»Εσωκομματικη αντιπολιτευση με παρελθον και μελλον

Του Κωνσταντινου Zουλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Πρόεδρε, αν δεν απαλλαγούμε από τους Παπουτσήδες, το ΠΑΣΟΚ θα έχει πρόβλημα και ως εξουσία». Η συγκεκριμένη φράση, που κυκλοφόρησε σε ανύποπτο προεκλογικό χρόνο στα δημοσιογραφικά γραφεία, είναι άγνωστο αν όντως ειπώθηκε στον κ. Γ. Παπανδρέου από στενό συνεργάτη του. Σε όσους ασχολούνται με τα ΠΑΣΟΚικά, πάντως, ουδόλως ξένη ακούστηκε. Το πρόβλημα του «νεοπαπανδρεϊκού» συστήματος με αυτό που ονομάζεται «βαθύ», «λαϊκό» ή «παλαιοκομματικό» ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν αμβλύνθηκε, ασχέτως αν η προοπτική της εξουσίας το ...έβγαλε τον τελευταίο χρόνο από το κάδρο της δημοσιότητας. Και στο μέτρο που ο κ. Χρήστος Παπουτσής πράγματι εκφράζει στα μάτια των νεοπαπανδρεϊκών το απεχθές παρελθόν του κόμματός τους, είναι πολύ πιθανό να δημιούργησε άθελα την απαξιωτική φράση του προλόγου: Οι Παπουτσήδες να δουν πόρτα καθώς δεν συνάδουν στο νέο στυλ διακυβέρνησης.

Θα έχετε προφανώς αντιληφθεί το λόγο που ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας απασχολεί την τελευταία σελίδα της «Κ». Αλλωστε, η δημόσια διαφωνία του με το πρώτο κατ’ ουσίαν δυσάρεστο μέτρο της κυβέρνησης έγινε πρώτο θέμα σε όλες τις εφημερίδες. Οχι άδικα, καθώς υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να αναστείλει άρον άρον το πάγωμα των μισθών της τάξεως των 2.000 ευρώ. «Αυτό είναι εισόδημα για τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη. Πρέπει να το αναλογιστεί η κυβέρνηση, που διατυπώνει τέτοιες απόψεις και δημιουργεί σύγχυση», είπε ο κ. Παπουτσής, και δεν χρειάστηκαν παρά δύο ώρες για να σημάνει άτακτη υποχώρηση.

Στο απλοϊκό ερώτημα «γιατί το έκανε αυτό ο Χρήστος;» ακούστηκαν πολλές εκδοχές. Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι «ο Παπουτσής ήταν συνεννοημένος με τον Παπακωνσταντίνου κι ότι επί της ουσίας διευκόλυνε την κυβέρνηση, καθώς πρόλαβε μια μαζική ανταρσία δεκάδων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ήδη δήλωναν εξοργισμένοι από το μέτρο». Η εκδοχή αυτή δεν φαίνεται λογική, αν αναλογιστεί κανείς την εντονότατη κριτική που δέχθηκε το υπουργείο Οικονομικών την επομένη για ελλιπή σχεδιασμό και πρόχειρες αποφάσεις.

Αλλες πηγές πάλι είχαν εντελώς διαφορετική εξήγηση για την έκρηξη Παπουτσή. «Ο Χρήστος», είπαν, «ακόμη δεν έχει ξεπεράσει το σοκ από τη μη υπουργοποίησή του. Αναζητούσε από καιρό την αφορμή για να εκδικηθεί το Μαξίμου και κυρίως κάποιους συνεργάτες του Παπανδρέου, που ήρθαν από το πουθενά και έγιναν απευθείας υπουργοί». Σύμφωνα με τους διακινητές αυτού του σεναρίου μάλιστα, «ο τρόπος που το έκανε ο Χρήστος ήταν όχι μόνον άκομψος, αλλά και πολιτικά επιλήψιμος, καθώς μίλησε ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, εκφράζοντας έτσι αυθαιρέτως όλους τους βουλευτές. Λιγότερο φορτισμένη ήταν η τρίτη εκδοχή. Σύμφωνα με αυτήν, ο κ. Παπουτσής έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό πώς δεν είναι αρεστός στο νεοπαπανδρεϊκό σύστημα και βρήκε απλώς την ευκαιρία να υπενθυμίσει πως υπάρχει και ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, το οποίο και στο εξής ο ίδιος θα επιδιώξει να εκφράζει…

Ο, τι από τα παραπάνω κι αν ισχύει, η περίπτωση του κ. Παπουτσή είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσει τη δημοσιότητα και στο μέλλον. Ο 56χρονος πολιτικός είναι, άλλωστε, πολύ νέος για να αποδεχθεί τον πρόωρο παροπλισμό που του επεβλήθη διά της εξαίρεσής του από το γκουβέρνο. Πόσω μάλλον όταν, περιαυτολογώντας, αρέσκεται συχνότατα να υπενθυμίζει την ευρωπαϊκή πολιτική του υπεροχή έναντι των συντρόφων του λόγω της θητείας του ως κομισάριου στην Ε. Ε., όπως και ότι υπήρξε εκ των επιτυχέστερων υπουργών του κ. Σημίτη. Ασχέτως βέβαια αν πολλοί στο ΠΑΣΟΚ αμφισβητούν και τα δύο, ισχυριζόμενοι ότι στις Βρυξέλλες πέρασε εντελώς απαρατήρητος και ότι το μεγαλύτερο υπουργικό του επίτευγμα ήταν το… ναυάγιο του «Σαμίνα», μετά το οποίο μάλιστα δεν παραιτήθηκε παρά την κατακραυγή για τον τρόπο που το διαχειρίστηκε.

Σε κάθε περίπτωση, ως εμπειρότατος κομματικός παράγων, ο κ. Παπουτσής γνωρίζει, βέβαια, πως ουδέποτε κάποιος πολιτικός έχασε εκφράζοντας αυτό που σκέπτεται η βάση του κόμματός του. Μέχρι τώρα, το έκανε μάλλον ανεπιτυχώς με την ξύλινη και παρωχημένη παλαιοκομματική γλώσσα στην οποία συχνά καταφεύγει και την οποία ευλόγως απεχθάνεται τόσο το νεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, όσο κυρίως η πλειονότητα των πολιτών.

Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, η παρατήρηση Παπουτσή πως «κάποιος που αμείβεται με 2.000 ευρώ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως υψηλόμισθος» δεν ήταν βέβαια ξύλινη, ούτε απηχούσε μόνο το λεγόμενο σκληροπυρηνικό ΠΑΣΟΚ. Ανεξαρτήτως της πιθανής πολιτικής υστεροβουλίας του, ο κ. Παπουτσής αδόκητα και αιφνιδιαστικά εξέφρασε πολύ απλά την κοινή λογική. Γι’ αυτό και ενόχλησε τόσο πολύ το Μαξίμου, το οποίο αντέδρασε σαν να προσγειώθηκε ανωμάλως στις ευθύνες που συνεπάγεται η ανάληψη της εξουσίας. Συνειδητοποίησε δηλαδή ξαφνικά ότι πέραν του τρόπου διαχείρισης του όποιου ενδοκομματικού εχθρού (λαϊκού, παλαιού, σκληρού, βαθέος, ρηχού ή όπως τέλος πάντως μετονομάστηκαν οι πάλαι ποτέ πρασινοφρουροί), στο εξής θα κρίνεται και θα ελέγχεται για τη συνέπεια λόγων, έργων και ειλικρίνειας από ολόκληρο τον ελληνικό λαό...