Γιώργος Κουμεντάκης http://www.aixmi.gr/index.php/o-agios-panteleimonas-deixnei-dromo/
Ως το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία -με εξαίρεση ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις φιλόμουσων ιερέων- δεν είχε επιτρέψει ν’ ακουστεί στον ιερό χώρο του Ναού άλλη μουσική πέραν της βυζαντινής. Για να είμαι ειλικρινής, το είχα αποδεχτεί και μάλιστα μου άρεσε αυτή η επιμονή σε... παραδοσιακές αρχές, οι οποίες δεν επηρεάζονται από μόδες και παραμένουν ασυγκίνητες σε πρόσκαιρες ψευδοανάγκες και αμφιλεγόμενα αιτήματα.
Ο ίδιος, μάλιστα, δηλώνω τόσο ορθόδοξος μουσικά, ώστε δεν έχω αποτολμήσει να εντάξω σε κάποιο έργο μου μια βυζαντινή μελωδία, «αποκόπτοντάς» την από το τελετουργικό της περιεχόμενο.
Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ πως, παρακολουθώντας από την κρατική τηλεόραση τη συναυλία την οποία συνδιοργάνωσαν η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και το Μέγαρο Μουσικής στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών αποκόμισα, κατ’ αρχάς, θετικές εντυπώσεις. Το πρόγραμμα ήταν πολυσυλλεκτικό, κάπως ασύνδετο, είναι αλήθεια, από μουσικής απόψεως, αλλά ικανό να συγκινήσει ένα σύνθετο ακροατήριο.
Δεν κρύβω μάλιστα πως, κάποιες στιγμές, η ακρόαση μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση.
Τώρα, όμως, που οι κάμερες έκλεισαν και η πρώτη συζήτηση καταλάγιασε, ίσως ήρθε η στιγμή να κουβεντιάσει κανείς για την επόμενη ημέρα. Η συναυλία της 12ης Δεκεμβρίου θα καταγραφεί, άραγε, ως μία ακόμη κοινωνική εκδήλωση ή ως απαρχή μιας νέας σελίδας στη μουσική ζωή της Αθήνας; Εχει το Μέγαρο στ´αλήθεια κατά νου ένα συγκεκριμένο (και μελετημένο) πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς που θ’ αγκαλιάσει τους κατοίκους της πρωτεύουσας ανεξαρτήτως καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, χρώματος και θρησκείας;
Το εύχομαι. Είναι καιρός, η καραμέλα των αδαών περί «ταξικού προσανατολισμού» της κλασικής μουσικής να καταλήξει όπου ακριβώς ανήκει: στο καλάθι των αχρήστων.
Ο ίδιος, μάλιστα, δηλώνω τόσο ορθόδοξος μουσικά, ώστε δεν έχω αποτολμήσει να εντάξω σε κάποιο έργο μου μια βυζαντινή μελωδία, «αποκόπτοντάς» την από το τελετουργικό της περιεχόμενο.
Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ πως, παρακολουθώντας από την κρατική τηλεόραση τη συναυλία την οποία συνδιοργάνωσαν η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και το Μέγαρο Μουσικής στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών αποκόμισα, κατ’ αρχάς, θετικές εντυπώσεις. Το πρόγραμμα ήταν πολυσυλλεκτικό, κάπως ασύνδετο, είναι αλήθεια, από μουσικής απόψεως, αλλά ικανό να συγκινήσει ένα σύνθετο ακροατήριο.
Δεν κρύβω μάλιστα πως, κάποιες στιγμές, η ακρόαση μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση.
Τώρα, όμως, που οι κάμερες έκλεισαν και η πρώτη συζήτηση καταλάγιασε, ίσως ήρθε η στιγμή να κουβεντιάσει κανείς για την επόμενη ημέρα. Η συναυλία της 12ης Δεκεμβρίου θα καταγραφεί, άραγε, ως μία ακόμη κοινωνική εκδήλωση ή ως απαρχή μιας νέας σελίδας στη μουσική ζωή της Αθήνας; Εχει το Μέγαρο στ´αλήθεια κατά νου ένα συγκεκριμένο (και μελετημένο) πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς που θ’ αγκαλιάσει τους κατοίκους της πρωτεύουσας ανεξαρτήτως καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, χρώματος και θρησκείας;
Το εύχομαι. Είναι καιρός, η καραμέλα των αδαών περί «ταξικού προσανατολισμού» της κλασικής μουσικής να καταλήξει όπου ακριβώς ανήκει: στο καλάθι των αχρήστων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου