»Δυο λεξεις των ημερων

08/01/2010
της Αναστασίας Λαμπρία protagon.gr

Αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ,
Χτες αναγγείλατε ότι το 2010 θα είναι «έτος ανατροπών». Τουτέστιν, για να προσφύγω στο πολύτιμό μου λεξικό του Δημητράκου, έτος με αναποδογυρίσματα, καταρρίψεις, καταλύσεις, καταστροφές. Ποια ακριβώς από τις ερμηνείες ταιριάζει στο τι μέλλει γενέσθαι; Γιατί αυτό που ζούμε τώρα, πρώτες μέρες της χρονιάς, ταυτίζεται με τις δύο τελευταίες, τις ακραία αρνητικές.

Αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, αν τραβήξω από τα μαλλιά την όση αισιοδοξία μου έχει απομείνει και να περιοριστώ στις... θετικές έννοιες της «ανατροπής», η μόνη Ανατροπή που ευδοκίμησε τα τελευταία χρόνια στη χώρα αυτή, είναι το ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Θέμελη (συμβούλου του Κώστα Σημίτη). Καμμία άλλη ανατροπή επί τα βελτίω δεν έχει επιτελεστεί, αντιθέτως υπακούουμε όλοι σ’ αυτό που ρώτησαν τον πτωχεύσαντα ήρωα του Χέμινγουεϊ. «Πώς καταστραφήκατε»; Τον ρώτησαν. Κι εκείνος απήντησε με μια φράση μνημειώδη που ίσως πρέπει να αναρτηθεί αντί εικόνας στα υπουργικά γραφεία: «Slowly, slowly and then suddenly” (για τους μη γνώριζοντες αγγλικά, «Αργά, αργά κι έπειτα απότομα».

Αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, με όλο το θάρρος (βλέπε απελπισία) που μου δίνει η κατάστασή εμού και πολλών άλλων, να αρχίζει και να τελειώνει η ημέρα μου με απειλητικά τηλεφωνήματα από τις Τράπεζες (κι όχι για καταλανωτικά δάνεια ή δάνεια διακοπών), οι Ανατροπές δεν Αναγγέλλονται, Γίνονται – Επιτυγχάνονται. Πάντως δεν εξαγγέλλονται.


Κι επειδή οι λέξεις των ημερών μας έμπλεξαν, επιτρέψτε μου μια ερώτηση και δη σε ενικό αριθμό για να ακολουθήσω πιστά μια άλλη φράση του συρμού:
«Το χεις;».