»ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Του Παναγιώτη Παναγιώτου
Από το ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Οντως η νέα κυβέρνηση «με το καλημέρα» έθεσε ένα συνολικό και διαφορετικό πλαίσιο εξελίξεων για τη χώρα. Πέρα από τις «συμβολικές κινήσεις» που δεν στερούνται πολιτικής σημασίας, άνοιξε ένα ευρύτατο πλαίσιο συγκεκριμένων τομών και αλλαγών: Για το κράτος (αποκομματικοποίηση, διαφάνεια, λογοδοσία, αξιοκρατία, νέα δομή κ.λπ.). Για το πολιτικό σύστημα (εκλογικός νόμος με βάση το γερμανικό μοντέλο, πόθεν έσχες κ.λπ.). Για το αναπτυξιακό μοντέλο (πράσινη κατεύθυνση). Για τη λειτουργία της Βουλής (έκθεση ποιότητας για κάθε νομοσχέδιο, έλεγχος των μεγάλων συμβάσεων, τέλος στις ντροπολογίες) κ.ο.κ. «Απλωσε στο τραπέζι» ένα μεγάλο παζλ πρωτοβουλιών, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να δώσει το «παράδειγμα» μιας άλλης συμπεριφοράς της εξουσίας (λιμουζίνες, προστασία επωνύμων κ.λπ.).

...Η ανταπόκριση της κοινής γνώμης είναι θετική σε όλα αυτά.Το πεδίο όμως του σκληρού και άμεσου crash-test είναι τα «εκτροχιασμένα» δημοσιονομικά, η ανεργία, η κρίση (ύφεση) της πραγματικής οικονομίας και οι διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Η κυβέρνηση δέχεται ήδη πρώιμες και απαράδεκτες από πλευράς έντασης συνδικαλιστικές πιέσεις. Ενώ ταυτόχρονα δραστηριοποιούνται διεθνή συμφέροντα που ενδιαφέρονται να κατοχυρώσουν θέσεις ή να επανατοποθετηθούν στη χώρα μας (Κινέζοι, Γερμανοί κ.ά.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να εγκαταλείψει τις δεσμεύσεις του, πρέπει να τους δώσει εφαρμοσμένο περιεχόμενο, με βάση όμως κυβερνητικές προτεραιότητες και ιεραρχήσεις. Οχι «βουβά», αλλά με καθαρό πολιτικό λόγο, που δεν θα είναι αμφίσημος.
Οφείλει να «επανακαθοριστεί» πάραυτα, με κυβερνητικούς όρους, σε όλες τις «εκκρεμότητες» του παρελθόντος, που «σκάνε μύτη» βεβιασμένα. Τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται «αλά καρτ». Αλλά μόνο εάν «ένα έκαστο» είναι ενταγμένο σ’ ένα ευρύτερο πολιτικό μείγμα μιας συνολικής κατεύθυνσης. Χρειάζονται «συνδυαστικές κινήσεις», με σαφές όμως κεντρικό πολιτικό μήνυμα. Αυτό είναι το ζητούμενο της παρούσας φάσης, που πρέπει να έχει «εμπροσθοβαρείς» κινήσεις. Από την άλλη μεριά, η ήττα της ΝΔ έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά. Ως «κεντροδεξιός συνασπισμός» είχε σημαντικές απώλειες και από τους δύο πόλους του. Ο συγκερασμός που είχε πετύχει ο Καραμανλής το 2004, μεταξύ παραδοσιακής Δεξιάς και πολιτικού Κέντρου (με τις αντίστοιχες κοινωνικές αναφορές), «τινάχθηκε στον αέρα», μέσω της κυβερνητικής πολιτικής και των αντιφάσεών της, τα τελευταία πεντέμισι χρόνια.
Σήμερα έχουμε «ρήξη» μεταξύ των δύο πόλων του συγκερασμού. Δύσκολα επανασυντάσσονται, καθώς το μέγεθος της ήττας και η συγκυρία ευνοούν την «επιστροφή στο σπίτι» της λαϊκότροπης αμυντικής Δεξιάς, παρότι ως «τοποθέτηση» σε σχέση με το μέλλον είναι λάθος. Αυτή όμως είναι η ουσιαστική τάση μετά τις απώλειες της 4ης Οκτωβρίου. Και αυτή η «όξυνση» λειτουργεί αντικειμενικά «αποσυσπειρωτικά» για τη ΝΔ, ανεξαρτήτως επιλογής νέου αρχηγού.
Τελικά το πρόβλημα της ΝΔ είναι πρόβλημα «ταυτότητας» και επανατοποθέτησης. Εξ ου και είναι κατώτερες των περιστάσεων τοποθετήσεις του τύπου «πήγαμε καλά ως κυβέρνηση, ιδεολογία και ταυτότητα έχουμε, απλά στην... επικοινωνία υστερούσαμε και εμπρός να βγάλουμε νέο αρχηγό για να αρχίσουμε αντιπολίτευση»!
Οσο για την Αριστερά (ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), παρότι στις εκλογές η κοινωνική επιρροή της μειώθηκε και έπρεπε να αναρωτηθεί για την ορθότητα των πολιτικών διακυβευμάτων της, μετεκλογικά επιδίδεται σε μια τυφλή «συνδικαλιστική ένταση» μετάθεσης των προβλημάτων της...