Της Αφροδίτης Συνοδινού
http://www.ellispoint.gr/index.php?
Την περασμένη εβδομάδα έλαβε τέλος στους τηλεοπτικούς μας δέκτες μία ακόμη παραγωγή reality στην ελληνική τηλεόραση. Δεν εξετάζω το κανάλι, το «παιχνίδι» ή την παραγωγή, ούτε τα πρόσωπα ούτε καμία άλλη τέτοια λεπτομέρεια. Απλώς αναρωτιέμαι, έχει φτάσει η... τηλεόραση να είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, που τελικά είναι κλειστό; Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι συνεχώς παρακολουθούμε.. το είδωλό της!
Για να γίνω πιο ακριβής, θυμάστε πόσα τέτοιου είδους «παιχνίδια» έχουν διεξαχθεί στην ελληνική τηλεόραση; Να σας βοηθήσω, με πρόχειρους υπολογισμούς είναι γύρω στα 30! Μάλιστα, γύρω στα 30, σκορπισμένα σε διάφορα κανάλια και με διαφορετικά concepts, χωρίς φυσικά να λείπουν και τα sequels. Το πρώτο ήταν ο «Μεγάλος Αδελφός», όπου τότε είχε γίνει πραγματικά πανικός, γιατί ήταν κάτι καινούριο στην Ελλάδα και όλοι το παρακολούθησαν, με βλέμμα σαν αυτό που είχαν οι Ιθαγενείς όταν ο Κολόμβος τους κουνούσε τα καθρεφτάκια… Βέβαια, αντίστοιχα, και οι «παίκτες» τότε ήταν πολύ πιο εγκρατείς, συνεσταλμένοι, πιο σεμνοί αν μπορώ να το πω έτσι. Γενικότερα ήταν πολύ πιο «αγνές» κατά μια έννοια εποχές, γιατί απλά ο κόσμος δεν γνώριζε, είτε μέσα είτε έξω από το «παιχνίδι».
Και σήμερα, μετά από «παιχνίδια» όπως το «Bar», «Big Mother», «Party», «Patagonia», «The wall», «Dream Show», «Fame Story», «Super Idol», «Master Chef», «Next Top Model», «Survivor», «So you think you can dance», «Φάρμα» και άλλα πολλά, όλοι ξέρουν πια «το παιχνίδι». Και οι μέσα και οι έξω εξίσου. Ωστόσο, θα ρωτήσω το εξής, θυμάστε ποιος κέρδισε στην «Φάρμα» για παράδειγμα; Ή μήπως θυμάστε 4 έστω παίκτες από το «Fame Story 1»; Ρωτάω γιατί αυτή είναι η τρανταχτή απόδειξη πως η τηλεόραση τελικά αναδεικνύει «ήρωες», οι οποίοι όμως είναι παροδικοί, βραχυπρόθεσμοι (για όσο η τηλεόραση επιθυμεί) και πραγματικά είναι και περιπτώσεις που δεν προσφέρουν ούτε ψυχαγωγία ούτε και κάτι άλλο στους τηλεθεατές.
Πέρα από «το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας» που μας έχει κατακλύσει τόσα χρόνια και που δίνει τροφή στο να γίνονται ξανά και ξανά τέτοιες παραγωγές, αξίζει να σημειωθεί και η συνεχής αναπαραγωγή τέτοιων «παιχνιδιών» από άλλες εκπομπές σε άλλες ζώνες του καναλιού που τα φιλοξενεί. Συχνά δε, αποτελούν στήλη στην κάθε μεσημβρινή ή πρωινή εκπομπή τα ζητήματα που αφορούν το παιχνίδι. Οπότε φτάνουμε σε έναν συνεχή κύκλο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρακολουθούμε «τη ζωή» στο εκάστοτε παιχνίδι. Μια τελευταία ερώτηση: Είναι όντως αυτή η τηλεόραση που θέλουμε να βλέπουμε; Σίγουρα πλέον δεν παρακολουθούμε τηλεόραση, αλλά τη ζούμε. Είναι φυσικό να αλλάζει ο τρόπος που παρακολουθούμε και μας επηρεάζει, γιατί αλλάζει το ίδιο το μέσο. Όμως πλέον φτάνουν να κλονίζονται και κάποια σημαντικά δεδομένα, όπως το τι νοείται ως συγκλονιστική είδηση, τι είναι το ιδιωτικό και τι το δημόσιο. «Τα εν οίκω μη εν δήμω» που έλεγαν κάποτε. Μήπως η καλή μας τηλεόραση έχει φτάσει τελικά να αναπαράγει τον ίδιο της τον εαυτό, και από παράθυρο στον κόσμο να είναι καθρέφτης του εαυτού της;
Αφροδίτη Συνοδινού
Για να γίνω πιο ακριβής, θυμάστε πόσα τέτοιου είδους «παιχνίδια» έχουν διεξαχθεί στην ελληνική τηλεόραση; Να σας βοηθήσω, με πρόχειρους υπολογισμούς είναι γύρω στα 30! Μάλιστα, γύρω στα 30, σκορπισμένα σε διάφορα κανάλια και με διαφορετικά concepts, χωρίς φυσικά να λείπουν και τα sequels. Το πρώτο ήταν ο «Μεγάλος Αδελφός», όπου τότε είχε γίνει πραγματικά πανικός, γιατί ήταν κάτι καινούριο στην Ελλάδα και όλοι το παρακολούθησαν, με βλέμμα σαν αυτό που είχαν οι Ιθαγενείς όταν ο Κολόμβος τους κουνούσε τα καθρεφτάκια… Βέβαια, αντίστοιχα, και οι «παίκτες» τότε ήταν πολύ πιο εγκρατείς, συνεσταλμένοι, πιο σεμνοί αν μπορώ να το πω έτσι. Γενικότερα ήταν πολύ πιο «αγνές» κατά μια έννοια εποχές, γιατί απλά ο κόσμος δεν γνώριζε, είτε μέσα είτε έξω από το «παιχνίδι».
Και σήμερα, μετά από «παιχνίδια» όπως το «Bar», «Big Mother», «Party», «Patagonia», «The wall», «Dream Show», «Fame Story», «Super Idol», «Master Chef», «Next Top Model», «Survivor», «So you think you can dance», «Φάρμα» και άλλα πολλά, όλοι ξέρουν πια «το παιχνίδι». Και οι μέσα και οι έξω εξίσου. Ωστόσο, θα ρωτήσω το εξής, θυμάστε ποιος κέρδισε στην «Φάρμα» για παράδειγμα; Ή μήπως θυμάστε 4 έστω παίκτες από το «Fame Story 1»; Ρωτάω γιατί αυτή είναι η τρανταχτή απόδειξη πως η τηλεόραση τελικά αναδεικνύει «ήρωες», οι οποίοι όμως είναι παροδικοί, βραχυπρόθεσμοι (για όσο η τηλεόραση επιθυμεί) και πραγματικά είναι και περιπτώσεις που δεν προσφέρουν ούτε ψυχαγωγία ούτε και κάτι άλλο στους τηλεθεατές.
Πέρα από «το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας» που μας έχει κατακλύσει τόσα χρόνια και που δίνει τροφή στο να γίνονται ξανά και ξανά τέτοιες παραγωγές, αξίζει να σημειωθεί και η συνεχής αναπαραγωγή τέτοιων «παιχνιδιών» από άλλες εκπομπές σε άλλες ζώνες του καναλιού που τα φιλοξενεί. Συχνά δε, αποτελούν στήλη στην κάθε μεσημβρινή ή πρωινή εκπομπή τα ζητήματα που αφορούν το παιχνίδι. Οπότε φτάνουμε σε έναν συνεχή κύκλο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρακολουθούμε «τη ζωή» στο εκάστοτε παιχνίδι. Μια τελευταία ερώτηση: Είναι όντως αυτή η τηλεόραση που θέλουμε να βλέπουμε; Σίγουρα πλέον δεν παρακολουθούμε τηλεόραση, αλλά τη ζούμε. Είναι φυσικό να αλλάζει ο τρόπος που παρακολουθούμε και μας επηρεάζει, γιατί αλλάζει το ίδιο το μέσο. Όμως πλέον φτάνουν να κλονίζονται και κάποια σημαντικά δεδομένα, όπως το τι νοείται ως συγκλονιστική είδηση, τι είναι το ιδιωτικό και τι το δημόσιο. «Τα εν οίκω μη εν δήμω» που έλεγαν κάποτε. Μήπως η καλή μας τηλεόραση έχει φτάσει τελικά να αναπαράγει τον ίδιο της τον εαυτό, και από παράθυρο στον κόσμο να είναι καθρέφτης του εαυτού της;
Αφροδίτη Συνοδινού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου