»Το πρασινο αλογο του Πρωθυπουργου

του Άρη Δαβαράκη
από το protagon.gr


Οταν ήτανε μικρός ο πρωθυπουργός μας, είχε ένα πράσινο αλογάκι ξύλινο, πάρα πολύ όμορφο. Του το είχε χαρίσει ο παππούς του ο Γεώργιος ο Καλλικέλαδος ο Κεντρώος και τον βοηθούσε να το συντηρεί ο μπαμπάς του, ο Andrew Papandrew (Αντριου Παπάντριου προφέρεται αυτό), o αναμορφωτής και ειδικευμένος στίς ταχυδακτυλουργίες και τα μαγικά κόλπα που μάζευε πλήθη λαού τα οποία παραληρούσαν στις συγκεντρώσεις του, άσχετα με το τι έλεγε ο ρήτορας – διότι ήταν πολύ Καλλικέλαδος και αυτός, λόγω κληρονομικότητας ίσως, και γοήτευε απο σκηνής τρελλά τα πλήθη. Ούτε ο Ελβις Πρίσλεϋ στα πάνω του δεν είχε τόση επιτυχία όσο ο Andrew Papandrew στα ντουζένια του.


Και ο παππούς του Γιώργου και ο μπαμπάς του γίνανε πρωθυπουργοί της Ελλάδας, χώρας ονομαστής της Μεσογείου που αποτελούσε κάποτε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά επανεστάτησε και, με την βοήθεια της Δύσεως, αυτονομήθηκε και έγινε κυρίαρχο κράτος. Με τα χρόνια, μάλιστα, δυνάμωσε, πήρε μέρος σε πολέμους, διεκδίκησε εδαφη (μέχρι και την Θεσσαλονίκη «πήρε» το 1912) και έγινε μια χώρα δυνατή για το μέγεθός της, αυτόνομη και με δυνατότητες ανάπτυξης μεγάλες. Οι «ξένοι», πλούσιοι Ευρωπαίοι κυρίως, την φλερτάρανε, όπως φλερτάρει κανείς κάθε όμορφη κοπέλλα, σαν τα κρύα τα νερά, παρθένα και με καλή προίκα, γαλανόλευκη, Μεσογειακή, με ηλιοφάνεια πρωτάκουστη και εκατοντάδες νησιά. Τελικά την πείσανε (και εκείνη δέχτηκε) να συνεργαστεί μαζί τους, να την στηρίξουνε, να φτιάξει μια γερή οικονομία και να μάθει ξανά να κολυμπάει χαλαρά όπως πολύ παλιά, τον 5ο π.Χ αιώνα ας πούμε – τουλάχιστον στην Μεσόγειο, που, απο καταβολής κόσμου ήτανε η δικιά της θάλασσα, σαν να λέμε η ιδιωτική της πισίνα. Το όνομα αυτού που την πέταξε ξαφνικά στα βαθειά ακριβώς «για να ξαναμάθει κολύμπι» ήτανε Κωνσταντίνος Καραμανλής και αυτό συνέβη το 1979, στο τελευταιο τέταρτο του περασμενου αιώνα δηλαδή.


Τριάντα χρόνια μετά, σήμερα πιά δηλαδή, οι φίλοι της Ελλάδας άρχισαν να ανησυχούνε πιά πολύ σοβαρά γιατί η Μεσογειακή τους αδελφή, η τεμπέλα, η αραχτή, όλο δανεικά ζητούσε και όλο έλεγε πως φτιάχνει υποδομές και τελικά τίποτα δεν έκανε – και τούς έλεγε συνέχεια κι΄ένα σωρό ψέμματα να τους καθυσυχάσει. Ετρωγε τα ξένα λεφτά στην καλοπέραση και δεν δημιουργούσε τίποτα καινούργιο, παραγωγικό, δικό της. Ούτε κάν τον πρωτοφανή της πλούτο σε παραλίες και πανέμορφα νησάκια δεν εκμεταλευότανε σωστά ώστε να εισπράττει, μέσα στην τόση της ηλιοφάνεια, κάποια χρήματα και να καλύπτει έτσι, αν όχι τα χρέη της (που είχαν καταντήσει πιά δυσθεώρητα σε ύψος και όγκο), τουλάχιστον τούς τόκους και τίς άμεσες ανάγκες της.


Στο τέλος του 2009 το πρόβλημα χόντρυνε ξαφνικά πολύ, μετά απο μια διεθνή οικονομική κρίση, και οι φίλοι της Ελλάδας της είπανε ξεκάθαρα : «Φιλενάδα κοίτα να βάλεις τάξη εκεί κάτω γιατι δεν μπορούμε εμείς εσαεί να σε πληρώνουμε και να σε βγάζουμε απο τη δύσκολη θέση. Χρωστάς ασύληπτα ποσά. Δεν παίζουμε Monopoly. Πρόσεξε μην βρεθείς έξω απο το παιχνίδι γιατί θα μας στεναχωρέσεις κι΄εμάς και θα στεναχωρεθείς κι΄εσύ ακόμα περισσότερο. Τόση προσπάθεια κάναμε να σε φέρουμε σ΄ένα λογαριασμό τόσες δεκαετίες τώρα. Με όλο το σεβασμό, στρώσε επιτέλους τον κώλο σου κάτω και τακτοποίησε τα του οίκου σου. Πόσες φορές θα στο πούμε; Τσίπα δεν έχεις ντίπ; «Ελληνική λεβεντιά» που λέγαμε;».


Tην Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009 που λέτε λοιπόν, η Ευρωπαϊκή (και η Αμερικάνικη) αγορά στήθηκε να ακούσει το αγόρι με το πράσινο άλογάκι, τον εγγονό και γυιό τών δύο Καλλικέλλαδων που είναι σχεδόν τρείς μήνες πιά κι’ αυτός πρωθυπουργός 3G, να αναγγέλει σοβαρά και σκληρά μέτρα που θα έβαζαν σε κάποια τάξη το τεράστιο αχούρι που κατάντησε πια η Ελλάδα. Ξαφνικά όμως συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο: Ο 3G πρωθυπουργός με το πράσινο αλογάκι, ανέβηκε στη σκηνή, είπε όσα έλεγε και προεκλογικά και όσα θα λέει όσο του επιτρέπουν να μιλάει δημοσίως, διάφορα αδιάφορα και χωρίς κανέναν απολύτως στόχο – και μετά πήγε να κοιμηθεί γιατί την άλλη μέρα το πρωϊ θα πήγαινε στο Προεδρικό να δεί τον κ.Παπούλια και όλους τους πολιτικούς αρχηγούς να συμφωνήσουν όλοι να μην είναι πιά η Ελλάδα διεφθαρμένη.


Ετσι και έγινε. Τα Ελληνικά ομόλογα χάσανε βέβαια 2,5% της αξίας τους πρίν καλά-καλά λήξει η ομιλία του πρωθυπουργού με το πράσινο αλογάκι, αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα, φτιάχονται. Το ευχάριστο είναι πως όλοι οι αρχηγοί την Τρίτη συμφωνήσανε πως η διαφθορά είναι κακό πράγμα και πως θα την πατάξουνε, εν καιρώ. Πώς; Κανείς δεν μπήκε σε τέτοιες αχρηστες λεπτομέρειες. Ούτε και τούς ρώτησε και κανείς εδω που τα λέμε.


Λυπάμαι που αναγκάζομαι να σας αναμεταδώσω την πληροφορία πώς οι διεθνείς αγορές και όσοι ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα τα τόσο βαρετά (της οικονομίας μιλάμε τώρα) βεβαιώθηκαν για άλλη μια φορά πως η Ελλάδα έμεινε πάλι απροκάλυπτα ακάλυπτη, οτι δεν έχει σοβαρή κυβέρνηση ούτε σοβαρό πρωθυπουργό. Και στεναχωριούνται βέβαια και αυτοί, οι φίλοι μας οι ξένοι, που έχουν επενδύσει εδω ή που θα θέλανε σαν τρελλοί να επενδύσουν αν το κράτος αυτό δεν είχε καταντήσει πιά τόσο σάπιο. Και δεν ξέρουν τι να κάνουν, μεγάλη αμηχανία τους βασανίζει, γιατί την αγαπάνε την Ελλάδα, έχει τόσο ώραίες παραλίες, τόση ηλιοφάνεια, τόσο καλό κλίμα, θα μπορούσε να ήταν μια χώρα πρότυπο παραγωγής «καθαρής ενέργειας» και αποκλειστικά βιολογικών προϊόντων, μια χώρα αξιοπρεπής, παραγωγική, δυναμική, γεμάτη χαρά και υγεία και δημιουργικότητα και καλές χρήσιμες ιδέες που θα περίσευαν και για εξαγωγή ακόμα.


Αλλά έχουν αρχίσει να μαθαίνουνε κι’ αυτοί, the hard way μάλιστα, πως στην Ελλάδα δρούν και κυριαρχούν κάτι ληστές σαν τούς παλιούς πειρατές που όλα τα σφάζουνε και όλα τα μαχαιρώνουν και που κανένας πολιτικός δεν έχει τα κότσια να τα βάλει μαζί τους. Είναι πια κοινό μυστικό πως αν δεν βρεθεί επιτέλους και για την Ελλάδα ρε γαμώτο κανένας αρχηγός τύπου Θάτσερ, Ρέηγκαν, Μπλαίρ, Μέρκελ ή και Σαρκοζί, να τούς κυρήξει αληθινά τον πόλεμο να πάμε και μείς απο δίπλα όλοι, νέοι και γέροι και χήρες και παιδιά να τα εξαφανίσουμε απο προσώπου γής άπαξ και δια παντός, αυτά τα σιχαμερά παράσιτα που μας ρουφάνε το αίμα, είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε κάτω απο τη βαμπιρομπότα τους.


Μήπως να πληρώσουμε κανέναν ξένο βρε αδερφέ, ή κάποιον φιλέλληνα στο κάτω-κάτω, με γερό δυνατό μυαλό, να έρθει να συνεργαστεί με τον Χρυσοχοϊδη και να μας οργανώσουνε επιτέλους να τους ξεπαστρέψουμε τους τοπικούς μαφιόζους μας; Γιατί κακά τα ψέμματα, και στούς μεγάλους πολέμους και στον Εμφύλιο, αν δεν ερχόντουσαν και οι ξένοι να βοηθήσουν πώς θα είχαμε γλυτώσει απο τον εσωτερικό εχθρό – που τον βλέπει ο Γιωργάκης με το πράσινο άλογο και πρασινίζει απο τον φόβο του – όπως την έπαθε και ο προκάτοχός του, ο Κώστας ο ανεψιός του Εθνάρχη με τ΄όνομα. Είναι φαίνεται πολύ φοβιστικοί αυτοί οι τύποι και σε κάνουν να αλλάζεις γνώμη εύκολα αν είσαι και λίγο ανεκπαίδευτος.


Μια ιδέα ρίχνω, μπάς και φέρει ο Χρυσοχοϊδης ενισχύσεις και αναθαρέψουμε λιγάκι. Γιατί διαισθάνομαι πως για να κλάνουν μέντες τόσο εύκολα άντρες τόσο καλά εξοπλισμένοι όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, πρέπει να υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στα μετώπισθεν...