»«Εμεις», «αυτοι» και η...τυροπιτα

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη ΕΘΝΟΣ

«Πριν καταθέσετε την αίτηση, περάστε δίπλα, από την προϊσταμένη». Η αίτησή μου ήθελε κάτι μερεμέτια-διευκρινίσεις, πριν την προωθήσω.
Κάνω να μπω στην προϊσταμένη, τη βλέπω τη γυναίκα από μακριά. Ετρωγε μια τυρόπιτα. Δεν μπαίνω στο γραφείο της, μην της κάτσει και η μπουκιά στο στόμα. Της ψιλο-χαμογελάω κιόλας, γιατί ξέρω τι πείνα μπορεί να σε πιάσει μεσημεριάτικα, καταμεσίς της δουλειάς. «Με την ησυχία σας, τελειώστε, μπορώ να περιμένω», λέω, και κοντοστέκομαι έξω από την πόρτα.
Αυτό ήταν. Είπα το λάθος πράγμα, τη λάθος στιγμή και ...στη λάθος τυρόπιτα. Τα μάτια της γυναίκας γέμισαν θυμό. Λογικό είναι. Εχουμε τόσο πολύ «κράξει» τους εργαζόμενους του Δημοσίου, που αυτό το «με την ησυχία σας, τελειώστε», το εξέλαβε ως ειρωνεία. Με σαφώς εκδικητικό ύφος με παρέπεμψε στην ουρά - στην οποία δεν είχε νόημα να περιμένω αν δεν έδινε τις «διευκρινίσεις».

Αστραπιαία άλλαξε και η δική μου διάθεση: άρχισα να φουντώνω με την υπάλληλο (που την πληρώνω από τους φόρους μου), η οποία με ξεφορτωνόταν όπως όπως, επειδή της κάπνισε να φάει την ώρα που όφειλε να εξυπηρετεί τους πολίτες. Τη κατάσταση, ευτυχώς, εκτόνωσε τρίτο πρόσωπο, που ανέλαβε να διεκπεραιώσει την υπόθεσή μου όσο η πρώτη κυρία έκανε το διάλειμμά της.

Συνειδητοποίησα ότι σε κάθε υπηρεσία του Δημοσίου πηγαίνω σαν Ινδιάνος βαμμένος με τα χρώματα του πολέμου: σίγουρη ότι θα αντιμετωπίσω τρομερούς εχθρούς, ανυπέρβλητα εμπόδια, σχεδόν με το ζωνάρι λυμένο για καβγά. Κατάλαβα όμως ότι και πολλοί από τους εργαζόμενους εκεί μας υποδέχονται καχύποπτα, αφού, στην παραμικρή αφορμή, ξεσπάμε πάνω τους. Από αυτό το κλίμα αμοιβαίας δυσπιστίας συχνά δημιουργούνται σουρεαλιστικές παρεξηγήσεις - όπως το περιστατικό με την τυρόπιτα. Είναι παράλογο και απαράδεκτο στην εποχή μας, όπου εξυπηρετούντες και εξυπηρετούμενοι δεν έχουμε απολύτως τίποτα να χωρίσουμε.

Το ζήτημα είναι ποιος θα κάνει την κίνηση: ποιος θα θάψει πρώτος το τσεκούρι (ή την τυρόπιτα) του πολέμου;