»Η χρεοκοπΙα της Μπαλας

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ νεα

Λέγανε κάποτε πως κάθε λαός καθρεφτίζει κάτι από τον εθνικό του χαρακτήρα στον τρόπο που παίζει ποδόσφαιρο: οι Βραζιλιάνοι παίζουν σαν να χορεύουν, οι Γάλλοι σαν να ανοίγουν σαµπάνια, οι Αγγλοι σαν να κάνει έφοδο το πεζικό στα χαρακώµατα, µε ηρωισµό και αυταπάρνηση αλλά χωρίς σκέψη, οι Ιταλοί µε πολύ µυαλό και ...τακτική, µα ελάχιστη φυσική δύναµη ή ταλέντο, οι Αργεντίνοι µε σολίστες, οι Γερµανοί χωρίς σολίστες, αλλά µε µέθοδο, πείσµα και οµαδικότητα. Και ούτω καθ’ εξής. Ολααυτά,κι αν είχαν κάποτε κάποια δόσηαλήθειας, έχουν ελάχιστη αξία στην εποχή της παγκοσµιοποίησης όπου τα εθνικά στυλ αναµειγ νύονταισε οµάδες πολυεθνικές και το παιχνίδι (µε εξαιρέσεις που ευφραίνουν τη φίλαθλοκαρδία, όπως η περίπτωση της Μπαρτσελόνα) οµογενοποιείται σε καταθλιπτικά συστήµατα, που στηρίζονται στη στατιστική και όχι στην έµπνευση, στους παίκτες - εργαλεία κι όχι στην έκλαµψη του ταλέντου. Αλλά αν η «εθνικότητα» του στυλ έχει χαθεί, ο τρόπος που µια κοινωνίαοργανώνει, εκµεταλλεύεται, καταναλώνει το θείο σπορ, καθρεφτίζει κάτι από τον κυρίαρχο κοινωνικό τόνο. Στην Αγγλία,για παράδειγµα, του απορρυθµισµένου, νεοφιλελεύθερου οικονοµικού µοντέλου, τοποδόσφαιρο πλούτισε απότοµα, πληµµύρισε ρώσους µαφιόζους και σεΐχηδες, και στα γήπεδα δεν δίνουν τον τόνο οι προλετάριοι στους οποίους ανήκε ιστορικά το ...διαβαστε εδωhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4622127