Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη ΕΘΝΟΣ

Για να θέσουμε το θέμα σε απόλυτα ειλικρινή βάση, Κύριε, έχω ξεχάσει πώς να προσεύχομαι. Μικρή, το είχα. Διέθετα, μάλιστα, και δικό μου στυλ προσευχής, που δεν έμοιαζε καθόλου με τους ακατάληπτους ψιθύρους, τις μετάνοιες και τα λιβανωτά της γιαγιάς στο εικονοστάσι, παραμονή Χριστουγέννων.

Δεν έμοιαζε ούτε με του παππού, που ήξερε απέξω όλα τα τροπάρια για όλους τους Αγίους και τα έψαλλε στον τέλειο τόνο και ήχο, τη μέρα κάθε γιορτής. Ούτε με της μαμάς την προσευχή έμοιαζε. Αυτή ήταν μια ...προσευχή εξωστρεφής, σχεδόν θεατρική με αγιασμούς, σταυρώματα επί δικαίων και αδίκων και ανοιχτή εις επήκοον όλων συνομιλία με το πάνω πάτωμα: («Βάλ της ένα δράμι μυαλό, Θε μου»).

Είχα ένα στυλ δικό μου, από μέσα μου. Με τα χρόνια η τεχνική μου σκούριαζε κάθε χρόνο που πίστευα όλο και λιγότερο στην ύπαρξή σου. Ξέκοψα από το κοπάδι. Περνάω καλά, αλλά η προσευχή μού λείπει. Είναι ένα αδιέξοδο να θέλεις να προσευχηθείς και να μην ξέρεις σε ποιον αρμόδιο να απευθυνθείς, να μην ξέρεις καν αν ο αρμόδιος υπάρχει ακόμα ή αν υπήρξε ποτέ.


Ενας Αγγελος, στη φάση αυτή, θα βοηθούσε. Ξέρω ότι οι Αγγελοι δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ πιστών και απίστων, μη σου πω ότι έχω παρατηρήσει ότι προτιμούν τους δεύτερους.

Στείλε μου έναν. Σε οποιαδήποτε μορφή. Και μην αρχίσεις τις θεϊκές ζαβολιές, δεν εννοώ να στείλεις από τους τρομερούς σου ζοχαδιασμένους αγγέλους, που σαλπίζουν τα ύστερα του κόσμου. Εννοώ έναν Καλό. Να είναι φύλακάς μου, σε στυλ «Κάποιος να με προσέχει». Να με σηκώνει όταν πέφτω. Να μου περνάει τη ρεζέρβα όταν μένω από ελπίδα. Να μου δείχνει μέσα από τη θολούρα όταν χάνω τον δρόμο μου.

Στείλε μου έναν Αγγελο. Υπάρχουν, λέει, αρκετοί και φτάνουν για όλους. Από τον Απόστολο Παύλο μέχρι τους Scorpions («Send me an Αngel»), τόσες μπερδεμένες ψυχές δεν μπορεί να κάνουν λάθος.