του Κώστα Γιαννακίδη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5787
Μία κυρία 51 ετών μου εξομολογήθηκε ότι αντιμετωπίζει προβλήματα υπέρτασης από τότε που έχασε τη δουλειά της, αλλά οι λογαριασμοί καταφθάνουν αγέρωχοι και αδιάφοροι. Κατανοητό. Εγώ της είπα πως σε περιόδους ανεργίας κοιμάμαι σαν μωρό παιδί, ξυπνάω κάθε τρεις ώρες και κλαίω. Και εκείνη, με ένα βλέμμα εντελώς άδειο, πρόσθεσε ότι δεν ...ισχύει απολύτως εκείνο το τετριμμένο που συνηθίζουμε να λέμε για την υγεία ως υπέρτατο αγαθό. Σωστό και αυτό. Η υγεία είναι, πράγματι, το πολυτιμότερο που έχεις, πλην όμως αν χάσεις τη δουλειά σου θα αρχίσει να σε εγκαταλείπει και αυτή.
Ελπίζω να μη γνωρίζετε τι διακυμάνσεις υφίσταται ο συναισθηματικός κόσμος ενός ανέργου. Το πρωί τα μάτια ανοίγουν σαν στόμα που ουρλιάζει. Και το μυαλό βγαίνει με κακουχίες από τους εφιάλτες του. Περιέργως το πρωινό φως ρίχνει πάνω σου και μία δόση αισιοδοξίας, ικανή να σου χορηγήσει εκείνη την ποσότητα ελπίδας που χρειάζεται για την παραγωγή μίας θετικής σκέψης. Ο άνεργος τα πρωινά ελπίζει. Αν δεν περιμένει τηλεφώνημα, θα κάνει τηλεφωνήματα. Θα χαζέψει αγγελίες. Το σούρουπο θα λυγίσει και η υπνηλία που έρχεται πρόωρα νωρίς το βράδυ εκλαμβάνεται ως σύμπτωμα οκνηρίας, αλλά είναι ένδειξη κατάθλιψης. Παλαιότερα ο άνεργος όφειλε να αισθάνεται αποτυχημένος προκειμένου να εισπράττει κάποια καταπραϋντικά λόγια παρηγοριάς. Τώρα δεν χρειάζεται ούτε αυτό. Ετσι όπως έχουν τα πράγματα φτάνει να αισθάνεται απελπισμένος.
Η ανεργία προσεγγίζει τον επταψήφιο αριθμό ανθρώπων. Διαβάζω πως στην Καβάλα ένα ζευγάρι κάνει απεργία πείνας ζητώντας δουλειά, ενώ έχουν αυξηθεί δραματικά οι απόπειρες αυτοκτονίας. Ακούω καλές διηγήσεις για πολύ άσχημες ιστορίες. Ομως την Κυριακή που μας πέρασε δεν θα μπορούσα να πιστέψω τίποτα από όλα αυτά. Βρέθηκα στη Νέα Μάκρη την πρώτη ανοιξιάτικη Κυριακή του χρόνου. Μποτιλιάρισμα στη Μαραθώνος. Αναμενόμενο. Η παραλιακή της Νέας Μάκρης γεμάτη οικογένειες. Ομορφο. Και στις ταβέρνες δεν υπάρχει καρέκλα. Οσοι γνωρίζουν θα συμφωνήσουν πως αν θες να φας φθηνά δεν θα πας και στη Νέα Μάκρη. Ομως την Κυριακή χιλιάδες άνθρωποι ήταν εκεί.
Προσπαθώ να βγάλω λογικά συμπεράσματα για μία παράλογη εικόνα. Μεταξύ μας, είναι αυτό που μουρμουρίζουμε όλοι βλέποντας γεμάτα καταστήματα που, του κερατά, δεν είναι και η πρώτη σου επιλογή σε περίοδο κρίσης. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που καταλαμβάνουν τις καρέκλες στις ψαροταβέρνες; Μη μου πείτε μόνο ότι οι έξοδοι περιορίστηκαν πια σε μία φορά το μήνα. Αυτό δεν έχει λογική, είναι σαν να λέμε ότι οι σχετικώς ευημερούντες χωρίζονται στα τέσσερα και καλύπτουν ένα Σαββατοκύριακο το μήνα. Επίσης δεν νομίζω πως στέκει το «ο Ελληνας θα το ρίξει έξω για να ξεχάσει την κρίση.» Για να ξεχάσεις την κρίση τρώγωντας στην ψαροταβέρνα πρέπει να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Και τώρα οι άνεργοι είναι σαν τις τηλεοράσεις: κάθε οικογένεια έχει από δύο.
Πιθανότατα και οι δύο εικόνες είναι αληθινές. Η γάγγραινα της κρίσης κατατρώει το πρότυπο της απλής ελληνικής ευμάρειας. Του χρόνου τέτοια εποχή στη Νέα Μάκρη θα έχει λιγότερο κόσμο. Αρκετοί από αυτούς που μαζεύουν τώρα ήλιο στις παραλιακές ταβέρνες, του χρόνου θα είναι στο σπίτι. Ακούγοντας, όπως οι γονείς τους, μπάλα. Και τα κυριακάτικα απογεύματα θα ξαναγίνουν μισητά.
Ελπίζω να μη γνωρίζετε τι διακυμάνσεις υφίσταται ο συναισθηματικός κόσμος ενός ανέργου. Το πρωί τα μάτια ανοίγουν σαν στόμα που ουρλιάζει. Και το μυαλό βγαίνει με κακουχίες από τους εφιάλτες του. Περιέργως το πρωινό φως ρίχνει πάνω σου και μία δόση αισιοδοξίας, ικανή να σου χορηγήσει εκείνη την ποσότητα ελπίδας που χρειάζεται για την παραγωγή μίας θετικής σκέψης. Ο άνεργος τα πρωινά ελπίζει. Αν δεν περιμένει τηλεφώνημα, θα κάνει τηλεφωνήματα. Θα χαζέψει αγγελίες. Το σούρουπο θα λυγίσει και η υπνηλία που έρχεται πρόωρα νωρίς το βράδυ εκλαμβάνεται ως σύμπτωμα οκνηρίας, αλλά είναι ένδειξη κατάθλιψης. Παλαιότερα ο άνεργος όφειλε να αισθάνεται αποτυχημένος προκειμένου να εισπράττει κάποια καταπραϋντικά λόγια παρηγοριάς. Τώρα δεν χρειάζεται ούτε αυτό. Ετσι όπως έχουν τα πράγματα φτάνει να αισθάνεται απελπισμένος.
Η ανεργία προσεγγίζει τον επταψήφιο αριθμό ανθρώπων. Διαβάζω πως στην Καβάλα ένα ζευγάρι κάνει απεργία πείνας ζητώντας δουλειά, ενώ έχουν αυξηθεί δραματικά οι απόπειρες αυτοκτονίας. Ακούω καλές διηγήσεις για πολύ άσχημες ιστορίες. Ομως την Κυριακή που μας πέρασε δεν θα μπορούσα να πιστέψω τίποτα από όλα αυτά. Βρέθηκα στη Νέα Μάκρη την πρώτη ανοιξιάτικη Κυριακή του χρόνου. Μποτιλιάρισμα στη Μαραθώνος. Αναμενόμενο. Η παραλιακή της Νέας Μάκρης γεμάτη οικογένειες. Ομορφο. Και στις ταβέρνες δεν υπάρχει καρέκλα. Οσοι γνωρίζουν θα συμφωνήσουν πως αν θες να φας φθηνά δεν θα πας και στη Νέα Μάκρη. Ομως την Κυριακή χιλιάδες άνθρωποι ήταν εκεί.
Προσπαθώ να βγάλω λογικά συμπεράσματα για μία παράλογη εικόνα. Μεταξύ μας, είναι αυτό που μουρμουρίζουμε όλοι βλέποντας γεμάτα καταστήματα που, του κερατά, δεν είναι και η πρώτη σου επιλογή σε περίοδο κρίσης. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που καταλαμβάνουν τις καρέκλες στις ψαροταβέρνες; Μη μου πείτε μόνο ότι οι έξοδοι περιορίστηκαν πια σε μία φορά το μήνα. Αυτό δεν έχει λογική, είναι σαν να λέμε ότι οι σχετικώς ευημερούντες χωρίζονται στα τέσσερα και καλύπτουν ένα Σαββατοκύριακο το μήνα. Επίσης δεν νομίζω πως στέκει το «ο Ελληνας θα το ρίξει έξω για να ξεχάσει την κρίση.» Για να ξεχάσεις την κρίση τρώγωντας στην ψαροταβέρνα πρέπει να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Και τώρα οι άνεργοι είναι σαν τις τηλεοράσεις: κάθε οικογένεια έχει από δύο.
Πιθανότατα και οι δύο εικόνες είναι αληθινές. Η γάγγραινα της κρίσης κατατρώει το πρότυπο της απλής ελληνικής ευμάρειας. Του χρόνου τέτοια εποχή στη Νέα Μάκρη θα έχει λιγότερο κόσμο. Αρκετοί από αυτούς που μαζεύουν τώρα ήλιο στις παραλιακές ταβέρνες, του χρόνου θα είναι στο σπίτι. Ακούγοντας, όπως οι γονείς τους, μπάλα. Και τα κυριακάτικα απογεύματα θα ξαναγίνουν μισητά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου