»ΜΑΤΙΕΣ

«Κάλαντα»...
Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου ΝΕΑ

Εικόνες σπαστές, από μια χριστουγεννιάτικη εκπομπή, γυρισμένη σε χώρα του Τρίτου Κόσμου. Ένα μαυριδερό αγοράκι, 10-12 ετών, κάθεται σε έναν βράχο έχοντας τα γυμνά πόδια του σε μια λιμνούλα με βρώμικα νερά. Η ρεπόρτερ που το πλησιάζει μιλάει εγγλέζικα.
Ο μικρός τής λέει ότι είναι κουρασμένος, γιατί έτρεχε από το πρωί σ΄ όλη την πόλη για να πει τα κάλαντα και να μαζέψει μερικά κέρματα. «Θα τα δώσω στη μητέρα μου- συνεχίζει- για ν΄ αγοράσει ψωμί». Η ρεπόρτερ θλίβεται, του χαϊδεύει το κεφάλι και... αποχωρεί.
Τι ξέρουν από φτώχεια οι Εγγλέζοι- από φτώχεια ελληνική, αθηναϊκή, βαλκανική; Στο μυαλό μου έχω γραμμένες ένα σωρό διευθύνσεις: οδός Οινόης, το σπίτι του κ. Χεκίμογλου. Πάντα μου άνοιγε την πόρτα για «να τα πω», πάντα μου έδινε έναν κουραμπιέ κι ένα διφραγκάκι. Δίπλα έμενε ο Πέτρος Μώραλης. «Πελάτισσά» μου και η μητέρα του. Και ύστερα, οδός Χέυδεν: η Κάκια Παναγιώτου, ηθοποιός, η κ. Καντώρου- μια κούκλα-, η κ. Ασημάκη. Διφραγκάκι από δω, διφραγκάκι από κει, μάζευα ένα εικοσάρικο και η μάνα μου, που ήταν ο ταμίας, άστραφτε από χαρά.
Δεκαετία του ΄40. Είχαν φύγει οι Γερμανοί, αλλά εμαίνετο ο Εμφύλιος. Τα «ικετευτικά δέντρα της οδού Χέυδεν» που περιγράφει ο Ρένος στην «Πυραμίδα», ήταν ικετευτικά χέρια, γιατί η ζωή δεν λογαριαζότανε. Συλλήψεις, εκτελέσεις, οδομαχίες, τουφεκιές, πλουσιόσπιτα που τα σώριαζαν σε ερείπια οι δυναμίτες. Αλλά εμείς, τα παιδιά, τρέχαμε στους δρόμους, με τα τριγωνάκια στα χέρια, για τα κάλαντα. «Καλήν ημέρα άρχοντες, αν είναι ο ορισμός σας...».
Δεν μου χτύπησαν την πόρτα εφέτος, για «να μου τα πουν» τα πιτσιρίκια της γειτονιάς. Ούτε και πέρυσι. Αυτή η ωραία παράδοση, φοβάμαι ότι τείνει να σβήσει. Οι μανάδες φταίνε; Τα ίδια τα παιδιά; Δεν ξέρω. Πιθανόν, τα παιδιά, με τα κομπιούτερ, τα μηχανάκια, το Ίντερνετ, να νομίζουν ότι τα κάλαντα είναι κάτι σαν ζητιανιλίκι.
Μα δεν είν΄ έτσι. Και, επιπλέον, οι πόρτες σήμερα είναι ανοιχτές. Κανείς δεν λέει «όχι» σ΄ ένα παιδάκι με τρίγωνα. Το παιδί κάνει τιμή στο «αρχοντικό» που επισκέπτεται. Το γεμίζει χαρά, του εύχεται τα καλύτερα και μόνο με την παρουσία του, με τη λεπτή φωνούλα του, που ψέλνει τα άγια λόγια.
Ο κόσμος, όμως, στις μέρες μας είναι μπερδεμένος. Και φοβισμένος από το 2010, που τρέχει να μας βρει. Δεν υπάρχει μέρα χωρίς τρομοκρατικές ειδήσεις στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Θα βουλιάξουμε, θα πληρώσουμε διπλάσιους φόρους από την περυσινή χρονιά, θα μαζεύουμε αποδείξεις, η Εφορία θα κάνει ντου σε μαγαζιά και επιχειρήσεις, θα συμπληρώνουν όλοι πόθεν έσχες, ο Αλμούνια θα καιροφυλαχτεί, η ζωή μας θα τραβάει μια δύσκολη ανηφόρα, που κανείς δεν ξέρει πού θα μας οδηγήσει.
Ξέρουμε όμως όλοι πια, ότι σ΄ αυτό το ναυάγιο μας οδήγησαν όσοι μας κυβέρνησαν ίσαμε τώρα. Σ΄ αυτό τον τόπο πέσανε δισεκατομμύρια δολάρια. Τα φάγανε, φίλοι πολιτικών, συνεργάτες τους, συνεταίροι τους, κουμπάροι τους, αληταράδες των μεγάλων ξένων πανεπιστημίων, άσχετοι υπουργοί των Οικονομικών, αδίστακτοι πολιτικάντηδες, που μοναδικό μέλημά τους είχαν πάντοτε το πώς θα χαϊδέψουν, θα κολακέψουν, θα εξαγοράσουν, για να βρίσκονται πάντοτε στην εξουσία. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις.
Που επιβεβαιώνουν, φυσικά, τον κανόνα. Ελάχιστες και οι υποδομές για τη βελτίωση της ζωής μας.
Αύριο, η τελευταία μέρα του 2009, που κανείς δεν πίστευε ότι θα ήταν ένας χρόνος τόσο δύσκολος, τόσο οδυνηρός, με τόσους ψεύτες, πεχλιβάνηδες, μαθητευόμενους μάγους. Μεθαύριο, το πρώτο σκαλί του 2010. Πάλι θα πληρώσουν οι άνθρωποι του μόχθου, οι εργαζόμενοι που τους πιάνει η Εφορία. Πάλι θα γλιτώσουν οι πάμπλουτοι αετονύχηδες, που παίζουν μπιλιάρδο στις πλάτες των φουκαράδων. Εκτός εάν ο Γιώργος πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και βοηθήσει να δει- επιτέλους- χαΐρι και προκοπή αυτή η προδομένη χώρα...