»Το παραδειγμα του Κολομβου

Ι. Κ. Πρετεντέρης

Από το ΒΗΜΑ της κυριακής
O Γουίνστον Τσόρτσιλ έλεγε κάποτε ότι οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είναι σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο. «Οταν ξεκινούν, δεν ξέρουν πού πάνε. Οταν φτάσουν, δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Και ταξιδεύουν με έξοδα του κράτους». Θέλω να ελπίζω ότι η ρήση αυτή δεν ισχύει για τη νέα κυβέρνηση του ΠαΣοΚ. Οχι μόνο επειδή έχουν και στο παρελθόν αποδείξει ότι μπορούν να τα καταφέρουν στα δύσκολα. Αλλά, κυρίως, επειδή η σοβαρότητα της κατάστασης δεν τους επιτρέπει κανένα περιθώριο αποτυχίας. «Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς:όποιος και αν κερδίσει ή χάσει τις εκλογές, η χώρα στις 5 Οκτωβρίου θα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» γράφαμε εδώ στις 27 Σεπτεμβρίου. Πέρασε ένας μήνας, πέρασαν οι εκλογές, και έχω την αίσθηση ότι η προειδοποίηση επαληθεύτηκε ακόμη και σε επίπεδο διατύπωσης... Μεταξύ μας, δεν κινδύνευε ιδιαιτέρως να διαψευστεί Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης όχι επειδή το διαπίστωσε επιτέλους ο Αλμούνια, ούτε επειδή πήρε ανάποδες ο Γιούνκερ. Βρίσκεται επειδή εδώ και χρόνια δεν κάνει τίποτε για να ανακόψει τη διολίσθηση στην ανυπαρξία. Και όταν δεν κάνεις τίποτε, είτε έτσι είτε αλλιώς, κάποια στιγμή η φούσκα σκάει. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης όχι επειδή θύμωσε ο Τρισέ, αλλά επειδή έχει έλλειμμα 12,5% του ΑΕΠ, επειδή δανείζεται 60 δισ. ευρώ τον χρόνο για να ζήσει, επειδή το δημόσιο χρέος υπερβαίνει τον εθνικό πλούτο και επειδή ο μισός κρατικός προϋπολογισμός πάει σε μισθούς και συντάξεις. Και αν η χώρα οφείλει να αντιμετωπίσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν είναι επειδή το ζητεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά επειδή αντιλαμβάνεται ότι είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Ακούω και πάλι διάφορες ανοησίες για τις «νεοφιλελεύθερες συνταγές» ή για τον «μονόδρομο των Βρυξελλών». Ποιες συνταγές και ποιος μονόδρομος; Είναι «νεοφιλελεύθερη συνταγή» να μην ξοδεύεις περισσότερο από όσα έχεις, να μη ζεις με δανεικά και να μην κυκλοφορείς καταχρεωμένος; Διότι, αν αυτά λένε οι «νεοφιλελεύθεροι» , να μου πείτε πού στρατοπεδεύουν, να πάω να καταταγώ. Και είναι «αριστερή επιλογή» να συμπεριφέρεσαι ως φτηνός κομπιναδόρος που πουλάει μούρη με δανεικά και κοροϊδεύει την κοινωνία για να το κρύψει; Αν αυτό είναι «αριστερό», ακούω πολλά κόκαλα να τρίζουν. Αυτή όμως η ανόητη κουβέντα είναι και το βασικό εθνικό μας πρόβλημα. Οτι αντιδικούμε για το πρόσημο, αντί να αντικρίζουμε το πασιφανές: οι Βρυξέλλες, η Τράπεζα της Ελλάδος, οι διεθνείς οικονομικοί οίκοι, όλος αυτός ο «νεοφιλελεύθερος» συρφετός που ταράζει την εθνική αμεριμνησία μας, δεν μας λέει κάτι που επιτάσσει η μία ή η άλλη ιδεολογία, αλλά που προκύπτει από μια στέρεη κοινή λογική. Και φτάνουμε, λοιπόν, στο ζητούμενο. Περιέργως, τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Κ. Καραμανλής συνέπεσαν προεκλογικά σε μια κοινή υπόσχεση: το νοικοκύρεμα . Από αυτή την άποψη, είναι ίσως ευτύχημα ότι ο νέος Πρωθυπουργός δεν υποσχέθηκε να ανακαλύψει την Αμερική. Αντιλαμβάνομαι ότι η φιλοδοξία του μπορεί να θεωρηθεί ταπεινή για τους οραματιστές των καφενείων, αλλά εμένα μου φαντάζει ως ολόκληρο εθνικό πρόγραμμα. Ασε δε που γλιτώνουμε και από τις περιπέτειες του Κολόμβου.