»Σημαδια αισιοδοξιας

Του Αλεξη Παπαχελα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Προσπαθούμε όλοι μας, μέσα στην καταχνιά των ημερών, να βρούμε σημάδια αισιοδοξίας στη χώρα. Και όμως νομίζω ότι υπάρχουν μερικά.

Πρώτα απ’ όλα ακούγονται για πρώτη φορά, στην τηλεόραση, στα καφενεία, στα ταξί, αλήθειες για μερικούς από τους μεγάλους μεταπολιτευτικούς μας μύθους. Για παράδειγμα το πρόβλημα των αγροτών, αλλά και ο εθισμός τους στις επιδοτήσεις έχει γίνει αντικείμενο μιας μεγάλης συζήτησης. Το ίδιο και τα επιδόματα μιας μερίδας δημοσίων υπαλλήλων ή τα προνόμια των εργαζόμενων στη Βουλή. Μοιάζουμε να έχουμε αντιληφθεί ότι η χώρα πρέπει να φτηνύνει αν... θέλει να είναι ανταγωνιστική και βιώσιμη και ότι απαιτούνται τομές στο ασφαλιστικό, στα κλειστά επαγγέλματα κ.λπ. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως κάθε κοινωνική ομάδα, που την αφορούν οι όποιες αλλαγές, θα κάνει μια υπόκλιση και θα τις αφήσει να περάσουν.

Ολοι, όμως, καταλαβαίνουμε ότι μεταρρύθμιση και τομή δεν μπορεί πια να είναι το μέτρο που αφορά τον διπλανό και μόνο.

Οι κρίσιμες περιστάσεις έχουν, όμως, αλλάξει και την κουλτούρα του Ελληνα. Μου προξένησε εντύπωση η διαμαρτυρία των βενζινοπωλών επειδή πολλοί πελάτες τους ζητούν επίμονα απόδειξη, αν και το σχετικό μέτρο δεν έχει υλοποιηθεί. Ο Ελληνας αρχίζει να απαιτεί από τον συμπολίτη του να είναι εντάξει σε κάποιες υποχρεώσεις, ίσως γιατί καταλαβαίνει πως στο τέλος θα τις πληρώσει και ο ίδιος.

Μια ακόμη θετική διάσταση είναι η συναίνεση, δημόσια και ιδιωτική. Ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει έως τώρα επιδείξει μια εξαιρετικά υπεύθυνη στάση απέναντι στις κυβερνητικές προσπάθειες. Πρώην κυβερνητικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας προσφέρονται να βοηθήσουν και να μοιρασθούν την πείρα τους. Δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό το κλίμα, είναι πάντως κάτι καινούργιο.

Τελική θετική διαπίστωση, το γεγονός ότι ο διάλογος για όλα τα θέματα θα μας βοηθήσει τουλάχιστον να καταλάβουμε πού πραγματικά πάνε τα χρήματά μας. Καιρός είναι π.χ. ο αρμόδιος υπουργός να ξέρει ποιος δημόσιος υπάλληλος παίρνει επιδόματα.

Οσο απίστευτο και αν ακούγεται στην Ελληνική Δημοκρατία ο επικεφαλής ενός υπουργείου δεν ξέρει ακριβώς τα επιδόματα των υπαλλήλων του, πόσο είναι ακριβώς το προσωπικό του και τι ισχύει «με απόφαση υπουργού».

Η σημερινή κυβέρνηση έχει απέναντί της ένα τοίχο, πάνω στον οποίο σκόνταψαν και ο κ. Σημίτης όταν προσπάθησε να κάνει αλλαγές και ο κ. Καραμανλής όταν τις σκέφθηκε, αλλά δεν τις τόλμησε. Ο κ. Παπανδρέου ίσως έχει με το μέρος του μια αίσθηση συναίνεσης και μια πιο ώριμη κοινή γνώμη. Περιμένουμε να δούμε αν θα τολμήσει να «σπάσει τα αυγά» ή αν μας αφήσει απλά τις συνταγές για το πώς «φτιάχνουν ομελέτα».