»Η απελπισια

Ι. Κ. Πρετεντέρης Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009 ΒΗΜΑ

Σε μια συνάντηση με μαθητές που είχε η υπουργός Παιδείας με αφορμή τον έναν χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ένας νεαρός μαθητής είπε: - Δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν!
Βαριά κουβέντα για ένα 17χρονο παιδί. Και απελπιστική για ολόκληρη την κοινωνία. Αν ένας νέος άνθρωπος ξεκινάει τη ζωή του χωρίς να εμπιστεύεται κανέναν, το πιθανότερο είναι ότι προετοιμάζεται να ζήσει μια πολύ μοναχική πορεία. Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι ότι δεν φταίει αυτός. Αν δεν εμπιστεύεται κανέναν είναι επειδή εμείς τον βουτήξαμε από νωρίς σε έναν κόσμο καχυποψίας. Σε μια κοινωνία κακομοιριασμένων και κακορίζικων ενηλίκων όπου όλα είναι ύποπτα, αναξιοκρατικά και ανήθικα. Ποιον να εμπιστευτεί, λοιπόν; Τι παραστάσεις προσλαμβάνει αυτό το... παιδί από τους ενηλίκους; Την παράσταση μιας γενικής μαυρίλας χωρίς καμία αχτίδα. Και ποιους να εμπιστευτεί; Οι πολιτικοί θεωρούν ανήθικους τους πολιτικούς, οι επιχειρηματίες αποκαλούν κλέφτες τους επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι συκοφαντούν τους δημοσιογράφους και όλοι μαζί βρίζουν όλους τους υπόλοιπους.

Τι να εκτιμήσει άραγε ο πιτσιρικάς όταν το συνολικό αφήγημα και η γενική παραδοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι αποτελεί μια κοινωνία διαφθοράς και διαπλοκής; Οταν η επιτυχία αποτελεί τεκμήριο υποψίας, αν όχι πειστήριο αδικήματος; Οταν από την κούνια τού μαθαίνουν πως όλα τα πράγματα κινούνται από ένα ακατονόμαστο και απροσδιόριστο παρασκήνιο, το οποίο περνάει την ώρα του εξοντώνοντας τους ικανούς και προωθώντας τους σκερβελέδες; Και όταν υποψιάζεται εξ ορισμού ότι το ματς της Κυριακής είναι στημένο;

Αυτά ακούει γύρω του, αυτά επαναλαμβάνει ο νεαρός. Πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά; Εχω ξαναγράψει ότι είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου όταν ο γείτονας αγοράσει καινούργιο αυτοκίνητο δεν λέμε «ωραίο το αυτοκίνητο του γείτονα!» αλλά αναρωτιόμαστε πού βρήκε τα λεφτά. Είμαστε ο μοναδικός λαός που κρίνει τους άλλους με το δικό του μέτρο και ισοπεδώνει προς τα κάτω αυτό που δεν μπορεί να αναδείξει προς τα πάνω.

Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα. Μια χώρα φορτωμένη πικρίες, μια χώρα μοχθηρή και κακοπροαίρετη. Ακόμη και το περίφημο Διαδίκτυο από χώρος ελεύθερης έκφρασης έχει μετατραπεί στην Ελλάδα σε υπόνομο ανώνυμης διαβολής.

Τι παιδί, λοιπόν, να μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα; Δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν; Και πάλι λίγα λέει. Διότι με την απελπισία που γεμίζουμε το κεφάλι του, θα μπορούσε να αρπάξει και κανένα Καλάσνικοφ.