»Επαιτες και «απαιτες»

Του Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Η κορυφαία στιγμή του προέδρου του ΛΑΟΣ, στη συζήτηση του προϋπολογισμού, ήταν όταν άρθρωσε το δικό του τρομερό ΟΧΙ στις Panzer-Divisionen του γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού. Επειδή ελάχιστοι συνέλαβαν τη σημασία της στιγμής, οφείλω να την επισημάνω: «Η Ευρώπη πρέπει να φοβάται μαζί σας. (...) Oχι να δεχόμαστε εμείς τον κύριο υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος να μας λέει ότι δεν θα πληρώσουν οι Γερμανοί για τα λάθη των Ελλήνων! Ας πληρώσουν οι Γερμανοί για τα λάθη (sic) του '40 - '41 που είναι δέκα δισεκατομμύρια. Να πληρώσουν για τη γενοκτονία του '41 με τον λιμό της Αθήνας. Να τα δώσουν αυτά και δεν έχουμε ανάγκη από ...χρήματα».

Πώς γίνεται όμως όταν ο χορευτής μπερδεύεται στο τελευταίο βήμα και -μετά συγχωρήσεως- σαβουρδιάζεται; Ομοίως και ο πρόεδρος, μόλις είχε ολοκληρώσει τη βαρυσήμαντη πρότασή του (να κηρύξουμε έναν οιονεί οικονομικό πόλεμο κατά της Γερμανίας...), την επισφράγισε με ένα γνήσιο καρατζαφέρειο λογοπαίγνιο, από αυτά που γεννά η ένωση της δημιουργικής φαντασίας του παλιού διαφημιστή και της αρπακολλατζίδικης ημιμάθειας: «Δεν είμαστε επαίτες, είμαστε απαίτες (sic)», βροντοφώναξε και ήταν επόμενο κανείς να μη δώσει τη δέουσα σημασία στην πρότασή του. Εκείνος, πάντως, έδωσε (σε όσους ήθελαν να καταλάβουν) σαφές δείγμα των σχεδίων που κάνει για το μέλλον του Ελληνισμού, επεκτείνοντας πρώτα από όλα τη γλώσσα...

Η προφορά του Γιώργου

Με αφορμή την ομιλία του στη συζήτηση του προϋπολογισμού, παρατηρώ ότι όσο κουράζεται ο Γιώργος τόσο καταρρέει η προφορά του, με την έννοια ότι αποκτά αυτό που ο κύκλος του θα έλεγε... «rustic charm». Παραδείγματος χάριν, το λάμδα γίνεται παχύ και υγρό, ενώ το όμικρον του βγαίνει κανονικό «ου». Καταλαβαίνω ότι το λάμδα δύσκολα βελτιώνεται, τουλάχιστον όμως το όμικρον ας το λέει «όου»...

Εννέα ώρες

Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το «ηθικό ζήτημα» που ανακαλύπτουν ορισμένοι, επειδή -λέει- ο Κώστας Καραμανλής πέρασε εννέα ώρες στο αγαπημένο του μπαρ του Κολωνακίου, το «18». Καταλαβαίνω να τον ψέγει κανείς, επειδή -εν τέλει- δεν ήταν αντάξιος της ιστορικής ευκαιρίας που του έδωσε ο ελληνικός λαός. Τι το μεμπτόν όμως υπάρχει στη συμπεριφορά του τώρα; Μήπως, αν αυτομαστιγωνόταν θα άλλαζε τίποτε; Μήπως θα μπορούσε κάτι να γίνει καλύτερο -οτιδήποτε- αν χτυπιόταν όλη μέρα στη Βουλή; Εδώ, παντοδύναμος πρωθυπουργός ήταν και δεν έκανε τίποτε! Πώς θα το κάνει τώρα; Για όλα αυτά, πιστεύω ότι όσοι τον μέμφονται επειδή διασκεδάζει με τους φίλους του σε μπαρ, κατά βάθος, τον τιμωρούν με τη στάση τους: Τον πληρώνουν με το νόμισμα του ηθικισμού, που ο ίδιος εισήγαγε...

Ο σκύλος και η πίτα

Η δικαιολογία, που κυκλοφορεί σχετικά με τις εξωφρενικές αμοιβές στην ΕΡΤ, λέει ότι οι μισθοί πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί με εκείνους που προσφέρει ο ιδιωτικός τομέας. Ειδάλλως, η δημόσια τηλεόραση θα πρέπει να αρκεστεί στις μπαγκατέλες και να αφήσει τους κορυφαίους επαγγελματίες για τα ιδιωτικά κανάλια. Το επιχείρημα μπορεί να ευσταθεί για την περίπτωση μυθικών προσωπικοτήτων της ελληνικής δημοσιογραφίας (λ.χ. της μεγάλης κυρίας της δημοσιογραφίας καθηγήτριας κ. Aννας Παναγιωταρέα...), στην πραγματικότητα όμως δυσφημεί την έννοια του ανταγωνισμού, διότι αρκετοί από τους αδρά μισθοδοτούμενους είναι αμφίβολο αν θα έβρισκαν παρόμοια δουλειά με ανάλογη αμοιβή στην ελεύθερη αγορά. Ακόμη όμως και αν υποθέσουμε ότι ισχύει το επιχείρημα περί ανταγωνισμού και ότι την γκρίνια προκαλεί ο φθόνος των αποτυχημένων για τους επιτυχημένους και τίποτε περισσότερο, δεν είναι εντελώς παράλογο την ίδια στιγμή το κράτος να υποχρεώνει κάθε καταναλωτή ηλεκτρικού ρεύματος να ενισχύει οικονομικά την ΕΡΤ μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ;

Οι φίλοι μας τα ζώα

Καμιά εκατοσταριά φάλαινες έχασαν τον προσανατολισμό τους και εξώκειλαν σε μια αμμουδερή παραλία της Νέας Ζηλανδίας. Αρκετές σώθηκαν, με τη βοήθεια των ανθρώπων. Οι περισσότερες, δυστυχώς, δεν τα κατάφεραν. Η ειρωνεία είναι ότι ανήκαν στο είδος των λεγομένων «φαλαινών πιλότων»...

Του βρακοφόρου η καρδιά

Σφίξτε την καρδιά και φαντασθείτε πώς θα είναι το βλέμμα ενός σκύλου, που το κτηνώδες αφεντικό του τον πέταξε έξω μια παγωμένη και βροχερή νύχτα, που του επιτέθηκε μια παρέα αδέσποτων και τον γέμισε πληγές και, επιπλέον, τον χτύπησε και ένα αυτοκίνητο. Αν αντέχετε να το φαντασθείτε, τότε μπορείτε να καταλάβετε πώς έδειχνε ο επικεφαλής των βρακοφόρων που έψαλλαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, όταν με ύφος σπαραξικάρδιο απήγγειλε στον Επίτιμο μια λυπητερή μαντινάδα, όπου ο λαϊκός στιχουργός θρηνεί επειδή σήμερα στη Ν.Δ. «τραγουδά ο κόρακας και σιωπά το αηδόνι». Συνέπασχε τόσο φανερά ο αρχιβρακοφόρος, ώστε εγώ -ειλικρινώς- περίμενα ότι μόλις τελείωνε την απαγγελία θα έγερνε στον ώμο του Επιτίμου και θα άφηνε τους λυγμούς του ελεύθερους. Περιέργως όμως, μόλις τελείωσε την απαγγελία και πάντα με το ίδιο περίλυπο ύφος, ψέλλισε μια δικαιολογία -ότι εκείνος δεν ήξερε, ότι έτσι του έδωσαν οι σοφοί τη μαντινάδα κ.λπ. Αν ο Σαμαράς έχει χιούμορ, πρέπει να προσκαλέσει τους βρακοφόρους για τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα! Μπορεί μάλιστα να τους χαρίσει μια συλλογή των ποιημάτων του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Θα τους αρέσει ιδίως το «The Raven»!..