»Σπαρτιατικες λυσεις...

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΟΡΟΦΗ ανεκτής διαβίωσης αποτελούν, λέει, τα 2.000 ευρώ. Για τους δημοσίους υπαλλήλους. Από κει και πάνω κομμένα τα διάφορα επιδόματα. Κι αυτό σωστό. Αν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δύο. Δηλαδή, έχουν 4.000 εισόδημα οικογενειακό.
Με δικό τους σπίτι και εξοχικό... χωρίς παιδιά, γονείς και πεθερικά να φροντίζουν. Και εισόδημα έξι - επτά ενοίκια από μαγαζιά και διαμερίσματα. Δηλαδή 10.000 τον μήνα καθαρά. Αν είναι έτσι -άσε το διχίλιαρο στον άνδρα!- «οροφή ανεκτής διαβίωσης» για τη σύζυγο μπορεί νά 'ναι και ένα ευρώ. Για να μην νιώθει ηλίθια, ότι δουλεύει τσάμπα.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, τα δύο χιλιάρικα δεν φτάνουν ούτε... για στραγάλια αν η σύζυγος είναι άνεργη, τα έξι παιδιά ανήλικα, οι γονείς που φιλοξενούνται στο ενοικιαζόμενο τριαράκι ανάπηροι και η δόση του δανείου για το σπίτι που έφτιαξε ο μακαρίτης ο πεθερός στο χωριό 800 ευρώ. Σ' αυτή την περίπτωση ίσως θα 'πρεπε να δοθεί μια έκτακτη ενίσχυση, ακόμη κι από τα περισσευούμενα της καμπάνιας για τους σεισμόπληκτους της Αϊτής.

ΤΙ θέλει να πει ο ποιητής; Οτι στην Ελλάδα το σύστημα είναι εντελώς άδικο, ανισόρροπο (με όλες τις σημασίες της λέξης) και έωλο. «Υποφέρουν, λέει, οι χαμηλοσυνταξιούχοι». Οχι, όλοι! Κάποιοι ζουν με τα παιδιά τους, τα εγγόνια, τους έχουν... εγκαίρως δώσει γονική παροχή τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, η οικογένεια είναι ενωμένη και τα παιδιά εύποροι πλέον επιχειρηματίες επιτυχημένοι... Το ΕΚΑΣ ο παππούς το δίνει για χαρτζιλίκι στην εγγονή να πάρει δώρο στη φίλη της από το κολέγιο που κάνει πάρτι...

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ένας άλλος παππούς ζει μόνος του, κατάκοιτος, σε μια ενοικιαζόμενη τρώγλη και χρειάζεται επειγόντως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μια γυναίκα να τον προσέχει. Ο άλλος παππούς μπορεί να 'χει δουλέψει πιο πολύ, να κόλλησε περισσότερα ένσημα από εκείνον που ζει με τα παιδιά του στο Ψυχικό και παίρνει την ίδια «σύνταξη πείνας»...

«ΟΡΟΦΗ ανεκτής διαβίωσης»... Δεν είναι ίδιο το να ζεις στην Αθήνα με το να 'χεις δικό σου λαχανόκηπο, κοτούλες και κουνελάκια στο χωριό. Αυτό που θέλει να πει ο ποιητής είναι ότι -αν βέβαια δεν καταρρεύσουμε και δεν χρεοκοπήσει η χώρα- χρειάζεται μια επιτροπή σοφών που να επανασχεδιάσει ένα σταθερό, σαφέστατο δίκαιο, διαφανές και εξατομικευόμενο σύστημα μισθοδοσίας, φορολογίας, πρόνοιας, συνταξιοδότησης και επικούρησης. Αυτή θα 'ναι μια επιτροπή καλών - σοφών.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, χρειάζεται και μια επιτροπή κακών - σοφών. Με μη υποκείμενες σε διαβούλευση υπερεξουσίες, τα μέλη της οποίας, οπλισμένα με Καλάσνικοφ, θα 'χουν το δικαίωμα να κάνουν επιδρομές σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες -ακόμα και σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν καταντήσει μικρά Βυζάντια- για να αντιμετωπίζουν τη σπατάλη και την εκτεταμένη λοβιτούρα... Οι κακοί - σοφοί, για να μη χαρακτηριστούν τύραννοι, μπορεί να εκλέγονται για μια μόνο θητεία και να εναλλάσσονται με άλλους αγριότερους... Να εκτελούν χρέη, δηλαδή, μιας λαϊκής φοροφυλακής. Που φυλάσσει τους φόρους των πολιτών από εκείνους που 'ναι στην εξουσία και τους σπαταλούν ή τους καταχρώνται.

ΚΙ ΟΠΩΣ πολύ σωστά έγραψε στους «Financial Times» ο καλός συνάδελφος και φίλος Βόλφγκανγκ Μινσάου: «Οι σπαρτιάτικες λύσεις των Βρυξελλών θα προκαλέσουν αντιδράσεις στην Αθήνα. Η προοπτική για οικονομική διάσωση της Ελλάδας από την Ε.Ε. μοιάζει με τη θλιβερή περίοδο της τυραννίας των τριάκοντα, αντιπαθής, κτηνώδης και σύντομη (...). Η Ευρώπη πρέπει να ξεκινήσει διαδικασίες διαχείρισης κρίσεων τώρα. Εως ότου και όποτε συμβεί αυτό, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι ευφυείς άνθρωποι θα υποστηρίζουν με κάποια δόση αλήθειας ότι η ευρωζώνη είναι ένα ατελές και, το κυριότερο, με ημερομηνία λήξης εγχείρημα»...