»Συρραξεις

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου ΝΕΑ

Στις έξι δεκαετίες που παρακολουθώ ποδοσφαιρικούς αγώνες, έχουν δει πολλά τα μάτια μου στα γήπεδα. Ανθρώπους να πεθαίνουν από έμφραγμα, ανθρώπους να τραυματίζονται από αεροβόλα, ξυλοδαρμούς, μαχαιριές, κλωτσοπατινάδες. Αλλά αυτό που είδα αυτή τη φορά στο γήπεδο της Καβάλας, ούτε να το φαντασθώ μπορούσα: μια ομάδα από τραμπούκους είχαν απομονώσει έναν φίλαθλο και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να του βάλουν φωτιά και να τον κάψουν! Οι επιτιθέμενοι κρατούσαν πυρσούς. Το θύμα δεν ήταν σε θέση να προβάλει αντίσταση. Κατάφερε όμως να γλιτώσει, γιατί γλίστρησε ανάμεσα στους επιτιθέμενους, μπλέχτηκε σε μιαν άλλη σύρραξη και εξαφανίστηκε, χωρίς- ευτυχώς- να του ΄χουν φάει τα εγκαύματα τη... μούρη!
Τέτοια πράγματα δεν έχουν ξανασυμβεί σε ελληνικά γήπεδα. Αλλά, σίγουρα, θα ξανασυμβούν.
Γιατί οι εγκληματικές αυτές ενέργειες οφείλονται μεν στις μη επαρκείς αστυνομικές δυνάμεις των γηπέδων, οι οποίες επιπλέον, φοβούνται και να αναμειχθούν, αλλά και στην αποτυχία πολιτείας, παραγόντων, διαιτητών και Τύπου να δημιουργήσουν μια φίλαθλη κουλτούρα, την οποία έχουν εξασφαλίσει, με προσπάθειες φυσικά, πολλές χώρες της Ευρώπης. Παράδειγμα η Πορτογαλία: κι αυτή έχει οικονομικά χάλια, αμορφωσιά, αλητεία, τρέλα για το ποδόσφαιρο. Στον τελικό αγώνα για το Κύπελλο Ευρώπης, όμως, ηττήθηκε «μέσα στο σπίτι της» από εμάς και δεν ακούστηκε ούτε μία αποδοκιμασία. Οι Έλληνες αποθεώθηκαν! Παρά το ότι Πορτογάλοι, ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι, είχαν σκύψει το κεφάλι από βαριά στενοχώρια.
Ξαναγυρίζω στην Ελλάδα: κάποτε, οι φίλαθλοι κάθονταν στις κερκίδες χωρίς να επιδεικνύουν συλλογικές ταυτότητες- κόκκινες, πράσινες, κίτρινες, άσπρες. Ήταν φίλαθλοι. Σκέτοι. Και πήγαιναν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι. Να φύγουν από τα βάσανα της εβδομάδας, να χειροκροτήσουν, να αποδοκιμάσουν, να χλευάσουν τους διαιτητές ή τους παίκτες-σκοτώστρες, που έπαιζαν σαν άγρια θηρία. Με τα χρόνια και την καθιέρωση του επαγγελματισμού, όλα αυτά τα ωραία εξαφανίστηκαν. Και οι εξέδρες μοιραζόντουσαν στους μεν και τους δε οπαδούς, για να αποτρέπονται συγκρούσεις. Και ανάμεσά τους σχηματιζόταν ένα «αυλάκι», μια νεκρή ζώνη χωρίς θεατές, για να αποφεύγονται οι εχθροπραξίες.
Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει πλήρως και η σύγκρουση καραδοκεί ανά πάσα στιγμή, σε κάθε φάση. Γιατί το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι παιχνίδι. Τώρα, πλέον, είναι χρήμα. Είναι επιχείρηση. Κάθε παίχτης κοστίζει εκατομμύρια. Κάθε νίκη σημαίνει ενδεχόμενο συμμετοχής σε διεθνείς διοργανώσεις, που γεμίζουν τα ταμεία των συλλόγων με δισεκατομμύρια. Και καθιστούν τον καλό ποδοσφαιριστή εμπόρευμα, που η αξία του μεταβάλλεται με τον καιρό- κατά κανόνα προς τα πάνω. Και αυτή την υπεραξία δεν την καρπώνονται μόνον οι ποδοσφαιριστές, αλλά και οι κύριοι με τις γραβάτες, που διοικούν, προχωρούν σε διαπραγματεύσεις την περίοδο των μεταγραφών και, φυσικά, από τα χρήματα που ρέουν, «βρέχουν το ράμφος τους».
Ίσαμε τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είχαμε πλήρη κυριαρχία του Ολυμπιακού. Από εφέτος άρχισε να μπαίνει στο παιχνίδι και ο βαθύπλουτος Παναθηναϊκός. Οι ολυμπιακοί δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι θα ΄ρθει κάποιος- ο αιώνιος αντίπαλός τους- και θα τους εκθρονίσει. Και θα τα δώσουν όλα για να κρατήσουν τα σκήπτρα. Από την άλλη μεριά οι παναθηναϊκοί, με μεγάλες πιθανότητες να κατακτήσουν τον τίτλο του πρωταθλητή που θα αναπτερώσει το ηθικό τους και θα τους προσκομίσει πακτωλό χρημάτων, θα παλέψουν με νύχια και με δόντια να φτάσουν στη βρύση και να πιουν νερό.
Με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, η κατάσταση θα είναι πολύ σκληρή από ΄δώ και πέρα στο Πρωτάθλημα. Γι΄ αυτό, βρίσκω εξαιρετικά θετική την απόφαση του Χρυσοχοΐδη να απαγορεύσει τις μετακινήσεις οπαδών και τη διάθεση εισιτηρίων στις φιλοξενούμενες ομάδες. Δεν είναι δυνατόν, για την αντιμετώπιση 8.000 οπαδών του Ολυμπιακού στην Καβάλα, να υπάρχουν απέναντί τους μόνο 100 τοπικοί «σεκιουριτάδες»...