»Η ματαιοτης της συναινεσης

21/01/2010
του Ανδρέα Πετρουλάκη protagon.gr

Το πρόβλημα με το δείπνο που παρέθεσε προ ημερών ο Λεωνίδας Κύρκος με προσκεκλημένους επιφανείς πολιτικούς όλου σχεδόν του φάσματος, από τον Σαμαρά μέχρι τον Παπαδημούλη δεν ήταν ότι δεν κάλεσε και τον Τσίπρα. Πιστεύω ότι αν δεν του την έσπαγε θα τον καλούσε κι εκείνον. Το πρόβλημα ήταν ακριβώς ο σκοπός που μαζεύτηκαν, δηλαδή η προαγωγή της εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης. Πάλι η εθνική συναίνεση! Αυτό το πανίσχυρο στερεότυπο, η δημοφιλής κενότης, μία έννοια τόσο θολή και ευρύχωρη όσο απατηλή και ανώφελη. Και κυρίως παραλυτική.

Όταν ακούω «αρχίζει διάλογος με όλους τους... ενδιαφερόμενους φορείς για να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συναίνεση» πάντα σκέφτομαι, αφού όλοι θα είναι εκεί εναντίον τίνος θα επιτευχθεί η συναίνεση; Εδώ η απάντηση είναι «αντίπαλός μας είναι τα προβλήματα». Λες και τα προβλήματα ήρθαν από το ΄Αλφα του Κενταύρου και δεν έχουν φυσικά υποκείμενα, δεν έχουν υπεύθυνους που τα δημιούργησαν και τα συντηρούν , δεν προκύπτουν από συμφέροντα και νοοτροπίες ανθρώπων και το κυριότερο η λύση τους δεν προέρχεται από ρήξεις και συγκρούσεις με ομάδες πολιτών. Και αφού ο εχθρός βρίσκεται πάντα εντός των τειχών, η συνήθης κατάληξη παρομοίων διαλόγων είναι η διαιώνιση των προβλημάτων και η απραξία.

Δεν είναι τυχαίο που ο άρχων της ακινησίας Καραμανλής του Αλέκου ήταν από τους φανατικότερους οπαδούς της συναίνεσης. Είχε καμιά δεκαριά διαλόγους σε εξέλιξη που πέταγαν τη μπάλα στα μνήματα ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος δεχόταν αριστερούς καλλιτέχνες, διοργάνωνε εκδηλώσεις συμφιλίωσης στην Μακρόνησο, τιμούσε τον Φλωράκη και δήλωνε φανατικός θαυμαστής του Αντρέα. Ένας χυλός που με άλλα λόγια θα ονομάζαμε ο θάνατος της πολιτικής. Αντιθέτως ο Καραμανλής του Γεωργίου , όταν αποφάσισε να βάλει την χώρα στην ΕΟΚ δεν πτοήθηκε από την αντίδραση της κοινωνίας και των κομμάτων που ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία αντίθετοι. Ο Σημίτης έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ χωρίς να αναζητήσει συνενόχους, ο Ανδρέας δημιούργησε το ΕΣΥ με τα κόμματα και τους γιατρούς εναντίον του. Καμιά σημαντική ανατροπή δεν γίνεται με καθολική συναίνεση. Τίποτα επαναστατικό δεν γίνεται όταν τα κόμματα ψάχνουν το ένα να κρυφτεί πίσω από άλλο. Οι αντιθέσεις τους και η διακριτή πολιτική τους και όχι ο συμψηφισμός τους είναι η εγγύηση υγιούς λειτουργίας της Δημοκρατίας. Και ο επιβεβλημένος διάλογος μέσα στη Δημοκρατία νοείται μόνο ως ανταλλαγή θέσεων, ιδεών, πληροφοριών και αιτημάτων με σκοπό την βελτίωση και σύνθεση και όχι την ευρεία συναντίληψη και άρα ακύρωση των πολιτικών.

Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει ομόθυμη συναίνεση της κοινωνίας για κάποιο από τα μεγάλα προβλήματα. Η έννοια κοινή γνώμη είναι ανύπαρκτη και επινοημένη. Η κοινωνία είναι πολυδιασπασμένη από τη φύση της, απο τα αντικρουόμενα συμφέροντα μέσα σ΄ αυτήν, τις κάθε είδους ανισότητες, από την ποικιλία της ίδιας της ζωής. Γι αυτό στις Δημοκρατίες στο τέλος τις αποφάσεις τις παίρνουν οι πλειοψηφίες. Θα μου πείτε, δεν είναι εφικτή για κανένα θέμα η πάνδημη συναίνεση και η συμφωνία όλων των πολιτικών σχηματισμών; Ασφαλώς είναι. Η τελευταία φορά που θυμάμαι να συνέβη αυτό ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, για το όνομα της Μακεδονίας, και ακόμα πληρώνουμε