»Τα συνορα της καρδιας

Λώρη Κέζα Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009 ΒΗΜΑ

Πολύ ποιητικός ο λόγος του κ. Ι. Ραγκούση: «Κλείνουμε τα σύνορά μας και ανοίγουμε την καρδιά μας». Εχει μεγάλη καρδιά ο υπουργός Εσωτερικών. Εχουμε όμως και μεγάλα σύνορα. Μεγάλα και διάτρητα. Με το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια είναι σίγουρο ότι ανοίγουμε την καρδιά, παραμένει όμως αβέβαιο το αν καταφέρουμε να ελέγξουμε το σουρωτήρι που μας χωρίζει από την Ασία και την Αφρική. Για την κυβέρνηση υπάρχει μια δυσκολία: δεν μπορεί να υιοθετήσει κάποιο ξένο μοντέλο για την υποδοχή μεταναστών. Τα δεδομένα της στιγμής και του σημείου είναι ιδιαίτερα. Δεν είμαστε Καναδάς για να χαρίσουμε κατοικίες στα εργατικά χέρια. Δεν είμαστε Γερμανία του ΄60 για να στοχεύουμε σε τρελή ανάπτυξη. Δεν είμαστε Ισλανδία, μακριά από... τη φτωχολογιά του πλανήτη. Δεν είμαστε Γαλλία με τις αποικιακές ενοχές. Είμαστε άφραγκοι ψυχοπονιάρηδες. Ο κ. Ραγκούσης με το νομοσχέδιό του γίνεται ένας Ξένιος Ζευς, χωρίς τη θεϊκή ισχύ. Από φιλόξενη διάθεση άλλο τίποτα, σαν και αυτή που αφθονεί στα κυκλαδίτικα νησιά.

Ο νόμος για την ιθαγένεια ξεκινά από μια διαπίστωση. Υπάρχει πρόβλημα. Κάποιοι άνθρωποι σέρνονται μια ζωή στις ατραπούς της ελληνικής γραφειοκρατίας. Δουλεύουν ολημερίς κακοπληρωμένοι, μοιράζονται με τρίτους τη στέγη, δεν ξέρουν τη γλώσσα, φοβούνται πιθανή σύλληψη. Σε κανέναν δεν αρέσει να υπάρχουν παρίες, αποκλεισμένοι από την ελάχιστη χαρά της ζωής. Για τα παιδιά των μεταναστών, νόμιμων και παράνομων (δεν έχει σημασία), υπάρχει μια μικρή διαφορά.

Ριζώνουν στη χώρα που τους ανατρέφει. Κάθε λογικός άνθρωπος καμαρώνει για έναν αλβανό σημαιοφόρο. Μακάρι να αριστεύουν σε όλα αυτά τα παιδιά και να ενσωματωθούν ως άριστοι. Και αν δεν είναι οι πρώτοι μαθητές, πάλι καλοδεχούμενοι είναι εφόσον νιώθουν πως η ελληνική κουλτούρα είναι η δική τους. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος οικογένεια για να είναι καλοδεχούμενος. Υπάρχουν και άκληροι σκληρά εργαζόμενοι αλλοδαποί, που πληρώνουν κανονικότατα τα Ταμεία τους, δηλώνουν εισόδημα και είναι συνεπείς απέναντι στο ελληνικό κράτος. Δεν είναι περαστικοί, ήλθαν για να μείνουν. Τους αρέσει εδώ, βολεύτηκαν, έχουν μια καλύτερη ζωή.

Είναι άραγε καλή η ιδέα να υποδεχθούμε φιλικά όλους τους αλλοδαπούς που θα ήθελαν μια καλύτερη ζωή; Πόσοι χωρούν ώστε να έχουν μια δουλειά, μια αξιοπρεπή καθημερινότητα και να ζουν ως ίσοι, όχι ως υποτελείς; Δεν έχει γίνει κάποια καταμέτρηση, για να μάθουμε πόσες θέσεις εργασίας διατίθενται. Το θέμα δηλαδή δεν είναι να παριστάνουμε τους καλούς για να προσφέρουμε μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης. Συνηθίζουμε να μιλάμε για τα χωράφια που καλλιεργήθηκαν, για τα πετρόκτιστα χωριά που αναστηλώθηκαν, για τα ακριβά ρούχα που σιδερώθηκαν, παραγνωρίζοντας ότι όλες αυτές οι δουλειές έγιναν μισοτιμής. Υποδεχθήκαμε τους ξένους για να τους εκμεταλλευθούμε. Οι δούλοι είναι οι τυχεροί της υπόθεσης. Οι υπόλοιποι κοιμήθηκαν σε παγκάκια, έφαγαν από τα σκουπίδια, ζητιάνεψαν στα φανάρια. Για τον καθένα υπήρξε ένα τυχερό. Η μοίρα βρήκε δουλειές, όχι κάποιο οργανωμένο γραφείο, όχι κάποιος υπάλληλος σε υπηρεσία υποδοχής ανθρώπων.

Η νέα κυβέρνηση τα βλέπει όλα αυτά.

Αποφάσισε να δώσει δικαιώματα. Θα χορηγηθεί ιθαγένεια στα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα από γονείς που ζουν επί μία πενταετία, νόμιμα και μόνιμα, στη χώρα.

Επίσης, σε όσα δεν γεννήθηκαν αλλά ζουν στην Ελλάδα και έχουν παρακολουθήσει τις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού ή συνολικά έξι τάξεις ελληνικού σχολείου. Σε ηλικία 18 ετών θα δηλώνουν αν επιθυμούν να διατηρήσουν την ελληνική ιθαγένεια και θα αποκτούν δικαίωμα ψήφου. Τα αγόρια θα πηγαίνουν στον στρατό.

Καλά όλα αυτά και ανθρώπινα. Στα πεζά και πρακτικά τώρα: Εχει γίνει υπολογισμός για το μέγεθος των πληθυσμών που μετακινούνται προς την Ευρώπη; Ενα απλό παράδειγμα: οι στρατιώτες που θα πάνε στο Αφγανιστάν ως το καλοκαίρι θα δημιουργήσουν πολλαπλάσιους πρόσφυγες. Να μετρήσουμε τα μέτωπα, να υποθέσουμε πόσοι ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη και να δούμε σε πόσους μπορούμε να την προσφέρουμε, χωρίς να χειροτερέψουμε τη δική μας. Η καρδιά νιώθει, το μυαλό υπολογίζει.