»"Συναινεση": Ας δοκιμασουμε επιτελους!

του Άρη Δαβαράκη PROTAGON.GR

Μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά και την συνάντησή του την Δευτέρα το βραδάκι με τον Πρωθυπουργό, με κάποιον λιγάκι μαγικό (και πάντως όχι τεκμηριωμένο με ορθολογιστικούς συνειρμούς) τρόπο, η εικόνα της πολιτικής μας ζωής ξαφνικά άλλαξε. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές ο κόσμος έστειλε στην κυβέρνηση τον Γιώργο Παπανδρέου που, άσχετα με τις ικανότητές του στην πράξη, πράγμα που θα φανεί μέσα στους επόμενους μήνες, είναι σαφέστατα ένας άνθρωπος με πολύ καλές προθέσεις που θέλει να αποσυνδέσει την σύγχρονη Ελλάδα απ΄όλα αυτά τα φριχτά βαρίδια και τις διαπλοκές που είχε φορτωθεί από την μεταπολίτευση και... μετά, με ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων αλλά και της πλήρους αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού της. Τους ίδιους ακριβώς στόχους έχει και ο Σαμαράς. Να αποσυνδέσει το κράτος από το κάθε κόμμα και να το καταστήσει αυτοδύναμο να λειτουργεί σωστά, άσχετα με το ποιος εκλέγεται και ποιον προσπαθεί να διορίσει κάθε φορά ο καθένας.



Το αίτημα αυτό, κοινό για τούς δύο πολιτικούς, είναι κατ’ αρχήν «αντιπαθητικό» στην Ελληνική «κοινωνία των κομμμάτων» που έχει μάθει να τρώει με διπλές και τριπλές κουτάλες αχόρταγα αδιαφορώντας πλήρως για το ποιος και πώς πληρώνει τα σπασμένα. Όσο αντιπαθητικό και αν είναι όμως πια ως αίτημα, όλοι, όσο και να παριστάνουνε τούς χάνους, το 'χουνε καταλάβει ότι το πάρτυ τελείωσε και ότι τώρα θ΄αρχίσουνε να κόβονται τα επιδόματα, οι δεύτεροι και οι τρίτοι κρατικοί μισθοί, τα σκανδαλώδη μπόνους - και όλα, γενικά, τα χαριστικά βολέματα. Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο. Δεν είμαστε πια μόνοι μας. Μας βλέπουνε – και είπανε πάλι «άντε άλλα δυο χρόνια γιατί είσαστε ΠΟΛΥ ειδική περίπτωση».


Αυτά τα δυο χρόνια έχουμε τώρα να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας και να βάλουμε τάξη. Και είναι πολύ φυσικό πως αυτά τα δυο χρόνια στη διάρκεια των οποίων ο Παπανδρέου θα είναι πρωθυπουργός και ο Σαμαράς θα ετοιμάζει στην ουσία ένα καινούργιο κόμμα (γιατί αυτό του ζητήσαμε οι 750.000 άνθρωποι που καταφέραμε να φτάσουμε στις λιγοστές κάλπες της Κυριακής), οι δυο άνδρες, στον βαθμό που τούς το επιτρέπει η πολιτική τους ιδεολογία, θα συνεργάζονται και μάλιστα στενά. Η «Συναίνεση» λοιπόν όχι μόνο είναι εθνικά επιβεβλημένη, αλλά συμφέρει πολιτικά και τούς δύο άνδρες που «επάνω της» θα βρουν την ευκαιρία να πάρουν δύσκολες και «μεγάλου πολιτικού κόστους» αποφάσεις, έχοντας μαζί τους το 90% σχεδόν της Ελληνικής κοινωνίας που περιμένει πολλά και απ΄τούς δυο τους.


Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ασκεί η ΝΔ αντιπολίτευση και μάλιστα, όπου νομίζει ότι πρέπει, σκληρή και καθαρά «πολιτική» ή και «κομματική αντιπολίτευση» όταν αυτό την συμφέρει για να προωθήσει την δική της νέα εικόνα. Αυτό έλειψε. Η πολιτική είναι σκληρό παιχνίδι, σύνθετο, για ψύχραιμους παίκτες με γνώση και τύχη και εμπειρία και, βέβαια, ξεκάθαρους στόχους. Δεν πας πουθενά στην πολιτική αν δεν βάλεις τις προτεραιότητές σου ξεκάθαρα την μία μπροστά από την άλλη ― αυτές θα σε οδηγήσουνε στην εξουσία και μετά στην επιτυχή άσκησή της. Φάνηκε αυτό στην πενταετία Καραμανλή. Ο στόχος (που ήταν «η επανίδρυση του Κράτους» σαφέστατα και χωρίς πολλά λόγια), όχι μόνο χάθηκε αλλά αυτορεζιλεύτηκε κιόλας. Πέντε χρόνια πήγανε σχεδόν χαμένα – αν και, βέβαια, τίποτα δεν πάει χαμένο τελικά. Γίνανε κάποια πράγματα σημαντικά. Αν μη τι άλλο π.χ αυτοί που προσλαμβάνονται στο Δημόσιο πια δεν προσλαμβάνονται δια βίου αλλά για περιορισμένο χρόνο.


Αυτό σημαίνει ότι σε ένα βάθος χρόνου, όταν οι «μονιμάδες» αρχίσουνε να αποχωρούνε σε άλλες διαστάσεις και άλλους κόσμους (τι ευγενικά που τα λέω!), δεν θα υπάρχουν πια «μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι». Αυτό π.χ η Ν.Δ το έκανε, μέσα σ’ αυτή την πενταετία. Δειλά-δειλά και προσεκτικά, αλλά έγινε το πρώτο και σημαντικότερο βήμα : Το Κράτος δεν προσλαμβάνει πια ανθρώπους που θα τούς ταΐζει σε όλη τους τη ζωή ακόμα και αν λιμάρουν τα νύχια τους, όπως πολλές προκλητικές fifty-something μανταμίτσες στον Δημόσιο τομέα που έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους. Πάει αυτό. Έληξε.


Ο Αμερικανός πρέσβης εμμέσως πλην σαφώς μας είπε χθες πως είναι δυσλειτουργική μια χώρα με τόσο μεγάλο κρατικό, μόνιμο και δια βίου στελεχωμένο, μηχανισμό. «Δεν είναι ελκυστικό και για τούς επενδυτές» αυτό, ελέχθη – με απόλυτη σαφήνεια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να λιγοστέψουνε – και, μακάρι, να εκλείψουνε αν δεν είναι χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο. Θα βρουν άλλες δουλειές και θα γίνουνε και πιο ευτυχισμένοι. Το φορολογικό σύστημα πρέπει να λειτουργήσει και να γίνει δίκαιο, κανείς να μην μπορεί να αποφύγει την φορολόγησή του, όσο «δυνατός» ή «πλούσιος» και αν είναι. Πρέπει να έρθει η στιγμή που η όποια κυβέρνηση θα μπορεί να απαντάει σε όποιον μεγαλοκαρχαρία της ζητάει διευκολύνσεις «δεν μπορώ, δεν είναι πια στο χέρι μου».



Η επανίδρυση του Κράτους είναι το μεγαλύτερο όραμα της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ζωής – και ίσως η επόμενη διετία, που μας «χαρίζεται» στην ουσία για άλλη μια φορά από την ΕΕ και συμπίπτει με τις προσπάθειες δύο ανθρώπων με καινούργια πολιτικά μυαλά, να εξυγιάνουν τους κομματικούς μηχανισμούς και να τούς αποκόψουν από το κυρίως σώμα του Ελληνικού Κράτους άπαξ και δια παντός, να είναι μια μεγάλη ευκαιρία.


Αν δεν την χάσουμε ξανά, ίσως τέτοιες μέρες το 2012 να έχουμε λόγους για φαρδιά-πλατιά χαμόγελα και αληθινή αισιοδοξία, για αληθινά Merry Christmas και Happy New Year 2013!