Σάββατο 16 Απριλίου 2011

»Ταξικος εχθρος

του Δημήτρη Ποταμιάνου http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6333


Παρακολουθούσα τη συζήτηση του Προέδρου της ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ με τους συντελεστές του δελτίου ειδήσεων του Alter. Ένας από αυτούς παρατήρησε στον συνομιλητή τους πως εκείνος ήταν που μίλησε πρώτος για προβοκάτσια στη σκοτεινή υπόθεση της εξαφάνισης εγγράφων από την τσάντα της επιθεωρήτριας που είχε αναλάβει τον... υπηρεσιακό έλεγχο των επιχορηγήσεων της Διοίκησης της εταιρίας προς το Σωματείο των εργαζομένων. «Τα λόγια μου, πρέπει να ξέρετε, τα μετράω πάντα», ήταν η άμεση απάντηση του εύθικτου συνδικαλιστή. «Δεν μίλησα ποτέ μου για προβοκάτσια. Είπα, για την ακρίβεια, πως πιθανά ήταν προβοκάτσια.» Προσπερνώ το έκτρωμα της πασοκολαλιάς που μας σέρβιρε ο κ. Πρόεδρος, το οποίο δεν ελέγχεται τόσο για το ότι ηχεί όντως άσχημα όσο για το ότι δυσκολεύει τη συνεννόησή μας. (Ο πληθυντικός γλωσσικός τύπος «πιθανά» κουβαλάει πάντα μαζί του πολλά πράγματα. Σωστότερο μάλιστα θα ήταν να πούμε πως συνδέεται νοηματικά αλλά και σύμφωνα με τη φυσική τάξη με όλα τα πράγματα. Τούτο όμως έρχεται σε σύγκρουση με τη συγκεκριμένη πιθανότητα που κατά προτεραιότητα ήθελε ν’ αναδείξει, είτε το παραδέχεται είτε όχι, ο ακριβολόγος συνδικαλιστής μας. Σ’ αυτήν την περίπτωση το έρημο πιθανόν, αν έπρεπε ντε και καλά να ξορκιστεί το πολύ καθωσπρέπει πιθανώς, θα έκανε σαφώς καλύτερα τη δουλειά του.) Πάμε όμως, όπως υποσχέθηκα, παρακάτω. Κατ’ επανάληψη και με ιδιαίτερη έμφαση στη συνέχεια της κουβέντας το πρωτοκλασάτο στέλεχος της ΓΕΝΟΠ υπερασπίστηκε τη νομιμότητα των παροχών της Διοίκησης προς τη συνδικαλιστική οργάνωση. «Πολλά τα λεφτά», επεσήμαιναν οι συνομιλητές του. «Ναι, αλλά νόμιμα, όλα απόλυτα νόμιμα», αντέτεινε με επιμονή εκείνος. «Πιθανά (!)», μου ερχόταν να του πω στη γλώσσα του κι εγώ, αλλά το ξανακούσαμε, εκ δεξιών σου, φίλε, αυτό το επιχείρημα, και καλά κάναμε βέβαια που ούτε τότε το πήραμε στα σοβαρά. Με πρόλαβε ωστόσο εκείνος, καθώς είχε έναν ακόμα άσο στο μανίκι του. Αντισταθμιστικές ήταν τρόπον τινα οι γαλαντόμες επιδοτήσεις. «Αν θέλετε να ξέρετε, τα κονδύλια που παραχωρούσε η Διοίκηση για τις κοινωνικές υποχρεώσεις του Σωματείου έβγαιναν από τις δικές μας συλλογικές αποφάσεις να μην εισπράξουμε ακέραιη την ετήσια αύξηση που δικαιούμαστε.» Αντί δηλαδή για 3% το χρόνο, οι εργαζόμενοι όλοι συμβιβάζονταν με το 2,9%, προκειμένου να υπάρχει υγιές απόθεμα στο ταμείο της Ομοσπονδίας για δημόσιες σχέσεις και άλλες κοινωφελείς δραστηριότητες. Εδώ είναι όμως που τα χαλάμε οριστικά, κ. Πρόεδρε. Ξαναγυρνώντας στην εξίσωση του νόμιμου με το ηθικό. Επιτρέψτε μου να θεωρήσω ως από άλλο ανέκδοτο, ως ταξικό εχθρό, εν τέλει, όποιον δεν συμμερίζεται την ακράδαντη πεποίθηση των περισσοτέρων συνανθρώπων μας του μόχθου πως το ηθικό είναι μια σκάλα πάνω από το νόμιμο. Και δεν μετριέται με (ελεγχόμενα) εκατοστημόρια, αλλά με αυτό που κατά τον Πιότρ Κροπότκιν συνιστά την ανθρωπιά: την προδιάθεση «να προσφέρουμε αυθόρμητα περισσότερα απ’ όσα περιμένουμε να μας προσφέρουν».

Δεν υπάρχουν σχόλια: