Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

»Δεν ξερω τι να πιστεψω

της Τζίνας Δαβιλά http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5743


Έτσι ξεκίνησε η ιστορία: στην αρχή αρπάξαμε μια γκλίτσα, την βάλαμε στον ώμο, κόψαμε σουλάτσο πάνω-κάτω, όχι για να βοσκήσουμε τα πρόβατα, αλλά για να βρούμε το χώρο που μας άρεσε να αράξουμε και αράξαμε. Και όσο αράζαμε τόσο πιο γερά κροτούσαμε τη γκλίτσα. Και όσο πιο γερά κρατούσαμε τη γκλίτσα τόσο πιο γλίτσες γίναμε. Ξέρετε από... αυτούς τους γλοιώδεις που έχουν μια τεράστια γλώσσα που κάνουν τα χατίρια στα σκουλήκια που έχουν τη μεγαλύτερη εξουσία στα χέρια τους. Γίναμε κολλώδη ανθρωπίδια σε ό,τι μας εξασφάλιζε τα μικρά και ευτελή που φάνταζαν μεγάλα και σημαντικά μέχρι που χάσαμε τον προσανατολισμό, τον στόχο και την ίδια μας την ζωή. Όχι όλοι σύμφωνοι, όμως έτσι λειτούργησαν οι περισσότεροι.
Όλοι μας παρακολουθήσαμε τις εικόνες της Ιαπωνίας. Στην αρχή οι αντιδράσεις συνοψίζονταν στα τριπλό επιφώνημα διαρκείας «πω, πω, πωωωω». Στη συνέχεια στη σκέψη «ευτυχώς που δεν είμαστε στη θέση τους», παρακάτω στον προβληματισμό «αν γινόταν τέτοιος σεισμός εδώ, η Ελλάδα θα μετατρεπόταν σε ένα ατελείωτο παρκινγκ» για να φωλιάσουν οι φόβοι που έγιναν πραγματικότητα: «και τώρα, τι με τα πυρηνικά;»
Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω απ’ ό,τι λεν και δημοσιοποιούν. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε ό,τι μαθαίνω και στο πώς παρουσιάζεται η αλήθεια. Όταν πρωτοάκουσα την είδηση περί ελεγχόμενης διαρροής – κάτι σαν την πτώχευση- υπολόγισα την ώρα για να κάνω την χιλιομετρική αντιστοίχηση με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Τσέρνομπιλ το ΄86. Πόσο μακριά είναι το Τόκυο από την Ευρώπη; Και πόσο γρήγορα θα επεκταθεί στην ατμόσφαιρα η όποια διαρροή; Εν τέλει, πόσος χρόνος ζωής μας μένει; Και τι προφταίνω να κάνω; Τι προφταίνω να σώσω και τι να διορθώσω; Τι θα επανορθώσω; Σε ποιους δεν πρόφτασα να πω ότι τους αγαπάω ή ότι μου λείπουν; Αλήθεια, γιατί δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα; Ποιος ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο;
Δεν ξέρω πώς καταντήσαμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως το κέντρο του κόσμου και να τρέφουμε παράλληλα και την αυταπάτη ότι έχουμε και τη ζωή δεμένη απ’ το ζωνάρι μας. Φαίνεται ότι η γκλίτσα μάς έκανε να ξεχάσουμε τη βίτσα που έπρεπε να έχουμε ο καθένας για τον εαυτό του. Συνήθως τη χρησιμοποιούμε μόνο για τους άλλους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και ποιος είπε ότι η γκλίτσα είναι στοιχείο των τσοπάνηδων; Μέγα λάθος. Τη γκλίτσα τους κουβαλούν ένα σωρό κουστουμάτοι και κυριλάτοι τύποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ανέλθουν κοινωνικά και οικονομικά χωρίς να έχουν άνοδο ηθική. Σαν κακός απόηχος βαρετής διδασκαλίας ακούγεται, μα είναι η σκληρή αλήθεια. Όσοι εμπλούτισαν το βιογραφικό τους με πτυχία, μεταπτυχιακά και τίτλους χωρίς να γλυκαίνουν το μέσα τους, φοβάμαι ότι όλο και περισσότερο γίνονται καλύτεροι κουβαλητές της γκλίτσας του μυαλού και της ψυχής τους. Η αμορφωσιά θεριεύει και όσο περισσότερα ‘όπλα’ έχει, τόσο πιο επικίνδυνη είναι. Κάθε κακό παραμύθι όμως φτάνει και στο τέλος του.
Συνταρακτικά γεγονότα, όπως ο σεισμός και το τσουνάμι της Ιαπωνίας, η γενοκτονία στη Λιβύη, αποδεικνύουν τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ζωής, κυρίως όταν αυτή σπαταλιέται ανάμεσα στην αμορφωσιά και την ηθική κατρακύλα. Δε σάς λέω κάτι καινούριο: είμαστε οι αυτόπτες μάρτυρες μιας ιστορικής αλλαγής που συμβαίνει στην υφήλιο. Τίγκαρε από ηλίθιους-γκλίτσες-γλίτσες αυτός ο κόσμος- όχι βλάκες, αλλά ηλίθιους, όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι- και πρέπει να αλλάξει. Υπάρχει η προοπτική ενός κόσμου που δε θα θυμίζει πια νύχτα χωρίς αυγή. Μετά από χρόνια, περισσότερα ή λιγότερα, κανείς μας δε θα υπάρχει. Ούτε τα λεφτά, ούτε τα παλάτια, ούτε η δόξα, ούτε οι πρακτικές γνώσεις θα μας σώσουν. Τους επόμενους, όμως, που θα ζήσουν ίσως τους σώσει μια κάψουλα του χρόνου, ας πούμε. Αυτή που θα φτιάξει ο καθένας μας για να κλείσει μέσα της ό,τι περισσότερο αγάπησε, ό,τι σπουδαίο δημιούργησε και θέλει να το μάθουν οι επόμενοι. Ο Χίτλερ, ας πούμε, θα έβαζε τους φούρνους που μύριζαν ανθρώπινες σάρκες, ο Καντάφι την καταστολή της λιβυκής αναρχίας με το ανθρώπινο μακελειό…Ας σκεφτούμε τι θα έβαζε ο καθένας μέσα στην προσωπική του κάψουλα. Ίσως έτσι να καταλάβουμε ποια από αυτά που κάνουμε είναι σημαντικά και ποια όχι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: