»[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ]

«Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση. Ήταν η ερώτηση»
Της Καρολίνας Παπακώστα ΝΕΑ

Περιμέναμε όλοι την 6η Δεκεμβρίου. Κάποιοι με χαιρέκακη σιγουριά πως θα δουν μια από τα ίδια. Άλλοι με βεβαιότητα ότι η Αθήνα δεν θα παραδοθεί στις φλόγες. Πλην ίσως κάποιων κάδων απορριμμάτων, άντε και των πανεπιστημιακών κτιρίων. Αλλά αυτά δυστυχώς τα έχουμε συνηθίσει... Ο περσινός Δεκέμβρης ήταν σκηνή Αποκάλυψης. Για όσους δεν φαντάζονταν πως κρύβεται κάπου σε αυτή την πόλη τόση οργή ή δεν περίμεναν να κατέβει στους δρόμους μια κοινωνία που είχαν χαρακτηρίσει ως «του καναπέ». Ο φετινός όμως τι επίγευση άφησε; Αναμέναμε την καταστροφή. Επιθυμούσαμε παράλληλα τη μηδενική ανοχή στη βία. Αντιφατικό δεν είναι; Επευφημήσαμε εν τέλει την αποτροπή του χάους και αρκεστήκαμε, σχεδόν με... ανακούφιση, στο σπάσιμο της Νομικής και της πρυτανείας... Και τώρα we are back to business as usual. Και όλοι ευτυχείς.
Ο αναρχικός επειδή χτύπησε το σύστημα. Ή έστω την πρόσοψή του, πετώντας μολότοφ στον νόμο και την τάξη από τη θαλπωρή που του προσέφερε για πολλοστή φορά το πανεπιστημιακό άσυλο. Ο νοικοκύρης γιατί προστατεύθηκε η περιουσία του και το σοκ περιορίστηκε στην τηλεοπτική εικόνα της έπαρσης της σημαίας με το Α της Αναρχίας στο κτίριο της πρυτανείας. Μικρό το κακό, σκέφτηκε. Η Αστυνομία, μιας και είχε την πολιτική εντολή να δείξει ποιος κάνει κουμάντο ή για να είμαστε πολιτικώς ορθοί «έκανε το καθήκον της και επέβαλε την έννομο τάξη» προκαλώντας βέβαια δυσφορία σε όποιον έτυχε να περπατήσει το Σαββατοκύριακο στην πόλη αφού αναγκαζόταν να αποστρέψει το βλέμμα από τα όργανα που τον κοιτούσαν ως ύποπτο. Τα ΜΜΕ, παραδοσιακά και διαδικτυακά, επειδή είχαν θέμα να σχολιάζουν κι έτσι ξεχάσαμε για λίγο μέχρι και τον φόβο της πανδημίας.
Τα κεφάλια μπαίνουν μέσα και κάποιος θα επιδιορθώσει τις φθορές στη δημόσια περιουσία μέχρι την επόμενη φορά. Η πρώτη επέτειος τίμησε όντως τη μνήμη των γεγονότων. Ευλαβικά. Μείναμε και πάλι στην επιφανειακή ερμηνεία τους, τον θάνατο της ελπίδας. Κανείς ούτε φέτος δεν έδωσε σημασία σε αυτούς που στην πραγματικότητα θα πεθάνουν τελευταίοι, τους ελπίζοντες. Αυτούς δηλαδή που πέρυσι ένιωσαν την ίδια ακριβώς οργή για τον αστυνομικό που σκότωσε ένα παιδί και γι΄ αυτούς που λεηλάτησαν την πρωτεύουσα. Και που το 2009 διαδήλωσαν πάλι αυτόν τον θυμό τους ειρηνικά, ρωτώντας κάτι τους προαναφερθέντες.