»[ΓΝΩΜΕΣ]

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ.
ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ gpapachristos@dolnet.grΝΕΑ

Αμήχανη η κυβέρνηση για την κατάσταση που βρήκε στα δημοσιονομικά, μετά την πενταετία των κ.κ Γ. Αλογοσκούφη και Γ. Παπαθανασίου ,
Σοκ και δέος μπροστά στο χάος που παρέλαβαν

Τώρα που οι εκδηλώσεις (και οι διαδηλώσεις) για τον έναν χρόνο από «τη νύχτα της μεγάλης οργής» έλαβαν τέλος και η προσοχή μας στρέφεται εκεί που πρέπει, στα χάλια της οικονομίας, ίσως πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά για το πώς αυτή η χώρα θα πάψει να γίνεται... ρόμπα διεθνώς και θα αποκτήσει ένα μίνιμουμ κύρος. Όσο της χρειάζεται, τέλος πάντων, προκειμένου να προχωρήσει και αυτή κάποια στιγμή και να μη μένει πίσω στην ουρά, να την περνάνε και οι... τελευταίοι. Εύκολο δεν το λες, δύσκολο είναι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει. Εδώ ο κόσμος καίγεται με την οικονομία, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, κι εμείς ασχολούμαστε με το ότι επί τρεις ημέρες το κέντρο της πρωτεύουσας, αλλά και ορισμένων μεγάλων πόλεων, θύμιζε κατεχόμενη χώρα από στρατό εισβολής, επειδή μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες διαδηλωτές ήθελαν να καταστρέψουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Είμαστε σοβαροί; Προφανώς, δεν είμαστε. Αφού ακόμη συζητάμε γιατί αυτές οι διαδηλώσεις πρέπει να καταλήγουν σε αναμέτρηση «στρατών» και όλο αυτό μετεξελίσσεται σε μια ατέρμονη συζήτηση-αχταρμά, στην οποία συμπεριλαμβάνονται λίγα από όλα- το άσυλο, ο υπερβάλλων ζήλος της Αστυνομίας, οι «πλάτες» του ΣΥΡΙΖΑ στους κουκουλοφόρους, οι νοικοκυραίοι, οι έμποροι, η εικόνα της χώρας. Κάνουμε αναλύσεις από τον καναπέ
Γιατί απλούστατα, στον χαβαλέ που μας χαρακτηρίζει ως έθνος, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε πραγματικά γι΄ αυτά που έχουν αξία και σοβαρότητα. Και όχι μόνο δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, αλλά δεν έχουμε μάθει και να ακούμε. Στη χώρα όπου γεννήθηκε η Εκκλησία του Δήμου, η απόλυτη δημοκρατική διαβούλευση, ο διάλογος είναι είδος άγνωστο. Και ένα φοβερό πράγμα, ρε παιδί μου: όλοι τα ξέρουν όλα! Μα όλα, σου λέω. Έγιναν τα επεισόδια; Έτοιμος είναι ο άλλος να σου αναλύσει τις λάθος κινήσεις της Αστυνομίας που πυροδότησαν την ένταση. Έπεσε «χ» αριθμός δακρυγόνων; Εκείνος θα σου πει αν ήταν πολλά ή λίγα και ποια από αυτά είναι τοξικά και επιβαρύνουν την υγεία των διαδηλωτών και ποια όχι. Πάει κατά διάολου η οικονομία; Όλα τα ξέρει ο μπαγάσας, για τα σπρεντ, για τους πιστοληπτικούς οίκους, για τους οίκους αξιολόγησης, για το πώς λειτουργούν οι ξένες αγορές. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει σε άλλη χώρα, πουθενά. Μόνο εδώ βγήκε και μετά έσπασε το καλούπι για να μην υπάρξει άλλο αντίγραφο. Να στο πω πιο απλά: όσο ήταν ο Τεν Κάτε προπονητής στον Παναθηναϊκό, από την εξέδρα ή τον καναπέ του σπιτιού, έτοιμη την είχες την κριτική για την ομάδα. Προπονητής εκ του ασφαλούς και άνευ διδασκάλου. Γιατί παίζει με δύο χαφ, γιατί έχει έναν μπροστά, γιατί ο ένας παίζει από ΄δω κι ο άλλος από ΄κει, τέτοια. Τώρα που απολύθηκε ο Τεν Κάτε, δεν ξέρω ούτε έναν που να είπε «επιτέλους»- πλην ίσως του εαυτού μου!

Ποιοι φταίνε για τους συμβασιούχους
Ο Τεν Κάτε αποσύρθηκε, επιστρέφει στην πατρίδα του την Ολλανδία ο άνθρωπος, εμείς μένουμε πίσω παρέα με τα σκουπίδια μας, ώσπου να μαζευτούν για να μην κάνουμε μαζί τους Χριστούγεννα. Θα μου πεις, δικά μας είναι, μ΄ αυτά να την περάσουμε. Δεν έχω αντίρρηση, αλλά άμα κοιτάς πώς περνάνε αλλού τα Χριστούγεννα, μια μελαγχολία σε πιάνει. Κι όταν περάσει η μελαγχολία, σε καταλαμβάνει η οργή. Που 24 χρόνια τώρα, που κυβερνάει τον Δήμο Αθηναίων, η Δεξιά δεν έκανε τίποτε να επιλύσει το πρόβλημα των συμβασιούχων που εργάζονται στην καθαριότητα του δήμου. Και δεν έκαναν τίποτε οι δήμαρχοι, διότι τους ήταν χρήσιμοι αυτοί οι συμβασιούχοι κάθε φορά που γίνονταν εκλογές στην Α΄ Αθήνας: ένας μικρός στρατός στη δούλεψή σου, λίγο είναι; Λίγο δεν είναι, πολύ είναι, αλλά πού να το πεις και ποιος να σε ακούσει; Πάντως οι δήμαρχοι- τους αναφέρω ονομαστικά, μήπως και φιλοτιμηθεί κανείς τους να δώσει μία εξήγηση- Έβερτ, Γιατράκος, Αβραμόπουλος, Ντόρα, Κακλαμάνης, αποποιούνται των ευθυνών τους. Λες και εγώ διόριζα συμβασιούχους στην καθαριότητα και μετά τους μονιμοποιούσα σε διοικητικές υπηρεσίες για να πάρω άλλους συμβασιούχους στη θέση τους.

Να βρουν λύση για τα σκουπίδια
Άσε το άλλο, που άφησαν την αρμόδια υπηρεσία να γίνει «κράτος εν κράτει» και να αναπτυχθούν φαινόμενα που παραπέμπουν σε... μαφίακατά τον εύστοχο τίτλο έρευνας που είχε κάνει «Το Βήμα» πριν από 20 τόσα χρόνια. «Η μαφία των σκουπιδιών» επιγραφόταν και αποτύπωνε τα κυκλώματα που δρούσαν στον χώροένας απίστευτος κόσμος που εκμεταλλευόταν τα σκουπίδια και πλούτιζε. Θα μου πεις, και το κράτος τι έκανε; Γιατί ανεχόταν και εξακολουθεί να ανέχεται αυτά τα φαινόμενα; Έλα μου ντε. Γιατί; Διότι προφανώς τους έχει απορροφήσει η προσπάθεια για την... ηλεκτρονική διακυβέρνηση! Εδώ δεν έχουμε πεζοδρόμια να περπατήσουμε και σκουντουφλάμε πάνω σε όγκους σκουπιδιών, το αν θα δημοσιεύονται στο Ίντερνετ οι αποφάσεις των υπουργών μάς μάρανε. Να δημοσιεύονται, δεν λέω, αλλά να κοιτάξουμε πρώτα πώς και από ποιο προσωπικό θα μαζεύονται τα σκουπίδια από τους δρόμους. Σωστά; Χάθηκαν λεφτά με τους περιφερειάρχες
Αλλά αυτό σε ποιον να το πεις και ποιος να το ακούσει; Διότι το άλλο μ΄ αυτή την κυβέρνηση δεν σας το είπα. Λοιπόν, δεν φτάνουν όλα αυτά που συμβαίνουν και που επιτείνουν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι τα έχουν χαμένα μπροστά στο χάος που παρέλαβαν (για παράδειγμα, μου έλεγαν ότι η καθυστέρηση στον διορισμό των νέων περιφερειαρχών κόστισε στη χώρα άπειρα εκατομμύρια ευρώ, που έπρεπε να εκταμιευθούν από το Γ΄ ΚΠΣ το οποίο τελειώνει στο τέλος του χρόνου, επειδή δεν υπήρχαν περιφερειάρχες να υπογράψουν). Υπάρχει και η διάχυτη κρυψίνοια και καχυποψία που τους διακρίνει, στη λογική ότι έτσι και τους ξεφύγει κάτι στον Τύπο για το τι σκέφτονται να κάνουν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση «κάηκαν». Δεν ξέρω σε τι... βασανιστήρια έχουν υποβληθεί προκειμένου να κρατούν το στόμα τους κλειστό, αλλά δεν νομίζω ότι αυτή η τακτική συμβιβάζεται με την αρχή του Γιώργου «όλα στο φως». Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι η κρυψίνοια και η καχυποψία είναι από τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης (θέματα που θα μπορούσαν ίσως να απασχολήσουν τον Γιάννη στη Λέρο) και στέκομαι στο πολιτικό σκέλος αυτής της ιστορίας: αν δεν λένε τι θα κάνουν και όλα τα παραπέμπουν σε ένα θολό μέλλον, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χάσουν και την όποια ανοχή τούς έχει απομείνει από την τεράστια που τους έδωσε ο κόσμος πριν από 70 μέρες...



ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ «Λυπάμαι, Αλέξη, που δεν μπορώ να έρθω στη Βουλή»

Ότι και να πεις για τον Γιώργο, για το πώς κάνει το ένα ή το άλλο ή τι πιστεύει, ένα δεν μπορείς να του αμφισβητήσεις: ότι ο άνθρωπος διαθέτει φυσική ευγένεια και επιπλέον αυτά που λέει για το νέο ήθος που πρέπει να επικρατήσει στην πολιτική ζωή της χώρας τα πιστεύει απόλυτα. Και δεν είναι μόνο ότι τα πιστεύει, τα εφαρμόζει κιόλας στην πράξη. Προσέξτε περιστατικό: την περασμένη εβδομάδα ήταν άρρωστος, είχε πάθει αφωνία, και ο γιατρός του σύστησε να παραμείνει κλινήρης στο σπίτι του. Την Παρασκευή, την περασμένη όχι τη χθεσινή, είχε στη Βουλή «ώρα του πρωθυπουργού». Εκείνος είχε δεσμευτεί προεκλογικά ότι θα της δώσει υπόσταση της «ώρας» και δεν θα γίνεται για πλάκα το όλο πράγμα. Έλα που η αφωνία όμως και δεν του επέτρεπε να παραστεί για να απαντήσει σε ερώτηση του προέδρου του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα. Για να μη φανεί λοιπόν ότι αποφεύγει τον Τσίπρα και στέλνει άλλον στη θέση του να απαντήσει, τον... πήρε τηλέφωνο από το κρεβάτι του πόνου! Έκπληκτος ο Τσίπρας άκουσε μια φωνή που μόλις ακουγόταν να του λέει «ο Γιώργος ο Παπανδρέου είμαι Αλέξη, λυπάμαι δεν μπορώ να έρθω στη Βουλή, είμαι άρρωστος». Αυτό το τελευταίο δεν χρειαζόταν καν να το πει, η φωνή του δεν αναγνωριζόταν τόσο βραχνή που ακουγόταν. Φυσικά ο Τσίπρας του ευχήθηκε τα δέοντα. Εμένα το μυαλό μου τώρα πηγαίνει στον Καραμανλή που δεν πατούσε ποτέ στη Βουλή και έστελνε κάτι υφυπουργούς να απαντήσουν στην «ώρα του Πρωθυπουργού», πριν την καταργήσει εντελώς.