Τρίτη 19 Απριλίου 2011

»Χρειαζομαστε Τσωρτσιλ, αλλα εχουμε μονον Ατλη

kassimatis@kathimerini.gr



Στο άρθρο του την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή», ο καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, αφού -με γλαφυρότητα που του επιτρέπει η θέση του- περιγράφει την προσπάθεια είτε μεμονωμένων προσώπων είτε συλλογικών φορέων να αποφύγουν να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα της κατάντιας κράτους, οικονομίας και κοινωνίας, καταλήγει ως... εξής: «Με τέτοια μυαλά, μια κοινωνία αυτοκτονεί. Αυτά είναι που χρειάζονται επειγόντως αναδιάρθρωση, πριν αρχίσουμε να μιλάμε για μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους».
Λίγοι, νομίζω, θα διαφωνούσαν με τη διαπίστωση του προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ ότι, κάτω από το πρόβλημα της οικονομίας, κάτω από παγιωμένες στην κοινωνία αντιλήψεις για δικαιώματα και υποχρεώσεις, υπάρχει ένα σοβαρότερο πρόβλημα αξιών και νοοτροπίας: ένα πρόβλημα πολιτισμικό. Επίσης, λίγοι, νομίζω, θα διαφωνούσαν με τη διαπίστωση ότι αυτή η βαθύτερη διάσταση της κρίσης καθιστά την αντιμετώπιση του προβλήματος πολύ δυσκολότερη, καθώς η κάθε προσπάθεια επιβολής μέτρων εξορθολογισμού του κράτους και της οικονομίας πρέπει να υπερπηδήσει αλλεπάλληλα στρώματα αντίστασης στη διοικητική πυραμίδα, αλλά και από πλευράς των οργανωμένων μικροσυμφερόντων, που σχηματίζουν την κατακερματισμένη κοινωνία μας. Συνεπώς, η υπέρβαση της κρίσης στην πράξη είναι πολύ δυσκολότερη υπόθεση από όσο μπορεί να φαίνεται στη θεωρία. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι, μοιραίοι και άβουλοι, πρέπει να αφεθούμε στην πορεία προς το αναπόφευκτο τέλος. Επομένως, πρέπει με κάποιο τρόπο να αναδιαρθρώσουμε επειγόντως τα μυαλά μας. Πώς γίνεται αυτό;
Εχω την εντύπωση ότι, λόγω του κατακερματισμού της κοινωνίας, της αδυναμίας των θεσμών και της διάβρωσης (αν όχι της εξάλειψης...) των ελίτ, ο μόνος δυνατός τρόπος είναι μέσω ενός ισχυρού παραδείγματος, που θα έρχεται κατευθείαν από την κορυφή, από εκείνον που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι: ενός παραδείγματος που θα μπορούσε να ταρακουνήσει και να αφυπνίσει. Δεν εννοώ, φυσικά, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα όφειλε να αυτομαστιγωθεί στην πλατεία Συντάγματος εις ένδειξη ειλικρινούς μετανοίας για το πελατειακό κράτος, που η επαγγελματική τάξη στην οποία ανήκει, ο γεννήτωρ του πρωτίστως, αλλά εν μέρει και ο ίδιος καλλιέργησαν και υπηρέτησαν. Μιλώ για ένα παράδειγμα ευθύνης, που θα το δώσει με τη στάση που θα πάρει απέναντι στην αλήθεια και την πραγματικότητα.
Ηλπιζα, ομολογουμένως, ότι στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Παρασκευής ο πρωθυπουργός θα εξέπεμπε με την ομιλία του έστω μια ακτίνα πραγματισμού. Οχι επειδή ο άνθρωπος που πήρε τις εκλογές ψευδόμενος («λεφτά υπάρχουν») έχει δώσει ώς τώρα δείγματα αυταπάρνησης και ηρωισμού, αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και, επιπλέον, επειδή αφότου είχε μιλήσει τελευταία φορά δημοσίως η κατάσταση των πραγμάτων έχει επιδεινωθεί ραγδαία. Η όποια μεταρρυθμιστική πνοή της κυβέρνησης εξαντλήθηκε, η δυναμική της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του χρέους είναι πλέον ανεξέλεγκτη, η ηττοπάθεια και η αποκαρδίωση επικρατούν στην κοινωνία. Ηλπιζα, λοιπόν, ότι η στοιχειώδης επίγνωση της κατάστασης θα έκανε τον πρωθυπουργό να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περίστασης.
Αντ’ αυτού, η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν ένα αξιοθρήνητο μείγμα των χειρότερων πλευρών του ιδίου, αλλά και του προκατόχου του...διαβαστε εδωhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_19/04/2011_439454

Δεν υπάρχουν σχόλια: