»Αχταρμας

Ι. Κ. Πρετεντέρης Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009 ΒΗΜΑ

Αντιλαμβάνομαι απολύτως τους δεξιούς που ψήφισαν Σαμαρά και χαίρονται επειδή βγήκε ο Σαμαράς. Αδυνατώ να αντιληφθώ διαφόρους που δηλώνουν ότι δεν είναι δεξιοί αλλά πανηγυρίζουν για τον Σαμαρά περισσότερο και από τον Μιχαλολιάκο. Διότι για έναν άνθρωπο που δεν είναι δεξιός, ο Σαμαράς θα πρέπει κανονικά να αποτελεί την επιτομή του αντιθέτου.
Τους τελευταίους δύο μήνες άκουσα πολλούς οπαδούς της ΝΔ να παραπονούνται ότι στη χώρα μας επικρατεί μια στρεβλή αντίληψη για τη Δεξιά. Ηταν, μάλιστα, ένας από τους λόγους που τους έκανε να επικροτήσουν θερμά την πιο ...επιθετική ιδεολογική ρητορική του νέου αρχηγού τους.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχουν άδικο. Η Δεξιά στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται πολλές φορές με όρους αποκρουστικής και απαξιωτικής καρικατούρας. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι οι μόνοι που δικαιούνται να διατυπώνουν τέτοια παράπονα: οι αριστεροί να δείτε τι ζόρι τραβάνε με ορισμένους που δηλώνουν ομοϊδεάτες τους! Διότι «αριστερός Σαμαράς» είναι σαν να λέμε «σιωνιστής Παλαιστίνιος», έννοιες ασύμβατες.

Προφανώς δεν φταίει ο Σαμαράς, ο άνθρωπος αυτός είναι και μια χαρά τα λέει γι΄ αυτό που είναι. Φταίει η απόλυτη ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Οπου το «δεξιό» και το «αριστερό» είναι συνήθως σημαίες ευκαιρίας και όχι συγκροτημένα συστήματα αξιών και πεποιθήσεων που γεννήθηκαν στον Διαφωτισμό και διατρέχουν έκτοτε την ιστορία ως διακριτές οντότητες. Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, είσαι απλώς ό,τι δηλώσεις. Και αριστερός και εθνικόφρων και φοβικός και μισαλλόδοξος και αντιευρωπαϊστής και λούμπεν, όλα μαζί και ταυτοχρόνως... Αχταρμάς.

Να ομολογήσω όμως κάτι: αν κάνουμε αυτή τη συζήτηση σήμερα, τη χρωστάμε στον Σαμαρά. Από τη στιγμή που η Δεξιά επέλεξε να δώσει στην πολιτεία της ιδεολογικά χαρακτηριστικά θα την ακολουθήσουν αναπόφευκτα και άλλοι. Και δεν είναι καθόλου κακό: θεωρώ χίλιες φορές πιο ενδιαφέρον να κουβεντιάζουμε για αυτά παρά για το Βατοπαίδι.

Προφανώς δεν διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι η ελληνική κοινωνία θα ξεδιαλύνει από τη μια μέρα στην άλλη τη σύγχυσή της. Το είδος του «ακροδεξιού αριστερού» ή του «ακροαριστερού δεξιού» δεν πρόκειται να εκλείψει όσο λειτουργεί αποτελεσματικά ως σημαία ευκαιρίας στον δημόσιο βίο. Από μια τέτοια συζήτηση, όμως, πάντοτε κάτι καλό θα προκύψει. Ετσι, δεν ξέρω αν οι μεν θα καταφέρουν να βρουν στο πρόσωπο του νέου προέδρου της ΝΔ τον Θεό τους. Είναι σίγουρο, όμως, ότι οι δε απέκτησαν τον Διάβολό τους.