Κώστας Βαρώτσος http://www.aixmi.gr/index.php/voulwste-epitelous/
Πριν λίγο καιρό, τη στιγμή της αποκορύφωσης του μαθήματος, όταν συμβαίνει αυτή η μαγική στιγμή όπου νιώθεις ότι η τάξη, οι φοιτητές και εγώ ως καθηγητής πλησιάζουμε το ζητούμενο, που είναι η αποκορύφωση της δημιουργικής σκέψης και ουσιαστικής πραγματικής πρωτογενούς γνώσης, νιώθω κάποιον να μου χτυπά την... πλάτη.
Γυρίζω σαν να με χτύπησε ηλεκτρισμός, σχεδόν τρομαγμένος και βλέπω ένα παιδάκι περίπου 6 χρονών, που με κοιτάζει με δυο μάτια λυπημένα και μου λέει:
- Αφεντικό είμαστε 5 αδέλφια, δεν έχουμε να φάμε, δωσ’ μου κάτι!
Η σιωπή που ακολούθησε στην τάξη του πανεπιστημίου ήταν σαν ουρλιαχτό. Γύρισα προς τους φοιτητές αμήχανα, χωρίς να βγάλω λέξη, σαν να ζητούσα μια αντίδραση από αυτούς για να σώσω την αμηχανία μου και να κρυφτώ σαν αρουραίος μέσα στα μάτια τους που με κοίταγαν επίμονα, έντονα και περίμεναν από εμένα μια αντίδραση, σε αυτό το απλωμένο χέρι του παιδιού, που με επιμονή το κράταγε σηκωμένο.
Τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο, αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησα. Ήταν μια στιγμή κωμικοτραγική, κατά την οποία με αγωνία έβλεπα να εξαφανίζεται η κωμική πλευρά και να διογκώνεται η τραγική, κάνοντας τους φοιτητές μου να χαμηλώνουν τα βλέμματα τους και εμένα να βρίσκομαι μπροστά σε μια πραγματικότητα ανατροπής όλων των θεσμικών δεδομένων. Δεδομένων, όπως πανεπιστήμιο, φοιτητές, κοινωνία τα οποία βρέθηκαν σταματημένα στο χρόνο και με έκαναν να...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/voulwste-epitelous/
Γυρίζω σαν να με χτύπησε ηλεκτρισμός, σχεδόν τρομαγμένος και βλέπω ένα παιδάκι περίπου 6 χρονών, που με κοιτάζει με δυο μάτια λυπημένα και μου λέει:
- Αφεντικό είμαστε 5 αδέλφια, δεν έχουμε να φάμε, δωσ’ μου κάτι!
Η σιωπή που ακολούθησε στην τάξη του πανεπιστημίου ήταν σαν ουρλιαχτό. Γύρισα προς τους φοιτητές αμήχανα, χωρίς να βγάλω λέξη, σαν να ζητούσα μια αντίδραση από αυτούς για να σώσω την αμηχανία μου και να κρυφτώ σαν αρουραίος μέσα στα μάτια τους που με κοίταγαν επίμονα, έντονα και περίμεναν από εμένα μια αντίδραση, σε αυτό το απλωμένο χέρι του παιδιού, που με επιμονή το κράταγε σηκωμένο.
Τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο, αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησα. Ήταν μια στιγμή κωμικοτραγική, κατά την οποία με αγωνία έβλεπα να εξαφανίζεται η κωμική πλευρά και να διογκώνεται η τραγική, κάνοντας τους φοιτητές μου να χαμηλώνουν τα βλέμματα τους και εμένα να βρίσκομαι μπροστά σε μια πραγματικότητα ανατροπής όλων των θεσμικών δεδομένων. Δεδομένων, όπως πανεπιστήμιο, φοιτητές, κοινωνία τα οποία βρέθηκαν σταματημένα στο χρόνο και με έκαναν να...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/voulwste-epitelous/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου