Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

»«Σιγα μην εχεις προβλημα κι εσυ»...

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΤΡΑΚΟΣΙΑ για τα ζα, διακόσια για το στάρι, από 150 για το πάγωμα των δανείων και το λάδι, από μια κατοστάρα για πορτοκάλια, ροδάκινα, σπαράγγια κι από ένα πενηντάρι για σταφύλια και μπαμπάκι.
Με μόλις 1 δισ. ευρώ σπάνε τα μπλόκα κι ανοίγουν, λέει, οι δρόμοι. Ερώτησις: αν είναι κας, μπορεί να γίνει μια εκπτωσούλα της τάξεως του 30%, να κλείσουμε στα 700 μύρια;

ΠΟΛΥ φοβούμαι πως και οι αγρότες θα πάρουν ό,τι πήραμε κι όλοι οι άλλοι. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί, αλλά τώρα τελευταία, πριν διανοηθώ καν να ζητήσω κάτι από κάποιον, μου απαντά ...εκνευρισμένος: «Πάρ' τ' αρχ... μου».

ΤΟ κατανοώ. Εχουν σπάσει τα νεύρα όλου του κόσμου. Απ' το πρωί ώς το βράδυ λένε στις τηλεοράσεις πως η Ελλάδα καταρρέει και παίζει να επιστρέψουμε στη δραχμή. Οι τράπεζες έχουν κλείσει την κάνουλα και οι 9 στις 10 επιχειρήσεις βρίσκονται στο κόκκινο. Ακόμη κι αυτές που δεν είναι προβληματικές κινδυνεύουν, γιατί έχουν στο χρηματοκιβώτιό τους ένα πάκο σφραγισμένες επιταγές.

ΕΝΑ εκατομμύριο ανέργους κι άλλες πεντακόσιες χιλιάδες παράνομους μετανάστες χωρίς δουλειά και στέγη δεν ξαναείχε ποτέ, μετά την Κατοχή, η Ελλάδα. Κι όμως, βλέπω ανθρώπους δίπλα μου που όχι μόνο δεν τους έχει σημαδέψει η κρίση ανάμεσα στα μάτια, αλλά δεν τους έχει αγγίξει καν. Δημόσιοι υπάλληλοι επί το πλείστον, αλλά και γιατροί, νεκροθάφτες, κάποιοι μικρομεσαίοι υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών, που δεν έχουν μεγάλα ανοίγματα σε δάνεια, σπίτια, αυτοκίνητα, κάρτες.

ΠΟΛΛΟΙ απ' αυτούς είναι στην κοσμάρα τους: «Ποια κρίση; Μύθος είναι. Σιγά μην έχεις κι εσύ πρόβλημα!», λένε στον μεγαλοκατασκευαστή ή τον μεγαλέμπορο αυτοκινήτων που μέχρι πρότινος μπορεί ν' άνοιγε σαμπάνιες στα κλαμπ, αλλά τώρα προβληματίζεται ανάμεσα στο σχοινί, το περίστροφο ή το σάλτο απ' τον 5ο.

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΙ επιχειρηματίες, που 'ναι στο παρά πέντε (ή μάλλον στο και πέντε) για να βαρέσουν κανόνι, από «αξιοπρέπεια» δεν μιλάνε. Φταίει κι αυτή η κουλτούρα του χάι, του πετυχημένου, με την οποία ζούσαν τα τελευταία χρόνια. Γνωρίζω κάμποσους που μάχονται μέρα με τη μέρα με νύχια και με δόντια για να μη σφραγιστούν και ματώσουν την αγορά. Ούτε ο καρδιολόγος τους δεν τους πιστεύει: «Σιγά μην έχεις πρόβλημα κι εσύ, με τόσες επιχειρήσεις. Θα 'χεις κάνει καβάντζα για τρεις γενιές»... Τότε προς τι η πίεση 22 με 13, εξυπνάκια;..

ΤΥΧΕΡΟΙ σ' αυτή τη φάση όσοι είναι υπάλληλοι κι έχουν δικό τους σπίτι που δεν το χρωστάνε στις τράπεζες. «Αν έχεις δικό σου σπίτι, έλεγε η γιαγιά μου "μπορείς να ζήσεις και με μια φρυγανιά". Τυχερά και τα νέα ζευγάρια -ξέρω και τέτοια- που ξενοικιάζουν το σπίτι και επιστρέφουν στο πατρικό, να ζήσουν μαζί με τα πεθερικά. Είναι λίγο πιο... στριμωχτά, αλλά δουλεύει ένα καζάνι - μια κατσαρόλα για όλους και τα ψιλοφέρνουνε βόλτα, αν ο ένας απ' τους δύο δεν έχει χάσει τη δουλειά.

ΤΟ πιο προχώ αυτή την εποχή το λέει το ΚΚΕ. Κάντε αντεπίθεση, αντί να σε τρομάξουν, τρόμαξέ τους και διεκδίκησε όλο και περισσότερα. Διεκδικώ τριπλάσιο μισθό! Τρόμαξε κάποιος;

ΤΕΛΙΚΑ απ' ό,τι φαίνεται δεν περπατάει ψιλοκεϊνσιανισμός μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της νεοφιλελεύθερης τραπεζοκεντρικής Ευρώπης. Μπορεί έλλειμμα και χρέος να μειωθεί και η χώρα τελικά να σωθεί, αλλά θα 'χουν πέσει κάτω ένα εκατομμύριο άνεργοι - νεκροί. Η κρίση θα περάσει, αλλά θα πάμε σε μια νέα ανάπτυξη χωρίς απασχόληση και κοινωνική συνοχή.

ΑΝ το συντονιστικό των αγροτών μπορούσε να εντοπίσει τους 60 χιλιάδες πεθαμένους που παίρνουν σύνταξη και ΕΚΑΣ, θα εδικαιούντο νομίζω το 1 δισ. που διεκδικούν. Και θα περίσσευε κι άλλο ένα ετησίως για να παίρνουμε κι εμείς στραγάλια...

Δεν υπάρχουν σχόλια: