Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

»Επιτελους ερχονται οι ξενοι!

του Κώστα Γιαννακίδη protagon.gr

Θεωρητικά θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, τα μάτια να χαμηλώσουν και η ταπείνωση να ρίξει βαριά της σκιά της κάτω από τον λαμπρό ελληνικό ήλιο. Κάτι τέτοιο δεν έγραψε και ο Σταύρος Θεοδωράκης; Εντάξει, μπορεί να είναι και έτσι. Μόνο που στην κατάσταση μας οι αναστολές και οι εγωισμοί στοιχειοθετούν πολυτέλεια που αξίζει ως και να φορολογηθεί. O Σταύρος βρίσκει ταπεινωτικό το γεγονός να έχουμε από πάνω μας ένα ξένο. Εγώ το βρίσκω τόσο θετικό, όσο την πρόσληψη του Ρεχάγκελ στην εθνική μας ομάδα. Και θα ήταν ευχής έργον αν η... πολιτική υιοθετούσε τα ήθη του ποδοσφαίρου: ο Γιώργος φέρνει μερικούς Ισπανούς και Γάλλους υπουργούς που και μεγάλες χώρες έχουν διοικήσει, ενώ μπορούν να σταθούν σε όλα τα ευρωπαϊκά συμβούλια. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Εγινε μία φορά κατά το παρελθόν, όταν ήρθαν οι Γερμανοί με τον Οθωνα και έστησαν στα πόδια του αυτό το κράτος. Και από τότε μέχρι σήμερα αυτό το κράτος ζει με το βλέμμα και το χέρι στραμμένα προς τη Δύση.

Αν, λοιπόν, η άφιξη των ξένων αποτελεί ταπείνωση, τότε τι ακριβώς είναι η συμπεριφορά των δικών μας παλικαριών, των αγοριών που διοικούν αυτό το κράτος εδώ και δεκαετίες; Με εξαίρεση τη γερμανική κατοχή, τα τελευταία εκατό χρόνια, αυτός ο τόπος έχει υποστεί τα μεγαλύτερα δεινά από Ελληνες. Από Ελληνες που σφάχθηκαν μεταξύ τους, που κατασπατάλησαν σε αρπαχτές το σχέδιο Μάρσαλ, που μπάζωσαν τη χώρα με αντιπαροχή, που συνέχισαν να ταϊζουν το φίδι της μίζας, του λαδώματος και του ρουσφετιού. Ελληνες δεν είναι που αναπαρήγαγαν το δηλητηριώδες ψέμα του ιστορικά περιούσιου λαού, τους ομφαλού της γης που αποθησαυρίζει πολιτιστικά γραμμάτια και παγκόσμιο θαυμασμό;

Ισως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τους Ελληνες. Εστω για όσο διάστημα χρειάζεται μέχρι αυτός ο τόπος να πατήσει αληθινά στα πόδια του. Αλλωστε μετά θα έρθει το νέο είδος Ελλήνων, εκείνο που γεννιέται από τους μετανάστες. Το δικό μας δεν τα κατάφερε. Αυτοί θα τα καταφέρουν καλύτερα αφού έχουν επιβιώσει από μας. Και αν τώρα οι ελπίδες της χώρας ακουμπούν σε μεγάλο βαθμό στο Γιώργο Παπανδρέου, αυτό κατά βάθος έχει να κάνει στον Αμερικανό που έχει μέσα του. Αυτό που κάποιοι λοιδορούσαν είναι, εν τέλει, το πλεονέκτημα του Γιώργου και η δική μας ελπίδα. Ωρα να τελειώνουν οι μύθοι. Εντάξει, είναι μεγάλη τιμή να είσαι Ελληνας, αλλά όχι και τόσο τεράστια ρε παιδί μου, καταντάει πανάκριβη η υπόθεση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: