»Απo την ΟΠΛΑ... στη Σεχτα

Toυ Αντώνη Καρακούση
Από ΤΟ ΒΗΜΑ

Η ένοπλη πολιτική βία είναι πολύ παλαιά υπόθεση στη χώρα μας. Το φαινόμενο των ένοπλων τρομοκρατικών ομάδων έχει τις ρίζες του στα χρόνια της μεγάλης εμφυλιοπολεμικής σύγκρουσης, αμέσως μετά τον μεγάλο πόλεμο. Στους κόλπους της διωκόμενης τότε Αριστεράς από την επίσημη κυβέρνηση, αλλά κυρίως από τις παραστρατιωτικές και παρακρατικές ομάδες, συγκροτήθηκαν σχήματα αυτοάμυνας, με κυρίαρχη την περιβόητη Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, που έμεινε στην ιστορία ως ΟΠΛΑ και η οποία με τον καιρό εξελίχθηκε σε μηχανισμό αντεκδίκησης και εκκαθάρισης...

...Εκείνη η πρώτη εκδοχή πολιτικής τρομοκρατίας υπήρξε τραυματική για τη χώρα, αλλά παρά ταύτα παρέμεινε ιστορικά αδιερεύνητη. Οι πρωταγωνιστές δεν ανεδείχθησαν, πολλοί εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τα έκτακτα στρατοδικεία και όσοι επέζησαν των φυλακών και της εξορίας εσιώπησαν. Με τα χρόνια ξεχάστηκε, πέρασε από τη σιωπή στη λήθη. Το φαινόμενο της ένοπλης πολιτικής βίας πήγε να αναβιώσει, με άλλη βεβαίως μορφή, μεταξύ 1965 και 1967. Οι συνθήκες σύγκρουσης που διαμορφώθηκαν τότε με το Παλάτι, η αναγέννηση της Αριστεράς εκείνη την εποχή, η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, η επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα, τα πολλά μηνύματα εξέγερσης που έφθαναν από παντού και γοήτευαν τη νεολαία, σε συνδυασμό με τη σκληρή αστυνομική καταστολή, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ομάδων ένοπλης βίας.

Μετά τα Ιουλιανά, τα πολλά επεισόδια βίας στο κέντρο της Αθήνας, οι νέοι με τα μαντίλια στο πρόσωπο και ο θάνατος του Σωτήρη Πέτρουλα από ρίψη δακρυγόνου σε μια από τις πολλές διαδηλώσεις, έφτιαξαν κατάλληλη ατμόσφαιρα. Σε εκείνη τη φάση ήταν σχεδόν έτοιμη η συγκρότηση ομάδων ένοπλης βίας. Οσοι έζησαν τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έχουν να λένε ότι το πραξικόπημα των συνταγματαρχών απέτρεψε την εμφάνισή τους. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η προηγηθείσα προπαρασκευή επέτρεψε αργότερα την ίδρυση τόσο πολλών αντιστασιακών οργανώσεων στα χρόνια της Επταετίας. Οσο και αν οι περισσότεροι θέλουν να αποσυνδέουν τη μία κατάσταση από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι υπήρξε συνάφεια. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεταπολιτευτικό τρομοκρατικό φαινόμενο ανεδείχθη από πρόσωπα και ομάδες που έδρασαν στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών. Η «17 Νοέμβρη» και ο ΕΛΑ συγκροτήθηκαν από πρόσωπα που δεν αναγνώρισαν τη μεταβολή των πολιτικών συνθηκών και δεν αποδέχθηκαν τη μετάπτωση από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Εξελισσόμενο στον χρόνο, το φαινόμενο πήρε μορφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, προέβη σε παράλογες πράξεις και ενέργειες, αλλά πάντα οριζόταν από μια μαρξιστικο-λενινιστική ηθική, η οποία δεν ευνοούσε τα χτυπήματα τυφλής βίας και γενικώς έδειχνε να υπακούει σε πειθαρχίες και κανόνες. Η νέα εκδοχή ομάδων ένοπλης βίας, που ανεδείχθη μετά την αποκάλυψη του 2002, είναι πολύ διαφορετική. Είναι προϊόν της εποχής της κρίσης και η λογική του είναι αναρχοαυτόνομη, αντιηγετική, χωρίς μεγάλες ιδέες και πολλά πολλά.

Τους αρκεί η απόρριψη του μοντέλου και της αρχιτεκτονικής του κόσμου.

Κάπως έτσι μοιάζουν περισσότερο με τα ιταλικά σχήματα της Αυτονομίας, παρά με τις ένοπλες οργανώσεις της προηγούμενης περιόδου. Η «Σέχτα» και ο «Επαναστατικός Αγώνας» είναι καινούργια και άγουρα, σκληρά «φρούτα», προϊόντα της νέας μεγάλης αντίθεσης μεταξύ «συστημικών» και «ελεύθερων» που πήρε μορφή συγκεκριμένη τον περασμένο Δεκέμβριο και έκτοτε ανατροφοδοτείται από τον μύθο και τη φαντασίωση της γενικευμένης εξέγερσης. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι τούτο το καινούργιο κύμα οργανωμένης βίας είναι σκληρό, τυφλό, βάλλει αδιακρίτως χωρίς ενδοιασμούς ή ηθικές αναστολές και τείνει να γίνει μαζικό. Γι΄ αυτό και η αντιμετώπισή του επιβάλλει αποφασιστικότητα, ταχύτητα και προπάντων προσοχή.