»Τον εαυτουλη τους και μονο

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
«E» 3/2

Δύσκολη δουλειά ο συνδικαλισμός. Και σπάνιο είδος οι καλοί συνδικαλιστές. Αλλά όχι αδικαιολόγητα. Είναι, βλέπετε, μια δραστηριότητα που θέλει σοβαρότητα και υπευθυνότητα, αλλά, κατά κανόνα, ασχολούνται μ’ αυτήν άνθρωποι που έχουν πάρει διαζύγιο και από τις δύο αυτές ιδιότητες. Γι’ αυτό και δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση πως όλο αυτόν τον... καιρό, με τόσες και τόσες απεργίες, δεν έχω δει έστω κι έναν συνδικαλιστή που να δείχνει ότι είχε κάνει έγκαιρα δύο στοιχειώδη πράγματα για να προστατεύσει πραγματικά αυτούς που εκπροσωπεί.
Τι εννοώ; Μα πολύ απλά πως για να εκπροσωπεί κανείς σωστά κάποιους συναδέλφους του θα πρέπει να βλέπει και λίγο πιο πέρα από τη μύτη του, να διαβλέπει αυτά που έρχονται και να μιλάει έγκαιρα για όσα απαράδεκτα διαπιστώνει. Στην αντίθετη περίπτωση, θα καταφεύγει υποχρεωτικά σε κούφιες μεγαλοστομίες του τύπου, «Θα ματώσουμε», «Είμαστε ανυποχώρητοι» και άλλα σχετικά. Οπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ.
Λένε -και πολύ σωστά- ότι υπεύθυνες για τις σπατάλες στους χώρους δουλειάς τους ήταν οι εκάστοτε διοικήσεις, γιατί αυτές έπαιρναν τις αποφάσεις και διόριζαν ανεξέλεγκτα και...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11823&subid=2&pubid=53230986