»ΤΟ ΑΜΠΑΛΑΖ...

Του Ι.Κ.Πρετεντέρη

Από το ΒΗΜΑ

Ενας μήνας συμπληρώνεται αύριο από την εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ και μόνο ένας κακοπροαίρετος θα μπορούσε να δηλώσει ότι απογοητεύτηκε από τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, που μόνο ένας καλοπροαίρετος θα μπορούσε να δηλώσει ότι έγινε σοφότερος ως προς τους στόχους, τις μεθόδους και το περιεχόμενο της πολιτικής της. Οι δημοσιογράφοι όμως οφείλουμε να μην είμαστε ούτε καλοπροαίρετοι ούτε κακοπροαίρετοι. Και από αυτή την άποψη, η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ παραμένει ακόμη άγραφο χαρτί...

Με πολλές θετικές προθέσεις και αρκετά ερωτηματικά. Δύο παρατηρήσεις. Σημειώνω, κατ΄ αρχήν, τη διάθεση να δοθεί ένα νέο στίγμα ως προς «το ήθος της εξουσίας». Ιδέα καλοδεχούμενη και ασφαλώς ευχάριστη αλλά, επιτρέψτε μου να πω, δευτερεύουσα. Διότι η εξουσία δεν θα πρέπει να κρίνεται πρωτίστως ούτε από το ήθος ούτε από το στυλ. Αλλά από την ικανότητά της να αντιμετωπίζει τα προβλήματα, να βελτιώνει το επίπεδο της χώρας και τη ζωή των πολιτών της. Σημειώνω επίσης το σαφές υπονοούμενο της νέας κυβέρνησης ότι η Ελλάδα χρειάζεται κατ΄ αρχήν «να φτιάξει κράτος». Πολύ σωστή επισήμανση, αλλά πώς; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η απάντηση στο ερώτημα είναι «ηλεκτρονική διαβούλευση». Και είμαι ακόμη λιγότερο βέβαιος ότι το πρόβλημα του ελληνικού Δημοσίου ήταν ως τώρα οι διαδικασίες επιλογής των γενικών γραμματέων. Και στα δύο αυτά σημεία το ΠαΣοΚ δεν πρωτοτυπεί. Αποτελούσαν την καραμέλα της ΝΔ, το 2004, όταν υποσχόταν «σεμνότητα», «ταπεινότητα» και «επανίδρυση του κράτους». Μόνο που η καραμέλα χρεοκόπησε πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα. Αποδεικνύοντας έτσι ότι στην πολιτική ωραίο είναι το αμπαλάζ, αλλά ακόμη ωραιότερο το περιεχόμενο. Δεν κάνω τυχαία τον παραλληλισμό. Υπάρχει μια ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη στη χώρα μας, μια αντίληψη η οποία φαίνεται να διαπερνά κόμματα και παρατάξεις, σύμφωνα με την οποία η πολιτική δεν είναι μια άσκηση αποτελέσματος αλλά μια επίδειξη αρετής. Δεν συμφωνούσα τότε, δεν συμφωνώ τώρα. Για πολλούς λόγους, αλλά και για έναν σοβαρότερο: επειδή η οικοδόμηση ενός πιο σύγχρονου και πιο αποτελεσματικού κράτους (πράγμα στο οποίο, όπως φαίνεται, συμφωνούμε όλοι...) είναι εξ ορισμού και από τη φύση της μια άσκηση αποτελέσματος. Με άλλα λόγια, δεν ψάχνουμε ένα κράτος το οποίο θα επανδρώνεται από άμεμπτους προσκόπους, αλλά ένα κράτος το οποίο θα αποδίδει. Διότι ωραία τα υβριδικά, αλλά να κάνουμε και καμιά δουλειά.