Λευτέρης Παπαδόπουλος http://www.aixmi.gr/index.php/lypamai-ta-paidia-mas/
Φοβάμαι πως η ζωή μας, όσο πάει, χάνει τους χυμούς της και πλαστικοποιείται. Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Έχει σχέση με την ψυχή μας την ίδια. Που, χρόνο με το χρόνο, τυλίγεται από ένα λεπτό φύλλο κρούστας και δεν δέχεται τους κραδασμούς που δεχόταν άλλοτε. Ή, αν τους δέχεται, δεν αντιδρά και... δεν ανταποκρίνεται, θετικά ή αρνητικά.
Τα παιδιά λυπάμαι. Που δύσκολα, πια, θα καταβαίνουν, πόση ομορφιά έχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και πως η ευωδιά του, είναι πιο λεπτή, από την επιθετική ευωδιά της γαρδένιας. Μπήκα από την αρχή στα δύσκολα. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Μεγάλωσα σε γειτονιά. Και έζησα πολύ έντονα, την παρέα, το γλυκό του κουταλιού, τη βανίλια, το παγωτό χωνάκι, τη λάμψη που έχει το γόνατο ενός κοριτσιού, που δεν το καλύπτει, από απροσεξία ή από χάρη, όχι προσποιητή, η φουστίτσα.
Μέρες Λαμπρής. Περνάμε κρίση, υπάρχει ανεργία, «λεφτά δεν υπάρχουν». Αλλά και στο παρελθόν περάσαμε από κρίσεις. Εγώ, μάλιστα, έζησα γερμανική κατοχή, βομβαρδισμούς, Δεκεμβριανά, εμφύλιο, δικτατορία. Η μάνα μου θυμάμαι, είχε πουλήσει τη βέρα της, για να αγοράσει μισή οκά αλεύρι. Πείνα αβάσταχτη! Και όμως, όλο κάτι περιμέναμε. Κάτι καλό. Τέτοιες μέρες, ο αέρας μύριζε αλλιώς. Και σωστά έγραφε ο Χατζηδάκης για το ελαφρό και μυρωμένο αεράκι του Επιταφίου.
Μέρες Λαμπρής, που το μεγάλο όνειρο μας ήταν ένα ζευγάρι, καινούρια παπούτσια, ένα σακάκι, ένα παιχνίδι, ένα μαύρο μακρύ παντελόνι. Τίποτα περισσότερο. Και ήμασταν ευτυχισμένοι με αυτό το λίγο. Όπως ήμασταν ευτυχισμένοι από ένα κλεμμένο φιλί, τη νύχτα, από τα χείλη ενός κοριτσιού. Να οι «χυμοί» για τους οποίους μιλούσα πιο πάνω.
Τώρα, ο κόσμος «αλλιότεψε». Ζαχαροπλαστεία, νυχτερινά κέντρα, τραγουδιστές με βαρειά μεροκάματα, ελαφριά τραγούδια και η Πειραιώς ή «παραλιακή», μια φωτεινή σαύρα από αυτοκίνητα. Παλιά, η νοικοκυρά φρόντιζε το σπίτι, για να ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/lypamai-ta-paidia-mas/
Τα παιδιά λυπάμαι. Που δύσκολα, πια, θα καταβαίνουν, πόση ομορφιά έχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και πως η ευωδιά του, είναι πιο λεπτή, από την επιθετική ευωδιά της γαρδένιας. Μπήκα από την αρχή στα δύσκολα. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Μεγάλωσα σε γειτονιά. Και έζησα πολύ έντονα, την παρέα, το γλυκό του κουταλιού, τη βανίλια, το παγωτό χωνάκι, τη λάμψη που έχει το γόνατο ενός κοριτσιού, που δεν το καλύπτει, από απροσεξία ή από χάρη, όχι προσποιητή, η φουστίτσα.
Μέρες Λαμπρής. Περνάμε κρίση, υπάρχει ανεργία, «λεφτά δεν υπάρχουν». Αλλά και στο παρελθόν περάσαμε από κρίσεις. Εγώ, μάλιστα, έζησα γερμανική κατοχή, βομβαρδισμούς, Δεκεμβριανά, εμφύλιο, δικτατορία. Η μάνα μου θυμάμαι, είχε πουλήσει τη βέρα της, για να αγοράσει μισή οκά αλεύρι. Πείνα αβάσταχτη! Και όμως, όλο κάτι περιμέναμε. Κάτι καλό. Τέτοιες μέρες, ο αέρας μύριζε αλλιώς. Και σωστά έγραφε ο Χατζηδάκης για το ελαφρό και μυρωμένο αεράκι του Επιταφίου.
Μέρες Λαμπρής, που το μεγάλο όνειρο μας ήταν ένα ζευγάρι, καινούρια παπούτσια, ένα σακάκι, ένα παιχνίδι, ένα μαύρο μακρύ παντελόνι. Τίποτα περισσότερο. Και ήμασταν ευτυχισμένοι με αυτό το λίγο. Όπως ήμασταν ευτυχισμένοι από ένα κλεμμένο φιλί, τη νύχτα, από τα χείλη ενός κοριτσιού. Να οι «χυμοί» για τους οποίους μιλούσα πιο πάνω.
Τώρα, ο κόσμος «αλλιότεψε». Ζαχαροπλαστεία, νυχτερινά κέντρα, τραγουδιστές με βαρειά μεροκάματα, ελαφριά τραγούδια και η Πειραιώς ή «παραλιακή», μια φωτεινή σαύρα από αυτοκίνητα. Παλιά, η νοικοκυρά φρόντιζε το σπίτι, για να ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/lypamai-ta-paidia-mas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου