»Ο Καραμανλης και οι Βρουτοι

του Γιώργου Λακόπουλου protagon.gr

Πανάρχαιο: δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται. Παράδειγμα όσα συμβαίνουν πλέον στη ΝΔ . Ένας μετά τον άλλον οι ξυλοκόποι του κόμματος, παίρνουν το τσεκούρι και πελεκάνε τον Καραμανλή. Ο Γιακουμάτος ολοφύρεται δημόσια που δεν τον έριξε για το καλό του – του Καραμανλή. Ο Μητσοτάκης του χρέωσε τη "χαμένη πενταετία". Βουλευτές και πρώην υπουργοί του καταλογίζουν ότι δεν τους άκουσε. Ακόμη και αυτοί που τον πήραν στο λαιμό τους με τά έργα και τις συμπεριφορές τους , ψιθυρίζουν ότι δεν τους φέρθηκε καλά. Με αλλά λόγια ,μέρα με τη μέρα , ο πρώην Πρωθυπουργός γίνεται χλεύη των παλαιών χειροκροτητών του. Κι έχουμε να δούμε ακόμη…

Φυσικά στην πολιτική ο...
καθένας ορίζει τη μοίρα του. Και ο Καραμανλής όρισε τη δική του. Μένει να εξηγήσουμε γιατί την όρισε με τρόπο κατώτερο των περιστάσεων. Γιατί ένας χαρισματικός πολιτικός και ευθύς άνθρωπος, που έγινε πρωθυπουργός μόλις στα 47 του χρόνια , δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες το 2004 με την άνοδο του στη Πρωθυπουργία. Όπως άλλωστε τις είχε αξιοποιήσει το 1997 με την εκλογή του στην ηγεσία της Ν.Δ.


Εκ των υστέρων προκύπτει ότι ο Καραμανλής παγιδεύτηκε στο σύνδρομο του Αννίβα. Κάθε φορά που η Ρώμη ήταν έτοιμη να πέσει , ο ίδιος έκανε πίσω. Η δεύτερη ευκαιρία του 2007 εξελήφθη ως προσωπικό δικαίωμα στην άσκηση της εξουσίας - χωρίς όρους. Μοιραία κατέληξε απολογητής των υπουργών του και όχι κριτής και αξιολογητής τους. Ίσως η πιο γενναία πράξη της θητείας του, ήταν η απόφαση να αποχωρήσει . Γιατί κανείς δεν αμφιβάλει: ο Καραμανλής έκανε τις εκλογές του 2009 για να παραδώσει την εξουσία.


Δεν πέρασε ούτε εξάμηνο και ένας μετά τον άλλον τον άλλον οι παλαιοί Βρούτοι τον μαχαιρώνουν. Και οι παλαι ποτέ Συγκλητικοί του, σφυρίζουν αδιάφορα . Γι αυτούς ο Καραμανλής δεν είναι πλέον τίποτε άλλο από τον βασικό μέτοχο της ευθύνης για το 33% της κάλπης και το 13% του ελλείμματος. Στην πραγματικότητα ο πρώην πρωθυπουργός πληρώνει τις αμαρτίες που συγχώρεσε αψήφιστα την εποχή της παντοδυναμίας του. Έτσι για μια ακόμη φορά η ιστορία επιβεβαιώνεται: το θέμα δεν είναι πως μπαίνεις στην πολιτική, αλλά πως βγαίνεις.