»"Εχουμε τρελαθει εντελως";

Νικόλ Λειβαδάρη ellispoint

Η "γυναίκα υπουργός", τα 12 δισ. ευρώ και η "βεντέτα" του κάμπου.

Το Σίτι μας «βομβαρδίζει», η ...Ηγουμενίτσα κάνει επανάσταση. Στα ταμεία «δεν υπάρχει σάλιο», οι ...Μικροθήβες κι ο Πλατύκαμπος ετοιμάζονται για τη μεγάλη μάχη των Τεμπών. Οι Βρυξέλλες σηκώνουν τα χέρια ψηλά κι ο βούλγαρος πρωθυπουργός κατεβαίνει με σκούφο και αμπέχονο στον Προμαχώνα για να ζητήσει τα ρέστα από την ελληνική κυβέρνηση δια μέσου του ...αγροτοσυνδικαλιστή κυρίου Αραμπατζή. Ο μισός πλανήτης «στοιχηματίζει» αν θα χρεοκοπήσει η χώρα σήμερα ή αύριο και οι αγρότες - και ο κ. Χατζηγάκης επίσης - ζητούν 12 δισεκατομμύρια ευρώ εδώ και τώρα.
Αλήθεια, μήπως «έχουμε τρελαθεί εντελώς»;
Το ερώτημα - που ετέθη από ...την Κατερίνα Μπατζελή σήμερα στο ΒΗΜΑ - θα ήταν απλώς εκ του περισσού, εάν το παραδοσιακό σύνδρομο της νεοελληνικής τρέλας δεν είχε πάρει πλέον διαστάσεις πανδημίας. Κοινώς, εμείς το ξέρουμε - έχουμε τρελαθεί προ πολλού, τώρα όμως απειλούμε να τρελάνουμε κι όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί μας.

Ναι, έχουμε τρελαθεί χρόνια τώρα, από τότε που μοιράζαμε τις κοινοτικές επιδοτήσεις με τη σέσουλα για να φτιάξουμε τη νέα πλουτοκρατία των «ημετέρων» μεσαζόντων και μεγαλοτσιφλικάδων. Από τότε που σκορπάγαμε δάνεια αφειδώς, στον πρώτο «γαλάζιο» ή «πράσινο» περαστικό, για να καλλιεργήσει ...φοίνικες στον Ολυμπο και έλατα στην Κρήτη. Από τότε που μετατρέψαμε την αγροτική παραγωγή της χώρας σε φάμπρικα εγγυημένης απόδοσης και μεγαλοεισοδήματος, ελέω «κουτόφραγκων»: Εβρεχε, χιόνιζε βαμβάκι θα φυτεύαμε εμείς κι ας μην το ζήταγε κανένας στον πλανήτη. Ας ήταν καλά η εγγυημένη επιδότηση εκ Βρυξελλών.

Ε, και τώρα που ο «ευδαιμονισμός-φούσκα» μας τελείωσε, αποφασίσαμε να πουλήσουμε αφειδώς την ..τρέλα μας. Ναι, αν μη τι άλλο μπορεί και να είμαστε η μοναδική χώρα παγκοσμίως που πουλάει ...επιδοτούμενη τρέλα. Που αρνείται, ακόμη και στο κατώφλι της χρεοκοπίας, να αντιληφθεί ότι το οικονομικό της αδιέξοδο δεν είναι πρόβλημα μόνον πολιτικό, κυβερνητικό, πόσο μάλλον κομματικό - είναι πρόβλημα βαθιά κοινωνικό. Ότι η εποχή της τεχνητής ευμάρειας παρήλθε οριστικά, ότι η φούσκα του πλουτισμού στο κενό έσκασε και ότι ο καθείς εξ ημών πρέπει να ξαναφορέσει κοστούμι sur mesure: Τριμμένο, μπαλωμένο, μεταχειρισμένο, δεν έχει σημασία - ό,τι αντέχει πραγματικά η τσέπη μας, αυτό είναι και δεν υπάρχει άλλο. Και αυτό ισχύει για όλους μας, από τον αγρότη του Προμαχώνα και των Μικροθηβών έως τον μισθωτό και τον συνταξιούχο της Κυψέλης και του Μοσχάτου. Με τη μόνη διαφορά, ίσως, ότι ο τελευταίος δεν έχει τρακτέρ για να το κατεβάσει και να κλείσει το Σύνταγμα.

Εάν δεν το αντιληφθούμε ούτε τώρα, τότε η χρεοκοπία θα είναι όλη δική μας - κανείς ανθέλλην και διεθνής «συνωμότης» δεν θα φταίει. Εάν πάλι θέλουμε να χρεοκοπήσουμε διασκεδάζοντάς το, με γειά μας με χαρά μας: Μπορούμε να στήνουμε όσα μεθοριακά τηλεοπτικά σόου θέλουμε φωνάζοντας «γυναίκα υπουργός, αγρότης νηστικός» και ν’ ανοίγουμε βουκολικές σεξιστικές βεντέτες σε live μετάδοση. Η τρέλα άλλωστε δεν χρεώνεται - απλώς δεν την αγοράζει και δεν την πληρώνει κανείς πια.