»Χρηστος Δημητριου Λαμπρακης

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ela@ath.forthnet.gr ΝΕΑ

ΓΥΡΩ ΣΤΑ μέσα της δεκαετίας του ΄70... Στα 18 μου χρόνια, εργάζομαι ήδη εκεί. Είμαστε τότε στη θρυλική Χρήστου Λαδά 3. Ένα σχετικά μικρό κτίριο, τρεις όροφοι όλοι κι όλοι. Στον πρώτο, «Το Βήμα», στον δεύτερο «ΤΑ ΝΕΑ», στον τρίτο ο «Ταχυδρόμος» και το Λογιστήριο.
Η είσοδός μας άρμοζε στα χρόνια της αθωότητας: μπάτε, σκύλοι, αλέστε! Ούτε ταυτότητες, ούτε στοιχεία, ούτε έλεγχος. Ο Μανώλης κλητήρας και ο Σταύρος καφετζής. Απλά πράγματα...
Αριστερά από τη σκάλα το μικρό... ασανσέρ. Εκεί περιμένω πρωί αγουροξυπνημένη. Δίπλα μου ένας λυγερόκορμος άντρας, παντελώς άγνωστος. Φοράει ένα καφέ κοτλέ παντελόνι κι ένα σέτλαν μπεζ πουλόβερ. Μου χαμογελάει, ανταποδίδω ανόρεχτα. Μπαίνουμε μαζί στο μικρό κουβούκλιο:
- Πάτε στον τρίτο; Με ρωτάει και δεν αναρωτιέμαι πού το ξέρει! Σκέφτομαι πως έχει μια υπέροχα βαθιά και ζεστή φωνή αλλά δεν θα πιάσουμε και κουβέντα με τον πρώτο τυχόντα άγνωστο!
- Μάλιστα!
Εκείνος κατεβαίνει νωρίτερα και δίνει τη θέση του στη φίλη και συνάδελφο, τη Ρούλα Μητροπούλου:
- Πώς σου φάνηκε;
- Ποιος;
- Ο Λαμπράκης!
- Και πού τον ξέρω εγώ τον Λαμπράκη; - Τώρα, μαζί ήσασταν στο ασανσέρ!
Ννννναι... Μάλιστα... Ωραία... Σιγά μην είναι αυτός! Πού είναι το κοστούμι, η γραβάτα, το πούρο; Δεν ξέρω γιατί, αλλά στα 18 μου θεωρούσα πως οι ισχυροί κάπνιζαν πάντα πούρο! Αυτός ο νέος άντρας με το κοτλέ και το πουλόβερ;
Νννναι... Μάλιστα... Ωραία! Η ΕΙΔΗΣΗ χαστούκι στο πρόσωπο! Ήμουν σίγουρη ότι και αυτή τη φορά θα ξεπερνούσε το πρόβλημα! Χρόνια τώρα, στα σοβαρά θέματα υγείας και χρόνια τώρα έβγαινε νικητής! Μία μέρα πριν, το συζητούσα με συνάδελφο!
- Είναι πολύ άρρωστος.
- Θα το ξεπεράσει.
Δεν το ξεπέρασε... Έμεινα να χαζεύω μια τηλεόραση που πέρασε βιαστικά στα επόμενα θέματα. Μου ήρθαν ανάκατες εικόνες, ήχοι, μνήμες, μια ζωή ολόκληρη. Από τα 18 μου, μέχρι σήμερα... Έφυγε. Τέλος εποχής. Για όλους. Και για μένα...
Όταν φεύγει κάποιος, τον αποχαιρετάμε στον ενικό και τον προσφωνούμε με το μικρό του όνομα! Αποχαιρετώντας σας, μου είναι αδύνατον να κάνω κάτι τέτοιο! Για μένα θα είστε πάντα εκείνος που προσφωνούσα στις επιστολές μας (έχω φυλάξει όλες τις δικές σας, πάντα πιστός στη γραφομηχανή και στο πολυτονικό)
«αγαπημένε μου, κύριε Λαμπράκη». Ποτέ «αγαπητέ μου»- το βρίσκατε τόσο ψυχρό.
Μια ιστορία γενεών και δεκαετιών. Ο παππούς μου πολύ φίλος του πατέρα σας. Οι γονείς μου φίλοι δικοί σας:
- Να μου φιλήσετε τη Σύλβα, μου λέγατε με τη μοναδική φωνή σας...
Χρησιμοποιούσατε άλλωστε τον γαλλικό τρόπο προσφώνησης. Μέχρι και πριν από έναν χρόνο που με πήρατε τηλέφωνο για να μου πείτε κάτι για τη δουλειά, η εισαγωγή του διαλόγου μας κλασική:
- Έλενα, τι κάνετε;
Θυμάμαι... Στον πρώτο μου γάμο, μου δώσατε μια επιταγή για να αγοράσω ό,τι θέλω εγώ! Τότε ήταν της μόδας ένα μαγαζί με έπιπλα, το Μeli. Πήρα ένα καταπληκτικό σετ για το καθιστικό μου. Καναπές, πολυθρόνες, τραπεζάκια. Σας ευχαρίστησα:
- Στο Μeli πήγε το δώρο σας...
Με κοιτάξατε άναυδος, αλλά χαμογελάσατε ευγενικά. Αργότερα η Κατερίνα Κάτρη, το δεξί σας χέρι, ο φύλακας άγγελός σας, θα μου έλεγε σκασμένη στο γέλιο:
- Όταν έφυγες μου είπε, «καλά, με τόσα χρήματα η Έλενα μέλι πήγε κι αγόρασε;».
Κι όταν υπέφερα τραγικά με αλλεργίες, το πήρατε όλο πάνω σας! Σε κάποια φάση, με στείλατε στον βελονιστή σας, κάπου στην Πλατεία Μαβίλη. Ασχέτως που εγώ μόλις ένιωσα την πρώτη βελόνα, έκοψα ρόδα μυρωμένα! Θυμάμαι τις συναντήσεις στο γραφείο σας, θυμάμαι τα τηλεφωνήματά μας, θυμάμαι τις επιστολές μας...
ΟΤΑΝ ΘΕΛΗΣΑ να φύγω, με καταλάβατε καλύτερα από τον καθένα... Δεν θυμώσατε, δεν μου «το κρατήσατε». Κι όταν γύρισα πίσω, ανοίξατε την αγκαλιά σας:
- Έλενα, καλώς ήρθατε στο σπίτι σας!
Περίπου πριν από 10 χρόνια. Και τώρα σας αποχαιρετώ «αγαπημένε μου, κύριε Λαμπράκη». Και σας λέω αυτό που δεν πρόλαβα ποτέ να σας πω όλα αυτά τα χρόνια:
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΥΓ: Δεν το πιστεύω ότι το γράφω αυτό το κείμενο!