»ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ

Του Θανάση Τεγόπουλου
Από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ:Πριν από δύο χρόνια, το Νοέμβριο του 2007, ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η Νέα Δημοκρατία θα έψαχνε τώρα για αρχηγό, ικανό να αντιμετωπίσει τον θριαμβευτή των πρόωρων εκλογών του 2009, Γιώργο Παπανδρέου;
ΕΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ η μάχη της διαδοχής του Κώστα Καραμανλή. Και γι' αυτούς που ούτε μέλη, ούτε οπαδοί, ούτε φίλοι της Νέας Δημοκρατίας είναι. Θεσμικά, διότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παίζει σημαντικό ρόλο ως ένα απαραίτητο αν και ασθενές αντίβαρο στην, κατά τα άλλα, απεριόριστη πρωθυπουργική εξουσία. Πολιτικά, διότι σε ένα έντονα αρχηγικό κόμμα συγκρούονται, μεταξύ Ντόρας Μπακογιάννη και Αντώνη Σαμαρά (η υποψηφιότητα του Παναγιώτη Ψωμιάδη έχει άλλη έννοια) δύο τάσεις στην πρόσφατη ιστορία της συντηρητικής παράταξης...

ΟΙ ΔΥΟ τάσεις συνδέονται εύκολα με δύο αρχηγικά πρόσωπα: τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Είναι η καραμανλική και η μητσοτακική. Η πρώτη είναι η παραδοσιακή, η δεύτερη αυτή που προήλθε από φυγόκεντρη αποστασία. «Δεν θα απολογηθώ για το 1965», είπε η Ντόρα Μπακογιάννη. Μα, γιατί να απολογηθεί, αναρωτιόμαστε. Υπέρ της δεξιάς αποστάτησε ο πατέρας της από το κέντρο, πριν από 44 χρόνια. Και πάλι το 1978, όταν προσχώρησε στη Ν.Δ., ενόψει προεδρικής εκλογής, το κόμμα των Νεοφιλελευθέρων του κ. Μητσοτάκη. Επειτα, ο άλλοτε κεντρώος, πήρε την αρχηγία της Ν.Δ. Διαφωνούσε μάλιστα από τα δεξιά με τον μεταπολιτευτικό -άλλο άνθρωπο- Κωνσταντίνο Καραμανλή. Με το unfair υπέρ του έκπτωτου, με τη δωρεά σ' αυτόν δημόσιας περιουσίας στην οποία προέβη αργότερα, ως πρωθυπουργός.

ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ασφαλώς η κυρία Μπακογιάννη (το νόμιμο επίθετό της είναι Μητσοτάκη) για τις πράξεις και παραλείψεις του πατέρα της. Αλλά και κομματικά και ψυχολογικά (με τη βοήθεια του δυναστικού συνδρόμου που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή μας) σ' αυτόν οφείλει το γεγονός ότι μπορεί σήμερα να διεκδικεί την αρχηγία. Η

σύνθεση που επιχείρησε ο Κώστας Καραμανλής μετά το 2007, έχοντας ταυτόχρονα στο υπουργικό του συμβούλιο την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Αντώνη Σαμαρά, καθόρισε τους όρους της σημερινής μάχης για τη διαδοχή. Διαπιστευτήρια του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου επικαλείται ο Αντώνης Σαμαράς, μαζί με το δάκρυ του ιδρυτή του κόμματος για τη Μακεδονία, προκαλώντας την οργή του Κρητικού Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ αποστασία του Αντώνη Σαμαρά -που έριξε την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1993- αναφέρεται το μητσοτακικό στρατόπεδο. «Εγώ, ποτέ δεν παρέδωσα την κομματική μου ταυτότητα», είπε η κυρία Μπακογιάννη, υπαινισσόμενη την Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά και το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών του Δημήτρη Αβραμόπουλου (άλλο αν και οι δύο διεκδικητές αγκαλιάζουν τον τελευταίο, τώρα που εγκατέλειψε την κούρσα της διαδοχής).

ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ, πράγματι, στο κόμμα της Ν.Δ., όπως διαμορφώθηκε από τον πατέρα της, η κυρία Μπακογιάννη. Ο

Αντώνης Σαμαράς, όμως, στην αρχή δεν αποστάτησε κυριολεκτικά. Οταν αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση παραιτήθηκε και από βουλευτής, ώστε να διατηρήσει η Ν.Δ. την ισχνή πλειοψηφία της. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που της έμενε έτσι κι αλλιώς λίγος χρόνος ζωής, δεν έπεσε για τη διαφωνία ως προς το Μακεδονικό. Για τον ΟΤΕ έπεσε. Από τον Αντώνη Σαμαρά, πάντως, και τους δικούς του. Η αντιπαλότητα, έτσι, μεταξύ Μητσοτάκη και Σαμαρά ήταν έντονη, μακρά, ασυμβίβαστη.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ του Κώστα Καραμανλή, που ολοκληρώθηκε το βράδυ της 4ης Οκτωβρίου, ενώ ξεκίνησε με την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, στην οποία ωθήθηκε ανιδιοτελώς «για το συμφέρον του τόπου» και από την Ντόρα Μπακογιάννη, άνοιξε τη σύγκρουση των δύο τάσεων στη Ν.Δ. Το σύνθημα της ενότητας δεν αφήνει να φανεί στις πραγματικές διαστάσεις της η ενδοκομματική διαμάχη. Με την κατάκτηση της αρχηγίας και της πρωθυπουργίας άλλωστε από τον Κώστα Μητσοτάκη, την αταλάντευτη υποστήριξη των δικών του και τον απηνή διωγμό όσων τον αμφισβητούσαν, πολλοί παλαιοκαραμανλικοί προσχώρησαν στον μητσοτακισμό. Δεν μπορεί, έτσι, ο Αντώνης Σαμαράς να εκφράσει αποκλειστικά τον καραμανλισμό. Εκφράζει, όμως, σίγουρα τον αντιμητσοτακισμό.

Ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ στόμφος και η κομματική πίστη της Ντόρας Μπακογιάννη από τη μια και ο δημαγωγικός οίστρος του Αντώνη Σαμαρά από την άλλη (με τη δακρύουσα ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, που, αλίμονο, έχει πάψει από αιώνων να είναι μία) δεν πείθουν, με τα σημερινά δεδομένα. Αν και πώς θα ξαναπάρουν την εξουσία σκέφτονται άλλωστε στη Ν.Δ. Και έτσι θα ψηφίσουν, πιστούς ή άπιστους...