»Ας βρουν μια καποια λυση

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Μας λέει τώρα η κυβέρνηση ότι τα stage ήταν ένα είδος ρουσφετολογικής «απατεωνιάς», επί το ευγενικότερον «πελατειακών σχέσεων» του τότε κυβερνώντος κόμματος, δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας. Πράγματι, σε μεγάλο βαθμό, αυτόν το χαρακτήρα είχαν και κατάφεραν να υπηρετήσουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου: και το ποσοστό της επίσημης ανεργίας να το μειώσουν (μεγάλο επικοινωνιακό επίτευγμα), αλλά και ψήφους στον ενδιαφερθέντα «ευεργέτη», υπουργό, βουλευτή, πολιτευτή ή κομματικό παρατρεχάμενο να εξασφαλίσουν.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να τα καταργήσει ή να αποκαταστήσει την αρχική τους μορφή και προορισμό. Τα stage πραγματικά θεσπίστηκαν σαν όργανο για τον περιορισμό της ανεργίας, ακριβέστερα σαν μέσο για την επανασύνδεση του ανέργου με την αγορά εργασίας. Στην ουσία, ήταν προγράμματα ...μαθητείας και επαγγελματικής πείρας ή έστω απλής επαφής με το χώρο εργασίας, στάδιο πάντοτε σημαντικό και κρίσιμο, ιδιαίτερα για τους νέους. Αν πράγματι αυτός ήταν ο χαρακτήρας και ο προορισμός των stage, τότε απευθύνονταν κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, θέσπιζαν σημαντικά κίνητρα και θα μπορούσαν να θεσπιστούν σημαντικότερα. Ο ιδιωτικός τομέας προσφέρει ποικίλη μαθητεία και πλούτο ευκαιριών, όπου ο άνεργος θα μπορούσε να δοκιμάσει τις ικανότητές του, την ευχέρεια προσαρμογής, αλλά και τις επιλογές του. Διαφορετικά η αναζήτηση εργασίας είναι μια τυφλή και αγωνιώδης περιπέτεια σε εργασιακή έρημο. Και να αποδειχθούν σαν πραγματικό εργαλείο για την αναζωογόνηση της αγοράς εργασίας. Υπάρχουν βέβαια και οι γνωστοί «πάτρωνες (εξ επαγγέλματος) της εργατικής τάξης», που διεκδικούν μόνιμες και σταθερές θέσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τέτοιες θέσεις δεν υπάρχουν και δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν. Σέβομαι τους λόγους που νομίζουν ότι έχουν να κινούνται και να σκέφτονται ερήμην των πραγματικών προβλημάτων.

Τα stage άλλαξαν χαρακτήρα και, από επαφή του ανέργου με τη δαιδαλώδη αγορά εργασίας, μεταβλήθηκαν σε ρουσφετολογικό παράθυρο για την είσοδο «ημετέρων» στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο οποίος παρουσιάζει το αντιφατικό φαινόμενο να έχει πληθώρα υπαλλήλων που περισσεύουν (δηλαδή «πάγιων, μόνιμων και σταθερών θέσεων») και μεγάλες ελλείψεις από υπαλλήλους με επαγγελματικό φιλότιμο, με γνώση και πείρα. Τα stage δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα για τη λύση αυτού του βασικού προβλήματος. Αντιθέτως, το οξύνουν. Καλά κάνει, λοιπόν, η κυβέρνηση που τα καταργεί.

Δεν δικαιούται μόνο να εκπλήσσεται και, προπαντός, να μην έχει έτοιμο σχέδιο λύσης να μας προτείνει. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ στην προηγούμενη κυβερνητική του θητεία εφάρμοσε σε ευρεία κλίμακα τα ίδια ρουσφετολογικά κόλπα και δεν θα ήταν διόλου κακό για το νέο ήθος που φιλοδοξεί να κατακτήσει αν το ομολογούσε.

Και το πιο σημαντικό. Δεν μπορεί να αγνοήσει τις δεκάδες χιλιάδες ανέργων που είχαν πιστέψει ότι επιτέλους, με τη μεσολάβηση του υπουργού, του βουλευτή ή του πολιτευτή, βρήκαν το μονοπάτι που οδηγεί σε κάποιον χώρο εργασίας, πραγματικής ή συχνά πλασματικής, και με αυτό ως δεδομένο άρχισαν να οργανώνουν τη ζωή τους ή να κάνουν και όνειρα. Σε τίποτα δεν έφταιξαν και σε τίποτα δεν φέρουν την ευθύνη, για την άθλια πρακτική του ρουσφετιού που επί δεκαετίες είναι η κυρίαρχη πρακτική λειτουργία του δημόσιου βίου και των σχέσεων κράτους, πολιτικής και κοινωνίας.

Ανακύπτουν σοβαρά πρακτικά προβλήματα και προβλήματα ισονομίας. Παντοδύναμη κυβέρνηση είναι, ας βρουν μια λύση, συγκεκριμένα δίκαιη και κυρίως αποδεκτή από την κοινωνία. Η οποία δεν φαίνεται να είναι τόσο αδιάφορη όσο νομίζουμε. Εχει ενστικτώδες αίσθημα δικαίου και το απέδειξε στις τελευταίες εκλογές...