Στέφανος Κορκολής http://www.aixmi.gr/index.php/pernaei-ellinas-kai-ellinopoula/
Κάποια στιγμή τα χωριά γίνανε πόλεις. Αφού ξεχείλισαν από κόσμο, έγιναν και άλλα χωριά που γίνανε πόλεις, που με τη σειρά τους ξεχείλισαν κι αυτές. Κάπως έτσι μεγάλωσε για πολλοστή φορά η Ελλάδα. Σε μία κοντινή δεκαετία, ο Έλληνας ανακάλυψε πόσο καλύτερα ήταν ..έξω από την Ελλάδα. Και έφυγε μακριά. Λίγο αργότερα, η Ελλάδα δήλωσε και πάλι δύναμη και αυτονομία. Και για άλλη μια φορά η Ελλάδα μεγάλωσε. Ευρωπαία κυρία, με τα λούσα της και με τα γαλλικά της (και τα γερμανικά της). Δεν θα επεκταθώ στο ποιος ακριβώς πίστεψε όλο αυτό το παραμύθι, αλλά ήταν όμορφο. Σαν παραμύθι. Ήταν μακριά η σκέψη της φυγής. Η εικόνα του Έλληνα μετανάστη είχε χάσει το χρώμα της και έμοιαζε με ταινία του Kazan. Γιατί στο κίνητρο της φυγής υπάρχει ο φόβος, η ανάγκη και η ελπίδα. Ήταν σαν να λέμε περασμένα ξεχασμένα. Είχαμε, μάλιστα, και μετανάστες (και έχουμε) από πολλές χώρες που, λόγω φόβου, ανάγκης και ελπίδας, έφυγαν από τον τόπο τους και μας ήρθαν. Για καλύτερη ζωή. Ούτε εδώ θα επεκταθώ. Για τον απλούστατο λόγο: Αυτοί οι άνθρωποι είναι αδέλφια μας, άνθρωποι, με τους ίδιους πόνους και ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/pernaei-ellinas-kai-ellinopoula/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου