»ΚλειστοΙ δρΟμοι

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010 ΒΗΜΑ

Είμαι ίσως από τους ελάχιστους που θεωρούν ότι καλά κάνουν οι αγρότες και κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ. Από τη στιγμή που τις περισσότερες φορές ως τώρα η μέθοδος έχει αποδειχθεί επικερδής δεν βλέπω τι θα τους σταματήσει. Καλώς ή κακώς, ζούμε στην κοινωνία του κέρδους.

Το ερώτημα είναι πώς φτάσαμε ως εκεί. Ε, λοιπόν, η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Με τους αγρότες συνέβη ό,τι συνέβη με τα δημοσιονομικά, με την Παιδεία ή με την Υγεία: η πολιτική τάξη δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις... ευθύνες της για εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Ετσι, ξόδεψε χρόνο και χρήμα σε διαδικασίες παραγοντισμού και σε τερτίπια κομματικής πατρωνίας. Χάιδεψε την εκλογική πελατεία της. Σκόρπισε πόρους χωρίς σχέδιο και χωρίς προοπτική. Δεν είπε την αλήθεια. Δεν αντιστάθηκε στις συντεχνιακές διεκδικήσεις. Και τη στιγμή της κρίσης βρίσκεται με τους δρόμους κλειστούς. Διότι επί της ουσίας οι κλειστοί δρόμοι δεν συμβολίζουν μόνο τις αγροτικές κινητοποιήσεις αλλά το σύνολο της κοινωνίας μας.

Δεν υποτιμώ τις αλλαγές στην ελληνική ύπαιθρο από το 1981 και μετά. Τώρα, όμως, αποδεικνύεται πως ούτε ήταν αρκετές ούτε ήταν οι ενδεδειγμένες. Οι αγρότες, πρακτικά ανέτοιμοι και δικαίως φοβισμένοι να αντιμετωπίσουν τον σύγχρονο κόσμο, κλείνουν τους δρόμους μπας και εισπράξουν κάτω από το τραπέζι κάποια επιδότηση που θα τα βαφτίσουν αποζημίωση. Και επειδή συνήθως όλο κάτι παίρνουν, ξανακλείνουν τους δρόμους και την επόμενη χρονιά. Είναι αλισβερίσι προφανώς ανάξιο μιας σύγχρονης, δημοκρατικής κοινωνίας. Αλλά είναι αλισβερίσι απολύτως φυσιολογικό για την ελληνική πραγματικότητα. Οταν τριακόσιοι λιμενεργάτες θα μοιραστούν εβδομήντα εκατομμύρια ευρώ για να συναινέσουν στη συμφωνία με τους Κινέζους για το λιμάνι του Πειραιά, πόσα θα πρέπει να ζητήσουν μερικές χιλιάδες αγρότες για να μην κόψουν στα δύο τη χώρα; Και όταν η κυβέρνηση ενδίδει στους μεν, γιατί να μην ενδώσει και στους άλλους;

Το πρόβλημα είναι ότι επιλέγουμε να βλέπουμε την κοινωνία τμηματικά, τη στιγμή που είναι ένα σύνολο. Οι λιμενεργάτες, οι αγρότες, όλες οι κοινωνικές ομάδες μετέρχονται τελικά τις ίδιες μεθόδους για να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα: να κερδίσουν ό,τι μπορούν από το αλισβερίσι. Αλλοι κλείνουν τα λιμάνια, άλλοι τους δρόμους, άλλοι τα νοσοκομεία και άλλοι τα πανεπιστήμια.

Κάποια στιγμή, βεβαίως, θα κλείσουμε όλοι μαζί και τη χώρα, αλλά δεν βλέπω κανέναν να ενοχλείται ιδιαιτέρως από το ενδεχόμενο.